Δεν είναι καθόλου δύσκολο να βρεις υποστηρικτή του Ορμπαν στην πρωτεύουσα της Ουγγαρίας. Εξελέγη με περίπου 44% στις εκλογές του 2014, ως επικεφαλής ενός συμμαχικού σχήματος δεξιών δυνάμεων, ενώ το 2010 είχε φτάσει στο 52%. Μεσολάβησε μια τετραετία στην οποία ο ίδιος είχε ξεδιπλώσει όλη την ατζέντα του: Αντιευρωπαϊσμός, έμφαση στην εθνική ταυτότητα, ξενοφοβία και ρατσισμός, σκληρό δόγμα τάξης και ασφάλειας, έλεγχος των ΜΜΕ, περιορισμός του κοινοβουλευτισμού, σκληρή καταστολή. Οι Ευρωπαίοι ενοχλούνταν από την αρχή με τις ακρότητες του Ορμπαν αλλά πρόκειται για μια θεωρητική δυσφορία δεδομένου ότι μετέχει και ακούγεται στις Συνόδους Κορυφής της ΕΕ και του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος ενώ ποτέ δεν έχει βρεθεί στη θέση που βρίσκονται οι Ελληνες ομολογοί του, αφού το δημοκρατικό έλλειμμα έχει μικρότερη σημασία για τις ευρωπαϊκές ηγεσίες από το δημοσιονομικό.
Η πλέον ανερχόμενη δύναμη της αντιπολίτευσης βρίσκεται δεξιά του και αίναι το Jobbik που μπορεί άνετα να θεωρηθεί φιλοφασιστικό και παρόλα αυτά ελκύει το 20% των ψηφοφόρων. Η σοσιαλδημοκρατία και η αριστερά πληρώνουν την οργή που κρατάει ακόμη για την κομμουνιστική καταπίεση για τη διαφθορά που ακολούθησε στη διάρκεια της δικής τους μεταπολίτευσης. Είναι περίεργο που δεν υπάρχει η ίδια φανατική απέχθεια εναντίον του ναζιστικού παρελθόντος της χώρας που συνεργάστηκε με τις χιτλερικές δυνάμεις και βρέθηκε στην πλευρά των ηττημένων κατά τον Β παγκόσμιο πόλεμο. Στο εθνικό μουσείο της Βουδαπέστης όλα αυτά, ανάμεσά τους η παράδοση χιλιάδων Εβραίων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, συνοψίζονται σε μια ψυχρή και άψυχη περιγραφή που εμφανίζει τους Ούγγρους να συνεργάζονται με τους Γερμανούς απρόθυμα, σχεδόν καταναγκαστικά και πάντως χωρίς ενεργό εμπλοκή στα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Αντίθετα, τα πέτρινα χρόνια του κομμουνισμού είναι βαθιά χαραγμένα στο συλλογικό υποσυνείδητο, είναι το απόλυτο κακό το οποίο δαιμονοποιούν και ξορκίζουν ακόμη και χάρη στο οποίο η δεξιά έφτιαξε το αφήγημα που κυριαρχεί σήμερα και που μπορεί να αντέξει αύριο, για τη μεγάλη Ουγγαρία και τον περήφανο λαό της που, αν αυτή είναι η Ευρώπη, μας τη χαρίζει.
Στο Memento Park, λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Βουδαπέστη, έχουν συγκεντρωθεί όλα τα αγάλματα του υπαρκτού σοσιαλισμού για να μην μολύνουν πια με την παρουσία τους την πόλη. Ο Λένιν, ο Στάλιν και οι άλλοι, όλοι μαζί χωρίς καμία διάκριση, τιμωρούνται ακόμη σε μια απομόνωση που ικανοποιεί τον μεγάλο θυμό των Ούγγρων για το φιλοσοβιετικό παρελθόν τους που το καταριούνται ακόμη.
Ο Βίκτορ Ορμπαν, πατέρας πέντε παιδιών, όταν τα βρίσκει σκούρα φορολογεί σκληρά τις τράπεζες, ενώ έδιωξε το ΔΝΤ στο όνομα της εθνικής κυριαρχίας και με κάτι τέτοια έθρεψε την ανάγκη της ουγγρικής κοινωνίας για το κεφάλι ψηλά. Εθνοσυντηρτισμός, εθνολαϊκισμός και το ανάμεσά τους. Η απάντηση Ορμπαν θα έχει δύναμη όσο η απόδοση στην υπόθεση “αν αυτή είναι η Ευρώπη” συνοψίζεται στα αποσιωπητικά της παραίτησης.