Η εποχή του εφαρμοσμένου κομμουνισμού , ανάμεσα στις πολλές διδαχές άφησε και μία μάλλον δευτερεύουσα, την εξαγωγή της λεγόμενης επανάστασης με φωτοτυπικό τρόπο σε άλλες χώρες. Τα αποτελέσματά της υπήρξαν ολέθρια, περισσότερο ίσως από αυτή καθεαυτή την βίαιη ολοκληρωτική διακυβέρνηση.
Κάθε εποχή και κάθε χώρα, μέσα από μιάν ιδιότυπη αλληλουχία δίνουν τα χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου καιρού και στην λογική αυτή βάση αναζητούνται ή επιχειρούνται λύσεις προβλημάτων.
Το φαινόμενο Μακρόν – κι έχουμε πέντε τουλάχιστον χρόνια να το αποτιμήσουμε – ξεκίνησε ως τέτοιο στην Γαλλία και δεν φανερώνει τίποτε άλλο παρά την απόπειρα επανοριοθέτησης των γραμμών ορίων ανάμεσα σ΄αυτό, που σήμερα πολλοί αναγνωρίζουν ως πρόοδο και στο άλλο που αρκετοί ονομάζουν συντήρηση. Είναι ουσιαστικά ο καινούργιος ορισμός της Δεξιάς και ο αντίστοιχος της Αριστεράς, έννοιες που με την πολυκαιρία ξέφυγαν από τον αρχικό σημειολογικό προσδιορισμό τους στην Εθνοσυνέλευση της Γαλλικής Επανάστασης.
Αυτοί που κάθονταν αριστερά εκπροσωπούσαν φανατικότερα ή μετριοπεθέστερα τον αστισμό και οι χωροθετικά αντίθετοι τον βασιλιά και τα φεουδαρχικά προνόμια.
Τα τεράστια γεωπολιτικά, θεσμικά και τεχνολογικά διακυβεύματα του σήμερα μέσα σε έναν αμετακλήτως εγκατεστημένο αστισμό συνετέλεσαν στην ανάδειξη επικίνδυνων υβριδιακών φαινομένων εξουσίας, που ανήκουν στο θεωρητικό πλαίσιο, που η πολιτική επιστήμη ονομάζει εθνολαϊκισμό.
Φυσικά, υπενθυμίζω επιγραμματικά πως κι αυτό το υβρίδιο έχει διαβαθμίσεις με δυσμενέστατο ακρότατο την Λατινική Αμερική και επικίνδυνα αλλά ελαφρότερα χαραρακτηριστικά την Ευρώπη, με την αντιπροσώπευσή του από τον Τσίπρα και τον Καμμένο εδώ, τον Μελανσόν και την Λεπέν στην Γαλλία, τον Γκρίλο και παραδόξως όχι τον Φίνι στην Ιταλία , τους αμετροεπείς τύπους του Brexit στο Ηνωμένο Βασίλειο, τον Ιγγλέσιας στην Ισπανία, κοκ.
Ο Μακρόν ανεδείχθη σε μια εν δυνάμει διάλυση του γαλλικού δικομματισμού ορίζοντας ως Πολιτικό Κέντρο την οικουμενικότητα μιας ενιαίας και επίκαιρης πατριωτικής κυβερνησιμότητας κι όπου το Κέντρο δεν είναι είναι παρά ο εμφανής μεγάλος κοινός τόπος των κύκλων των υπαρκτών δημοκρατικών κομμάτων. Παίρνει λοιπόν αυτή την κοινή επιφάνεια, που αφορά εξίσου όλο το δημοκρατικό φάσμα και την κάνει ιδεολόγημα και κατόπιν κυρίαρχη πολεμική τέχνη κόντρα στον γαλλικό και κατ΄επέκταση δυτικό εθνοποπουλισμό.
Οι Γερμανοί από την άλλη δείχνουν εμπιστοσύνη στον μεγάλο – λεγόμενο – συνασπισμό και αυτό επιβεβαιώνεται από την δημοσκοπική φούσκα Σούλτς. Άλλωστε όλοι μας είπαμε, πως μετά την αποχώρηση Τράμπ η συντηρητική Μέρκελ εκπροσωπεί επάξια τον πολιτικό φιλελευθερισμό, παρά τους επι μέρους αστερίσκους για την τρόπο επιβολής πτυχών της οικονομικής της κυριαρχίας.
