Την τελευταία 15ετία, τουλάχιστον διακόσιες φορές, επαναλήφθηκε το σκηνικό.

Κάποιοι άνθρωποι να δυσανασχετούν, περί τα τεκταινόμενα στην Έκθεση, κάθε Σεπτέμβρη (κι οχι Σεμπτέμβρη μυστήριοι δημοσιόγραφοι) και κάποιοι να χαριεντίζονται, γυρνώντας από σκυλάδικο σε σκυλάδικο και απαιτώντας την ευγνωμοσύνη των κρετίνων της Θεσσαλονίκης.

Για μία εβδομάδα κάθε Σεπτέμβρη, η πόλη τους γίνεται πρωτεύουσα του τίποτα, του άθλιου λάιφ στάιλ, που μεταφέρεται αεροπορικώς και φυσικά χέζονται στο τάλιρο ξενοδόχοι, ταβερνιάρηδες και λοιπαί δημοκρατικαί δυνάμεις.

Όσοι πολιτικοί σέβονταν έστω και στοιχειωδώς, τον εαυτό τους, υποσχέθηκαν, έστω, ματαίως όμως, ότι θα τ’ αλλάξουν.

Τον Καραμανλή, την πρώτη του χρονιά ως Πρωθυπουργό, τον βρήκε στα εγκαίνια επάνω, η πτώση του ελικόπτερου με τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας. Τη δε δεύτερη, τον πρόλαβε, πριν έρθει, η ανακοίνωση των πάρτι-μάρτι και άλλων πολιτιστικών γεγονότων, που οργάνωναν τα στελέχη του, οπότε προσπάθησε να βάλει φρένο.

Μια αθλιότητα, που από πέρσι ακόμη, υπάρχει υπόσχεση ότι είχε τελειώσει, γιά πάντα.

Αμ δε!

Είπαμε, οι ξενοδόχοι, το θεωρούν κεκτημένο τους δικαίωμα και τόλμησαν, την αθλιότητα του Γιαννόπουλου (δεν δικαιώνεται ο αποθανών όσο και να χτυπάς τον κώλο σου κάτω εσύ), επειδή επαναλαμβάνεται 30 χρόνια τώρα, να την πουν θεσμό.

Όχι ειλικρινά, δεν παίζεται αυτό το παιχνίδι.

Μία εβδομάδα τώρα, οι πάντες κινούνται στο ρυθμό της δήθεν προετοιμασίας, των δήθεν εξαγγελιών, στη δήθεν Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης.

Πρόκειται για μαζικό εμπαιγμό, που φυσικά τον ανέδειξε ο Μαΐστορ των εμπαιγμών και της κοροϊδίας.

Ξέρετε, αυτός που μοίρασε συντάξεις Εθνικής Αντίστασης, για να την εξαφανίσει και ως μνήμη, και ονόμασε την αστυνομία ΕΛΑΣ για να ολοκληρώσει το κακό.

Επειδή το χρωστούσε προφανώς.

Αλήθεια, αυτά τα τελευταία δέκα χρόνια, εκτός από κάποιους παλαβούς , μπορεί και γραφικούς, κυρίως πτωχούς μιας και είναι η έσχατη κατηγόρια για κάποιον που σκέφτεται, διανοήθηκε κανένας άλλος, ότι φτάνει πια, δεν μπορεί να συνεχιστεί η αθλιότητα, ούτε για μια μέρα ακόμη.

Κι ο Τσίπρας, που καταγγέλλει το σύστημα και υπόσχεται ότι θα του πετάξει τα μάτια απέξω, ετοιμάζει την παρουσία του κι αυτός στην Έκθεση. Ακούγοντας την γνώμη, του απολύτως τίποτε, δηλαδή των «εκπροσώπων των παραγωγικών φορέων και άλλων τινών».

Πρέπει κι αυτός να κανακέψει τα δικά του στελέχη που μπορεί να μην πάνε στα κυριλέ σκυλάδικα, αλλά, θα κάνουν τζίρους στα δικά μας μαγαζά.

Κι ιστορία συνεχίζεται.