Α. Υπάρχουν τόσες εξηγήσεις για τις εξελίξεις στην Κύπρο. Για παράδειγμα, μπορεί να ενταχθεί στην πολιτική ανάλυση, η ανικανότητα του Χριστόφια και του Ακελικού επιτελείου του. Απλώς δεν υποψιαζόμαστε το βάθος της. Αλλά την έκταση της διαφθοράς στη διαχείριση του τραπεζικού συστήματος της Κύπρου, δεν μπορεί να την  φανταστεί ανθρώπινος νους. Και δεν αναφέρομαι καν στους Ρώσους «ολιγάρχες» και τους άλλους «αλλοφύλους». Το μέγα ζήτημα είναι το πάρτι εντός του «εθνικού χώρου». (Και δεν θέλω να θυμίσω πάλι τις επιλογές του δημοψηφίσματος του 2004.) Από τον, εριστικό και εν γένει Κάτωνα της δημόσιας ηθικής, Α. Βγενόπουλο, ως τα κυπριακής καταγωγής επιτελεία της Λαϊκής και της Τράπεζας Κύπρου. Τους τραπεζίτες και τους συνακόλουθους «επιχειρηματίες», συναγωνίστηκε  ένα σημαντικό τμήμα του πολιτικού προσωπικού, σε μεγαλύτερο βαθμό από το σύνηθες. Υπήρξαν πολλοί Άκηδες και στη μεγαλόνησο.

.

Φαίνεται τόσο μεγάλο το μέγεθος και αναμένεται να αποκαλυφθεί ακόμα μεγαλύτερο, ώστε η διαφθορά και μόνο μπορεί να ερμηνεύει την χρεοκοπία μιας ολόκληρης, μικρής έστω, χώρας. Ουσιαστικά, το οικονομικό μέγεθος που κατασπαταλήθηκε. φτάνει σχεδόν το ΑΕΠ της Κύπρου.

.

Β. Είναι πολλά που χρειάζονται εξηγήσεις για την γενικότερη κρίση στον αναπτυγμένο κόσμο, στο Βορά και στο Νότο. Όταν οι πολιτικοί έχουν ως προτεραιότητα τον προσωπικό πλουτισμό, είναι φυσικό να νοθεύουν τις ίδιες τις πολιτικές επιλογές τους. Επακόλουθο είναι η συγχώνευση της πολιτικής με την οικονομία, αν όχι η προτεραιότητά της. Έτσι ανοίγει ο δρόμος για τους κάθε λογής λαϊκιστές.

.

Ομολογώ ότι είμαι από εκείνους που δεν φαντάζονταν ότι θα έσπευδε ο ίδιος ο Α. Τσίπρας να συνεργαστεί με τον Π. Καμμένο. Και μάλιστα, σε  προνομιακό, για τον μοναδικό συνεταίρο του, πεδίο πολιτικής, τον ακραίο εθνικισμό. Όταν καθημερινά κατηγορεί ως ακροδεξιά τη ΝΔ, το θεσμικό κόμμα της συντηρητικής παράταξης στην Ελλάδα. Νόμιζα ότι ακόμα και ο τακτικισμός -ως κατάλοιπο της συνδικαλιστικής παραπολιτικής παιδείας, που διακρίνει τον Α. Τσίπρα – τελικά θα τον προστάτευε. Όμως είναι ο κυνισμός και η σταλινική νοοτροπία -«σε μας,  που μόνο εμείς, δηλαδή εγώ, ο Αλέξης, εργαζόμαστε για την σωτηρία του λαού, όλα επιτρέπονται αρκεί να υπηρετούν τον τελικό σκοπό» – που υπερίσχυσαν.

.

.

Κάπως έτσι (σταλινικός φανατισμός, κυνισμός, τυχοδιωκτισμός), στην Κουμουνδούρου αποφάσισαν να κάνουν και αυτό το βήμα. Και τώρα περιμένουν τις δημοσκοπήσεις και την συνέχιση της απραξίας της κυβέρνησης και όλων ημών, για να κάνουν ταμείο. Και να αποφύγουν την γκρίνια των συνιστωσών για την ψηφοθηρική αποτελεσματικότητα της κίνησής τους. Ποιος νοιάζεται στον ΣΥΡΙΖΑ για την ορθότητα και το ήθος, πολύ περισσότερο για την αισθητική που εκπέμπει αυτή η σύμπραξη με τον αλλοπρόσαλλο ακροδεξιό Καμμένο.

.

Να η άλλη όψη του δίπολου διαφθορά ή κυνισμός, σταλινικού τύπου στην περίπτωσή μας. Το κωμικοτραγικό είναι πως είμαστε εγκλωβισμένοι ανάμεσα σε δύο συμπεριφορές, που η μια παράγει την άλλη και τούμπαλιν. Με άλλα λόγια: Η διαφθορά των κατεστημένων πολιτικών δυνάμεων ανοίγει το έδαφος για τους λαϊκιστές κάθε είδους. Οι τελευταίοι, ως κυνικοί και φανατικοί της εξουσίας, μόλις αναλαμβάνουν την διαχείριση των δημόσιων οικονομικών, μιμούνται τους διεφθαρμένους προκατόχους τους. Όπως έλεγαν από την Ανατολική Ευρώπη την δεκαετία του ’90 . Η διαφθορά είναι το αμέσως επόμενο στάδιο των σταλινικών…

.

.

Ένα δάκρυ για τον ανώνυμο πολίτη της Κύπρου

.

.

Όσοι παρακολουθούμε τα κυπριακά και την κοινωνική συμπεριφορά των πολιτών, δεν εκπλαγήκαμε και τόσο. Όμως το αλαλούμ του πολιτικού συστήματος με το περίφημο όχι και ό,τι επακολούθησε και κυρίως η ένταση που δημιουργούν τα ΜΜΕ, μας κάνει όλους να υιοθετούμε, ασυνείδητα, τις εικόνες που αυτά δημιουργούν. Γι’ αυτό και η ευχάριστη έκπληξη της ψυχραιμίας, της αλληλεγγύης, της σιωπής – την Πέμπτη του ανοίγματος των τραπεζών – των πολιτών της Κύπρου, μας συγκίνησε βαθιά. Στην Κύπρο επιβιώνει μια κοινοτιστική νοοτροπία, που βοηθάει για το καλό, αλλά και πολλές φορές οδηγεί στην καταστροφή.

.

Η κοινωνία της Κύπρου κακόμαθε περισσότερο κι από την ελλαδική. Ενσωμάτωσε συμπεριφορές απίστευτης καταναλωτικής σπατάλης, αλλά και αξιοποίησε τις πιο σύγχρονες τεχνολογίες, ενώ ταυτόχρονα επιβίωνε μια συντηρητική νοοτροπία που προσιδιάζει στις μικρές κλειστές κοινωνίες. Τώρα, την ώρα της αλήθειας, μετά το πρώτο σοκ, φαίνεται ότι διαθέτει δυνάμεις να στηθεί και πάλι όρθια. Οι πολίτες της Κύπρου σκέπτονται όχι τόσο πώς θα διαμαρτυρηθούν, όσο την επομένη μέρα. Και σ’ αυτό διαφέρουν κατά πολύ από εμάς, τους «ελλαδίτες»…