Στην Πορτογαλία είχαμε ένα αθόρυβο μεγάλο κόλπο από έναν αθόρυβο μεγάλο παίκτη, τον Π/Θ Α. Σίλβα.. Αυτός ο – απότι δείχνει – σπουδαίος τύπος ενσωμάτωσε το όλον της λεγόμενης πορτογαλικής Αριστεράς με τις ευλογίες του ισχυρού Προέδρου Κ. Σίλβα , Πατριάρχη της Κ/δεξιάς σε μια μεταμνημονιακή διακυβέρνηση εντελώς αστικής μορφής με περίφημα ως τώρα αποτελέσματα. Έτσι ο σκληρός Βολφανγκ Σόιμπλε άφησε να εννοηθεί πως ο εξαιρετικός Υπ.Οικονομικών Αντ.Σεντένο θα ήταν μια καλή εκδοχή ως επικεφαλής του μελλοντικού Γιούρογκρουπ. Το άλλο σημαντικό του Α. Κόστα είναι πως ενσωμάτωσε μιαν ετερόκλητη δογματική αλλά ελάχιστα εθνολαϊκιστική ποικιλόμορφη Αριστερά σε μια δυτικού τύπου διακυβέρνηση με επικαιροποίηση των πραγματιστικών στοιχείων προς προοδευτική αναζήτηση.
ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΑΠ’ ΟΣΑ ΛΙΓΑ ΑΝΑΦΕΡΘΗΚΑΝ, είναι πως η αναζήτηση της προοδευτικής κανονικότητας που την λέμε συχνά Πολιτικό Κέντρο, μπορεί να εξυπηρετείται με διάφορα σχήματα. Ο Μακρόν είπε τα πράγματα με το όνομά τους θέλοντας να τα επιβάλλει διάφανα και καθαρά, χωρίς μομφές για αριστερές ή δεξιές στροφές…..Άλλωστε καθ’ ομολογία του παλιά, το Ριζοσπαστικό Κέντρο διακόνησε μετά την πρώτη διετία του ο Μιτεράν, το ίδιο ο Ροκάρ, ο Πέπε Γκονζάλεθ , ο Μπλέρ, ο Σρέντερ, ο Σημίτης αλλά μέχρις ενός σημείου και ο Κων/νος Καραμανλής, ο Καρίλιο, ο Ντ’ Εστέν αλλά και η πρώτη μετά τον Πάλμε συντηρητική κυβερνηση της Σουηδίας, που συνέχισε εκούσα άκουσα την πολιτική του ….ίσως λιγότερο επιτυχώς.
Το Πολιτικό Κέντρο είναι η ειρηνική δημοκρατική αστική επανάσταση με επανορισμό του Προοδευτικού από το Αντιδραστικό και σημερινή μεθόριο το τέρας του εθνολαϊκισμού.
Και στην Ελλάδα; Κι εδώ, πολύ πιο δύσκολα από αλλού εξαιτίας πολιτισμικών – κυρίως – ιδιαιτεροτήτων το Κέντρο θα αναδυθεί από τις ελίτ (παλιότερες και καινούργιες )- σε νέα αναδιάταξη – , που πιστεύουν στην μεθόριο της κανονικότητας, στα μείγματα των παλιών ισχυρών θεωριών του ρεφορμισμού και του συντηρητικού αστισμού και σε καινοτόμες αναφορές, που αναδύονται παρά την σήψη, εντός της όζουσας κρίσεως…
Ο Μακρόν δεν είναι εδώ, δεν μπορεί να είναι εδώ κι ούτε οι κακοφτιαγμένες απομιμήσεις του …Έρχεται όμως – όπως κι αλλού – ο κωδικός Μακρόν δηλαδή η ευρηματικότητα μιας ενωμένης ταυτόχρονα εθνικής και υπερεθνικής δημοκρατίας.
Κι αυτά είναι τα κλειδιά μας, τα κλειδιά της Ευρώπης του κωδικού Μακρόν.