Το πρόβλημα των αμερικανών ψηφοφόρων, τον προσεχή Νοέμβρη, είναι ότι δεν θα εκλέξουν απλώς τον επόμενο πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών. Θα εκλέξουν τον διάδοχο του Μπαράκ Ομπάμα. Κι αυτό είναι που έχει επηρεάσει – και θα επηρεάζει μέχρι την στιγμή της κάλπης – την προεκλογική εκστρατεία. Γιατί ο πρόεδρος Ομπάμα έβαλε τη σφραγίδα του όχι μόνο στην δική του οκταετή θητεία αλλά καθόρισε ουσιαστικά την ατζέντα της πολιτικής των ΗΠΑ στην νέα εποχή που ο ίδιος εγκαινίασε.

Στο εσωτερικό μέτωπο με την ανάδειξη των μεγάλων κοινωνικών προβλημάτων και την υπεράσπιση των δικαιωμάτων όλων των πολιτών στην υγεία και στην κοινωνκή ασφάλιση. Στην εξωτερική πολιτική με την κατάργηση στην πράξη του ρόλου του παγκόσμιου φύλακα και το σπάσιμο ταμπού πολλών δεκαετιών, όπως το εμπάργκο της Κούβας.

Η νέα αυτή ατζέντα έβαλε οριστικό τέλος στην παραδοσιακή συναίνεση των δύο κομμάτων στα μεγάλα θέματα. Από τη μια υποχρέωσε τους ρεπουμπλικανούς να βγουν απέναντι επιλέγοντας έναν επικίνδυνο και ακραίο εκφραστή της πολιτικής τους και από την άλλη υποχρεώνει την Χίλαρυ να δεσμευτεί στην συνέχιση της ίδιας πολιτικής, αν θέλει να γίνει η πρώτη γυναίκα πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Ακόμα κι αν δεν ήταν στις επιλογές της, οι δημοκρατικοί ψηφοφόροι του Σάντερς δεν της άφησαν πολλά περιθώρια αμφισβήτησης.
Η εκλογή της Χίλαρυ θα είναι στην ουσία, παρά την τεράστια διαφορά των δύο προσωπικοτήτων, η επιλογή της συνέχισης της πολιτικής Ομπάμα!