Στην αρχή της δεύτερης τετραετίας της διακυβέρνησης του τόπου από το ΠΑΣΟΚ ο Ανδρέας Παπανδρέου, τη στιγμή της απόλυτης παντοδυναμίας του, έκρινε ότι είχε ωριμάσει η στιγμή να ξεκαθαρίσει το κράτος τις σχέσεις του με την Εκκλησία. Μπήκε τότε για πρώτη φορά στο τραπέζι το θέμα της εκκλησιαστικής περιουσίας από τον τότε Υπουργό Παιδείας, Αντώνη Τρίτση, κι εκεί ο Αντρέας κατάλαβε ότι υπήρχε κάτι πιο παντοδύναμο από τον ίδιο. Η ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδας.
Ο παμπόνηρος Σεραφείμ σχημάτισε μία τριανδρία από το νέο αίμα των Μητροπολιτών που αποτελούσαν ο τωρινός Αρχιεπίσκοπος, ο μακαρίτης ο προηγούμενος και ο Άνθιμος, με μαύρα γένια και οι τρεις, οι οποίοι πήραν παρανάλωμα τον Τρίτση και έδειξαν στον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ τα όριά του. Ο Τρίτσης ευτύχησε να καταγραφεί με την ιστορική ατάκα της αποπομπής του «Αντώνη, έγραψες ιστορία» και ο Αντρέας βάλθηκε να επανασυγκολλήσει τις σχέσεις του με το ιερατείο με διάφορα καλοπιάσματα. Μεταξύ αυτών ήταν και η καθιέρωση της υποδοχής του Αγίου Φωτός με τιμές αρχηγού Κράτους. Και πάλι καλά, αν βρισκόμασταν στην τρίτη θητεία του, με τις επιρροές που είχε εκείνη την εποχή μπορεί και να αποφάσιζε να πηγαίνει να το φέρνει ο ίδιος.
Τη σκοπιμότητα εκείνης της απόφασης αμφισβητεί σήμερα ο Νίκος Δήμου. Μιας απόφασης του κοσμικού Κράτους να εντάξει και να διαβαθμίσει στο διπλωματικό του πρωτόκολλο την πνευματικότητα μιας θρησκευτικής τελετής, κάτι που νομίζω θα έπρεπε να είχε από χρόνια ξεσηκώσει όχι εκείνον αλλά τους πιστούς, που έβλεπαν την πολιτική εξουσία να φέρνει στα μέτρα της το Σύμβολο της Ανάστασης. Και η Πολιτεία αυτό ξέρει αυτό κάνει, νομίζοντας ότι το εξυψώνει το αναγόρευσε σε συνάδελφο του κ. Σαρτζετάκη. Δηλαδή του κάνει και χάρη που δεν το υποδέχεται, ας πούμε, με τιμές ταξίαρχου εν αποστρατεία.
Το ερώτημα στο οποίο συμφωνούν οι περισσότεροι από τους επικριτές του κ. Δήμου είναι γιατί τώρα. Γιατί στις μέρες του πένθους των χριστιανών για τη Σταύρωση του ιδρυτή της θρησκείας τους παρασαλεύεται το θρησκευτικό τους συναίσθημα. Γιατί αποσπώνται από την κατάνυξη της Μεγάλης Βδομάδας με άκαιρη πυροδότηση παθών από κάτι που θα μπορούσε να ειπωθεί αργότερα. Αυτό το ερώτημα όμως γιατί γίνεται μόνο στον συγγραφέα;
Συνάδει με την κατάνυξη των ημερών, την ταπεινότητα, και την πραότητα που δίδαξε ο Ναζωραίος, όταν την ίδια αυτή στιγμή που διάλεξε ο Δήμου, την Εβδομάδα την αφιερωμένη στη χριστιανική πίστη, διάλεξε και ο γνωστός ρέκτης της χρυσαυγίτικης βίας Αμβρόσιος για να εξαπολύσει χολερικό κήρυγμα μισαλλοδοξίας και αλλοφροσύνης; Ποιος προσβάλλει περισσότερο το θρησκευτικό συναίσθημα, εκείνος που διαφωνεί, έστω και άκαιρα, με μια προσφάτως καθιερωθείσα εκκοσμικευμένη τελετουργία ή εκείνος που αμφισβητεί τον σκληρό πυρήνα της χριστιανικής πίστης και αντί να μιλά στο ποίμνιό του τέτοιες μέρες για αγάπη και συγχώρεση μιλά για κατασπάραξη του ανθρωπαρίου και για σάπισμα ψυχής και στόματος; Σαν πολύ να μεροληπτούν κάποιοι χριστιανοί ενώπιον του προφανούς.