O Αλέξης Τσίπρας κατά την ομιλία του στην ΔΕΘ ως προς την Ευρώπη παρουσίασε μια αμιγώς σοσιαλδημοκρατική δέσμη προτάσεων που τις περισσότερες θα μπορούσε να τις έχει αντιγράψει με παραλλαγές από το πρόγραμμα για τις ευρωεκλογές των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών: γενικώς επεκτατική πολιτική, αμοιβαιοποίηση του χρέους δηλ ευρωομόλογα, ποσοτική χαλάρωση, αντιστροφή της τάσης αποπληθωρισμού, κλπ. Πληρέστερο και ρεαλιστικότερο πακέτο προτάσεων είχε κάνει ο Ζακ Ντελόρ από το 2011, αν θυμάμαι καλά, μέσω του ιδρύματος Bruegel. Μόνο που, δυστυχέστα για όλους μας, αυτή η πολιτική ηττήθηκε στις πρόσφατες ευρωεκλογές με τους συντηρητικούς του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος να έχουν και πάλι την πλειοψηφία στην Ευρώπη για τα επόμενα τουλάχιστον πέντε χρόνια. Άρα δεν πρόκειται να εφαρμοστούν ή θα εφαρμοστούν κάποια ελάχιστα ως αποτέλεσμα συμβιβασμού και εξαιτίας των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι συντηρητικοί με την πολιτική που οι ίδιοι ασκούν.
Για το εγχώριο σκηνικό, η πλειονότητα των οικονομικών προτάσεων προϋποθέτει την αλλαγή της πολιτικής στην Ευρώπη. (τέλος λιτότητας, αύξηση κατά 4 δις του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων, 13ος μισθός, αποκατάσταση μισθών και συντάξεων, δωρεάν ρεύμα από την κρατική ΔΕΗ, κλπ). Παραλείπω ότι ο βασικός μισθός δεν επανέρχεται δια διατάγματος στα 751 ευρώ και το πρόβλημα που θα προκαλέσει κάτι τέτοιο στις ΜμΕ και άλλα, για να μείνουν όλοι ικανοποιημένοι.
Υποσχόμενος την άμεση έναρξη εφαρμογής τους μετά από εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, είναι σχεδόν βέβαιο ότι η Ριζοσπαστική Αριστερά θα βρεθεί στην ίδια δυσμενή θέση με την κάθε σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση που ανέλαβε την εξουσία σε συντηρητικό ευρωπαϊκό περιβάλλον, (βλέπε και Γάλλους Σοσιαλιστές), μην μπορώντας να τηρήσει τα υποσχεμένα.
Συνεπώς, το κέντρο βάρους μιας πειστικής πρότασης θα έπρεπε να είναι στις θεσμικές μεταρρυθμίσεις π.χ δημοκρατία, εκλογικός νόμος, δικαιώματα, διαχωρισμός εκκλησίας – κράτους, αντιρατσιστικό, σύμφωνο συμβίωσης, κλπ, στη δίκαιη κατανομή των βαρών της κρίσης π.χ ένστολοι, δικαστικοί, συντεχνιακές πρόσοδοι, κλπ, και φυσικά σε ένα σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης ανταγωνιστικό και εξωστρεφές σε συνδυασμό με τη δημιουργία ευνοϊκού επενδυτικού περιβάλλοντος, περί των οποίων ουδέν.
Αφήνω ασχολίαστα τα περί διαβαλκανικής συνανάπτυξης που τα ακούμε από τη δεκαετία του 80 (μακάρι κάποτε να το καταφέρουν οι Βαλκάνιοι, που για την ώρα όμως έχουν ως προτεραιότητα την Ε.Ε),τα περί πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής και των άκαιρων οικονομικών κυρώσεων προς τη Ρωσία που χαϊδεύουν τον αντιδυτικισμό, αμφισβητούν την προσήλωση στην Ε.Ε κεντρίζοντας την ονείρωξη της εθνικής ανεξαρτησίας και περηφάνιας.