Ήταν μια νίκη μικρότερη σε μέγεθος από την προηγούμενη, αλλά πιο σημαντική: μέσα στην κρίση, μετά τη διαχείριση, απέναντι από την κρίση, για μια καλύτερη διακυβέρνηση. Ήταν κυρίως μια νίκη της λογικής: νίκησε αυτός που όλοι έβλεπαν ότι είναι καλύτερος, πιο στιβαρός, πιο αληθινός, πιο ανοιχτός στο μέλλον.
Ήταν μια νίκη τελικά πιο άνετη από όσο άφηνε να εννοηθεί το παγκόσμιο τιτίβισμα των τελευταίων εβδομάδων. Ήταν κυρίως μια νίκη που επιτεύχθηκε όχι μόνο χάρις στους εκλέκτορες και στις Πολιτείες, δηλαδή χάρις στο εκλογικό σύστημα, αλλά και μέσα από τη λαϊκή ψήφο, που προσφέρει την πραγματική νομιμοποίηση. Και αυτό συνιστά μια νίκη της λογικής, γιατί η αντιστοίχιση της πραγματικότητας με τους θεσμούς είναι το πρώτο και το βασικό στήριγμα της Δημοκρατίας.
Ήταν μια νίκη που έδωσαν οι γυναίκες, οι μειονότητες και οι νέοι. Μια νίκη της λογικής της μεγάλης χώρας που λέγεται Αμερική, χώρας της πολυμορφίας, της διαφορετικότητας, της κίνησης προς τα μπρος. Η αντανάκλαση αυτής της Αμερικής στον Πρόεδρό της, συνιστά τη μεγαλύτερη δύναμή του, προσφέρει μια νομιμοποίηση ακόμα πιο βαθιά από αυτήν του εκλογικού αποτελέσματος, αλλά και δημιουργεί ευθύνες πολύ πιο βαριές από μιας απλής επικράτησης.
Ήταν μια νίκη που ο νικητής τη χρωστά σε υπερβολικά μεγάλο βαθμό στα «γκάτζετ» της πολιτικής, που συμπληρώνουν με τέτοιο τρόπο, ώστε τελικά αντιμάχονται την ουσία της: μια νίκη της χρήσης του ίντερνετ και του τουίτερ, των σπιν ντόκτορς, της «εστιασμένης ψήφου», των διαρκών δημοσκοπήσεων, των επαγγελματιών της επικοινωνίας και της δυσφήμησης. Λογική κι αυτό, συνέπεια της εξέλιξης της πολιτικής σε μιντιακό φαινόμενο. Που δεν μπορεί ωστόσο να επικρατήσει χωρίς έναν πειστικό υποψήφιο και δεν μπορεί να δημιουργήσει, αν δεν υπάρχει πραγματικά, ένας δεσμός με το κοινωνικό σώμα.
Ήταν μια νίκη που βγήκε μέσα από μια σχεδόν-ήττα: τη διάψευση προσδοκιών, το χαμήλωμα του πήχη, την «κανονικοποίηση» της εξαιρετικότητας, την ανακοπή της ορμής μια πρώτης θητείας που ξεκίνησε στον αστερισμό της ελπίδας. Η εγγραφή της δεύτερης θητείας στον αστερισμό της λογικής, η δύναμη που έχει η λογική να ξεπερνά τα εμπόδια και να κάνει άλματα, κυρίως όταν δεν αναμένονται, ίσως αποδειχθεί ισχυρότερη από την ελπίδα.
Ήταν μια νίκη που σφραγίστηκε με έναν πραγματικό Λόγο της Νίκης. Παρά το πέρασμα από το πάρκο του ενός εκατομμυρίου θεατών στο γήπεδο των κάποιων χιλιάδων, ήταν σ’ αυτήν τη νίκη, τη δεύτερη κι όχι την πρώτη, που ο Ομπάμα ξαναθυμήθηκε το πνεύμα του Λόγου της Φιλαδέλφειας της 18ης Μαρτίου 2008 και ξανάπιασε το νήμα της «αέναα τελειοποιούμενης Ένωσης». Η λογική λέει ότι η δεύτερη θητεία δύσκολα θα είναι η θητεία των μεγάλων λόγων και των οραμάτων που χάθηκαν στην πρώτη. Η λογική όμως δεν μπορεί να νικά πάντα μετά από μια τέτοια νίκη.