Η κινητοποίηση 400.000 πολιτών για την ανάδειξη του νέου αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας δεν είναι ένα γεγονός που μπορεί να περάσει, στις σημερινές συνθήκες, απαρατήρητο. Αν υπολογίσει βέβαια κανείς την δύναμη της αντίδρασης των κεντροδεξιών – και όχι μόνο – πολιτών στην ανυπαρξία και την πλήρη απαξίωση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, καθώς την σκληρή σύγκρουση των εσωκομματικών μηχανισμών, τότε η συμμετοχή ίσως ήταν και αναμενόμενη.
Όπως αναμενόμενο, με βάση το επίπεδο του διάλογου μεταξύ των υποψηφίων και τις σχετικές δημοσκοπήσεις που προηγήθηκαν, ήταν και το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας. Το 70% των ψηφοφόρων, τουλάχιστον, επέλεξαν τους υποψήφιους που εκφράζουν καθαρά τη λαϊκή και λαϊκίστικη Δεξιά.
Αν το όραμα της μεγάλης πλειοψηφίας των κεντροδεξιών ψηφοφόρων είναι η αναγέννηση μιας τέτοιας αντιπολίτευσης, δεν βλέπω τι μπορεί να ζηλέψει κανείς.
Πολύ περισσότερο μάλιστα που δεν είναι και το καλύτερο παράδειγμα προς μίμηση και για την κεντροαριστερή παράταξη, αν και δεν θα πρέπει να αισιοδοξεί κανείς ότι τα αποτελέσματα μιας αντίστοιχης ψηφοφορίας θα ήταν και πολύ διαφορετικά, ακόμα κι αν εξαιρεθούν από την διαδικασία οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ που όμως, θέλουμε δεν θέλουμε, ανήκουν από παλιά (Συνασπισμός – ΠΑΣΟΚ) σ’ αυτό τον χώρο.
Και δεν είναι αυτό το μόνο, αν και πολύ σοβαρό, πρόβλημα της κεντροαριστεράς.
Πιστεύει κανείς ότι υπάρχει πιθανότητα να προχωρήσει στο ορατό μέλλον μια συνομοσπονδιακή λειτουργία του χώρου και η εκλογή στη συνέχεια ενός νέου αρχηγού, με υποχώρηση των σημερινών αρχηγών; Μα αυτός δεν ήταν ο κύριος λόγος που δεν προχώρησαν τα πιο σοβαρά εγχειρήματα των τελευταίων χρόνων, της πρωτοβουλίας των «58» και της «ελιάς»;
Μήπως δεν είναι ενδεικτική η… ενθουσιώδης υποδοχή από τους ενδιαφερόμενους της τελευταίας προτροπής του Κώστα Σημίτη;
Το κυριώτερο όμως είναι ότι η χώρα έχει αυτή τη στιγμή ανάγκη από ένα εθνικό πρόγραμμα ανασυγκρότησης, ένα σχέδιο εξόδου από την κρίση και μια κυβέρνηση ευρείας στήριξης από στελέχη ικανά και αποφασισμένα να προχωρήσουν, με όποιο πολιτικό κόστος, στις επείγουσες ριζοσπαστικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις σε όλα τα επίπεδα.
Η χώρα έχει ανάγκη από μια μεγάλη μεταρρυθμιστική συμμαχία, όπου οι μεταρρυθμιστικές δυνάμεις τις κεντροαριστεράς έχουν να διαδραμματίσουν καθοριστικό ρόλο, μαζί με τις προοδευτικές φιλελεύθερες δυνάμεις του κεντροδεξιού χώρου και ολόκληρου του πολιτικού φάσματος.
Ας μην κλείσουμε τα μάτια στον κίνδυνο του λαϊκισμού που απειλεί την Ελλάδα και την Ευρώπη ολοένα και περισσότερο κι ας μην επιμένουμε εμμονικά σε σχέδια που, όπως απέδειξε η ζωή μέχρι τώρα, δεν μπορούν να υλοποιηθούν άμεσα.
Τελικά, αν ζηλεύω κάτι, είναι οι χώρες που συνειδητοποίησαν την δύσκολη οικονομική τους κατάστασή και κατάφεραν να βγούν γρήγορα από τα μνημόνια, τραβώντας μπροστά!