Την περασμένη Τετάρτη ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, μετά την ενημέρωση που του έκανε ο υπουργός Ενέργειας, δήλωσε ότι η Ελλάδα θα έχει καθαρά έσοδα 150 δισεκατομμυρίων ευρώ, σε βάθος 25-30 ετών, από την εκμετάλλευση κοιτασμάτων πετρελαίου στην περιοχή του Ιονίου.
Ο αισιόδοξος θα αναφωνήσει «επιτέλους, μια καλή είδηση». Να έχουν ελπίδες οι νεότερες γενιές. Ο απαισιόδοξος, λόγω του μεγάλου χρόνου που χρειάζεται, θα σου πει «ζήσε, μαύρε μου, να φας τον Μάη τριφύλλι». Κι ένας τρίτος θα μιλήσει για «χιμαιρικές Μεγάλες Ιδέες», που έχουν σκοπό «να πουλήσουν ελπίδες στους πολίτες». Όποιος πει ότι αυτή η τρίτη άποψη προέρχεται από τον ΣΥΡΙΖΑ, έπεσε μέσα. Δυο μέρες μετά τα πρωθυπουργικά πανηγύρια, η «Αυγή» τα αποδομεί με ισχυρά, ομολογουμένως, επιχειρήματα. Διότι είναι τουλάχιστον πρόωρο (και πολύ ανεύθυνο) να κάνεις τέτοιους υπολογισμούς, όταν ακόμη δεν έχει εγκατασταθεί ούτε ένα γεωτρύπανο και δεν γνωρίζει κανείς τι θα γίνεται σε 15 χρόνια (τουλάχιστον τόσα χρειάζονται για να έχουμε τα πρώτα αποτελέσματα).
Έχει δίκιο, λοιπόν, σε μεγάλο βαθμό, η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ να είναι τόσο επιφυλακτική για τα αποτελέσματα και επιθετική προς τον πρωθυπουργό (εδώ το χτεσινό άρθρο της). Εδώ, όμως, συμβαίνει κάτι πολύ περίεργο. Με τον Σαμαρά φαίνεται να συμφωνεί ο Αλέξης Τσίπρας! Αλλιώς πώς να εξηγηθεί ότι τρεις μέρες νωρίτερα, σε συνέντευξή του στο «Βήμα της Κυριακής», υιοθετεί απολύτως τον ισχυρισμό ότι η Ελλάδα είναι για την Ευρώπη «ο ισχυρός ενεργειακός εταίρος του 2020». Και όχι μόνο αυτό. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει ορθά-κοφτά ότι η δική του κυβέρνηση θα χρησιμοποιήσει αυτό το «γεωπολιτικό χαρτί» στις διαπραγματεύσεις με τους Ευρωπαίους (εδώ η συνέντευξη).
Τι συμβαίνει; Έχει η Ελλάδα ένα τόσο ισχυρό χαρτί, που λέει σήμερα ο κ. Τσίπρας (ακριβώς το ίδιο είχε πει και ο κ. Σαμαράς πριν από ένα χρόνο σε διεθνές συνέδριο – εδώ). Ή όλα αυτά είναι «χίμαιρες», που λέει η «Αυγή»; Ας συνεννοηθούν μεταξύ τους. Είμαστε ή όχι ισχυρός ενεργειακός παίκτης και εν δυνάμει Ελ Ντοράντο; Κι ας καταλήξουν κάπου. Για να ξέρει κι ο Τσίπρας τι να πει στην Μέρκελ, (ότ)αν πάει να της ζητήσει να μας κουρέψει το χρέος.