Δεν είναι η πρώτη φορά που θα επικαλεστώ ένα πασχαλινό, πριν από μερικά χρόνια, ταξίδι μου στην Κωνσταντινούπολη. Είχα παρακολουθήσει τον Επιτάφιο στο Πατριαρχείο και είχα κάνει Ανάσταση στην Αγία Ειρήνη. Και το θυμήθηκα πάλι σήμερα όταν διάβασα πως ο Αρχιεπίσκοπος γνωστοποίησε ότι «υπό όρους και προϋποθέσεις θα συζητήσει η Εκκλησία της Ελλάδος τη δημιουργία τζαμιού στην Αττική».
Δεν είμαι πρόχειρος να θυμίσω πόσα χρόνια σέρνεται το θέμα του τζαμιού, αλλά ούτε για ένα, ούτε για δύο, ούτε για πέντε πρόκειται. Και, όπως όλα δείχνουν, θα συνεχίσει να σέρνεται για πολλά ακόμα. Οπως κατά κανόνα συμβαίνει με όλα τα θέματα για τα οποία οι διαβιούντες σε αυτήν τη χώρα ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι όλοι μας χρωστούν, αλλά εμείς δεν χρωστάμε σε κανέναν, και ότι όλοι πρέπει να συμμορφώνονται με τις ανάγκες και τις απαιτήσεις μας, αλλά όχι κι εμείς με τις δικές τους.
Διαμαρτυρόμαστε -και ορθότατα- για τις απειλές που εκτοξεύονται κάθε τόσο για την τύχη της Αγίας Σοφίας και για τη μη επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης. Και προβαίνουμε και σε όλες τις θεμιτές πιέσεις και παρεμβάσεις στις οποίες μπορούμε να καταφύγουμε προκειμένου να προστατέψουμε ή να διαφυλάξουμε αυτά που θεωρούμε αυτονόητα δικαιώματά μας. Αλλά αυτονόητο δικαίωμα και των μουσουλμάνων είναι να επιτελούν ανεμπόδιστα τα θρησκευτικά τους καθήκοντα όταν βρίσκονται στη χώρα μας.
Και, όμως, τους το στερούμε. Γιατί δεν νομίζω να θεωρούνται λατρευτικοί χώροι αντάξιοι μίας ευρωπαϊκής μεγαλούπολης τα υπόγεια των πολυκατοικιών στα οποία καταφεύγουν μουσουλμάνοι που ζουν μόνιμα στο λεκανοπέδιο ή συμβαίνει να είναι περαστικοί. Ούτε και νομίζω ότι είναι σοβαρό επιχείρημα η αναστολή εκπλήρωσης μιας υποχρέωσης με τα όποια θλιβερά γεγονότα μπορεί να διαδραματίζονται σε χώρες που σπαράσσονται από αδελφοκτόνους εμφυλίους.
Κάποια στιγμή η ιστορία αυτή θα πρέπει να τελειώσει. Γιατί πλέον έχει προσλάβει διαστάσεις κοροϊδίας και είναι κάτι που δεν μας τιμά. Ξεκινήσαμε από τα Μεσόγεια, μετά πήγαμε στον Βοτανικό και τώρα βρισκόμαστε στο Σχιστό. Αλλά να τελειώνουμε κάποτε. Γιατί δικαιολογίες για να αναβάλλουμε πάντα θα βρίσκονται.