Δεν περίμενα, φυσικά, να δω την πόλη μας ευαισθητοποιημένη και ενθουσιασμένη, με την ιδέα μιας έντονης κοινωνικής αντίδρασης.
Ακόμη και για το πελώριο αυτό πρόβλημα, των συγκοινωνιών.
Αλλά. Τώρα έφτασε ο κόμπος στο χτένι, έφτασε τ’ αβγό στον κώλο και δεν νοείται, να κυκλοφορούμε ως αμίλητα, ακούνητα, στρατιωτάκια.
Φαίνεται πλέον ξεκάθαρα, ότι εδώ και μία διετία, η συνέργια και αγαστή συμμαχία, μεταξύ Σωματείου Εργαζομένων και Μετόχων, οδηγούσε τα πράγματα, προς μια πολύ συγκεκριμένη κατεύθυνση, που θα έπρεπε, κανονικά, στην αντίθετη ακριβώς να κινείται, η πολιτική ηγεσία « λέγε με Σπιρτζη».
Για όσους δεν κατάλαβαν, επειδή ετούτος ο επικίνδυνος κυβερνητικός παράγων, ένα έχει μόνο στο μυαλό του, όπως και επί Τεχνικού Επιμελητηρίου, όπως και για όλα τα υπόλοιπα, με τα οποία ασχολήθηκε, « λέγε με σήραγγες», οδήγησε τα πράγματα έτσι, ούτως ώστε οι μέτοχοι, να βρεθούν δικαιωμένοι από την διαδικασία της διαιτησίας, για να έχουν λαμβάνειν, ‘όσο γίνεται περισσότερα.
Εκεί ν΄ αρχίσει το παιχνίδι, που ξέρει να παίζει πολύ καλά «και ένα για μένα, ένα για σένα, ένα γι αυτόν και μένα και παρακάτω ».
Σιγά να μην τον νοιάζει, η λύση.
Δεν τον ένοιαζε, ποτέ.
Είναι από αυτήν την πάστα, που δήθεν ασχολούνται με την πολιτική, που για κάθε πρόβλημα είναι ικανός να φτιάχνει μιαν επιτροπή, για να μπορεί να διορίζει καμιά εικοσαριά και να τους δίνει την εντολή, « όποιος βρει λύση και την πει, θα του κόψω τα πόδια». Και να χρονίζουν τα πάντα, ως είθισται, στη σπουδαία μας χώρα.
Κι επειδή στην Αθήνα είναι παρών, δεν θα τολμούσε να το φτάσει εκεί . Εδώ όμως, που θα μας δει, μετά από διακόσια χρόνια, ξανά, «σικεμε» παρακαλώ πολύ.
Μέτοχοι και Σωματείο, σε αγαστή σύμπνοια, μέχρι σήμερα, υποτίθεται κάνοντας «κόντρες», με τον Υπουργό, μας ταλαιπωρούσαν ασύλληπτα βαριά και πάλι. Αυτή η πόλη, που κυριαρχείται φυσικά από τα νέα τζάκια και τους νικητές του εμφυλίου, δεν έδινε καμία απολύτως σημασία, στο τι μέλει γενέσθαι.
Γιατί οι πιο πολλοί απ αυτούς, δεν χρειάζονται λεωφορείο και έχουν θέσεις παρκινγκ, στα διάφορα του κέντρου, οπότε ούτε μας αγγίζουν, τα άσφαιρα των εργαζομένων.
Και οι απλοί εργαζόμενοι, νόμιζαν γίνεται αγώνας για τα δίκια τους, στην ουσία όμως, τους χρησιμοποιούσαν για τα άνομα συμφέροντα, όλων των υπολοίπων.
Και όπως προέκυψε, λοιπόν, ο Στεφανίδης ξεπούλησε το Σωματείο εργαζομένων, που τον έσωσε πολλές φορές, από την φθορά, οι δε εργαζόμενοι ακολουθώντας την πάγια τακτική του ηττημένου, βολοδέρνουν έρμαια των βουλήσεων, του καθενού.
Μάθαμε δε ότι συνδικαλιστές, ήδη κατέθεσαν τα χαρτιά τους, για συνταξιοδότηση, διότι, το ενιαίο μισθολόγιο δεν συμφέρει μπροστά στα χοντρά, καλά πακέτα που έδινε ο ΟΑΣΘ.
Και μετά σαράντα χρόνια, βλέποντας το φως το αληθινό, ο κ Στεφανίδης, εδήλωσε ως μεταμεληθείς μωρά παρθένος, ότι ναι πρέπει οι αμοιβές των εργαζομένων, να εξορθολογιστούν. Και γιατί δεν το έκανες, ρε μυστήριε, τόσα χρόνια;
Σιγά μην σ’ απαντήσει.
Και η Θεσσαλονίκη, εξακολουθεί να βουλιάζει, κάτω από την αβεβαιότητα του, εάν και πως θα έχει αστικές συγκοινωνίες, αύριο. Διότι για όσους ως καρναβάλια χοροπήδηξαν, δήθεν χαιρόμενοι την «αριστερή» εαρινή, επίθεση του Σπίρτζη, κατά των κεφαλαιοκρατών, η δήμευση λοιπόν αποκλείστηκε, μας έμεινε αμανάτι, το δήθεν τροχαίο υλικό, που αποσβέσθηκε και θα τα πάρει ο Σπίρτζης, να τα κάνει συγκοινωνίες .
Το σημαντικότερο δε όλων, που δεν το λένε, είναι ότι τα μισά και πλέον περιουσιακά στοιχεία που εποφθαλμιά ο αδιάβαστος οπαδός του σύριζου, και της θεσσαλονικιάς αβελτηρίας, είναι ότι τα ακίνητα όλα και πολλά άλλα, ανήκουν στον ΗΡΑΚΛΗ.
Και άντε να τα πάρεις και από εκεί.
Έχουμε συνέχειες πολλές.
Εκείνο που δεν έχουμε και δεν θα’ χουμε, είναι συγκοινωνίες.