Όταν συνέβη το δυστύχημα των Τεμπών, λίγοι πολιτικοί και μερικά μέσα ενημέρωσης προσπάθησαν να ερευνήσουν, να φωτίσουν, να αποκαλύψουν τις αιτίες και τους υπεύθυνους της συμφοράς. Έκαναν ρεπορτάζ, κατέδειξαν την εικόνα ενός κράτους που, ακόμα και σε κρίσιμους τομείς για την ασφάλεια και τη ζωή των πολιτών του, λειτουργεί στο περίπου, χωρίς σαφείς και αυστηρούς κανόνες, και «όπου βγει».

Σε μια εποχή πολύπλοκη και δύσκολη, που απαιτεί ανθρώπινο δυναμικό με υψηλές δεξιότητες και έντονη αίσθηση του καθήκοντος, ο κρατικός μηχανισμός δουλεύει σε ρυθμούς του προηγούμενου αιώνα, με πελατειακή στελέχωση και συντεχνιακή νοοτροπία. Άνθρωποι ανίκανοι για τη θέση που κατέχουν, ρουσφετολογικές προσλήψεις, απουσία κάθε ελέγχου, αλληλοκάλυψη και απόκρυψη ευθυνών, γενική ατιμωρησία.

Περιέγραψαν ακόμα το σύστημα των καθυστερήσεων που οδηγούν τα έργα να χρονίζουν, να υπερτιμολογούνται, τις επενδύσεις να ολοκληρώνονται με χίλια βάσανα και περιπέτειες, πολλές φορές έπειτα από 15 και 20 χρόνια. Με τις συνεχείς ενστάσεις των υπόλοιπων ανταγωνιστών εναντίον του μειοδότη που πήρε τη σύμβαση, με τη Δικαιοσύνη που μπορεί να καθυστερήσει δεκαετίες τις αποφάσεις της. Ενστάσεις που συνοδεύονται, εντελώς συμπτωματικά οπωσδήποτε, από προσφυγές αρχαιολόγων που ανακαλύπτουν αρχαία, οικολόγων που βρίσκουν κορμοράνους στον Ελαιώνα, περιβαλλοντολόγων πού σώζουν ελιές στον ποτισμένο με κηροζίνη διάδρομο του Ελληνικού, από αναρχικούς που δεν τους αρέσει το μετρό, αντιεξουσιαστές που αντιδρούν στην ανάπλαση των πάρκων, φυσιολάτρες που δεν θέλουν ανεμογεννήτριες στα ψηλά βουνά, αριστερούς που δεν θέλουν ανεμογεννήτριες σε ξερονήσια τόπους εξορίας. Με αποτέλεσμα να κυλάνε όλα αργόσυρτα έως ότου, όπως λένε όσοι γνωρίζουν την ελληνική πραγματικότητα, να «ωριμάσει» η σύμβαση, δηλαδή να γίνει η σωστή διανομή λιπαντικών σε όλους τους διακόπτες που πρέπει να ανοίξουν για να προχωρήσει το εκάστοτε έργο.

Τέλος, κατέδειξαν την αδυναμία του κράτους μπροστά σ’ έναν κίνδυνο, ένα έκτακτο γεγονός, ένα δυστύχημα. Κράτος που λειτουργεί χωρίς πρωτόκολλα από πριν γνωστά και δοκιμασμένα, με υπηρεσίες που ανακατεύονται και μπερδεύουν η μία την άλλη, χωρίς προκαθορισμένες αρμοδιότητες, χωρίς σχεδιασμό, χωρίς να είναι γνωστό ποιος έχει την τελική ευθύνη και αρμοδιότητα. Πυροσβεστική, αστυνομία, τραυματιοφορείς, στρατός, νοσοκομειακά, διασώστες, Περιφέρεια, τοπική αυτοδιοίκηση, κυβερνητικοί παράγοντες, όλοι έψαχναν να βρουν ποιος κάνει κουμάντο και τι πρέπει να γίνει.

Διαβάστε τη συνέχεια

Πηγή: www.athensvoice.gr