«Δεν ξεχνώ». Το ξέρουμε, το έχουμε διαλαλήσει, το υποστηρίζουμε. Ταυτόχρονα όμως αναρωτιόμαστε: όχι μόνο για το έγκλημα του πραξικοπήματος κατά του Μακαρίου που έδωσε την αφορμή για την τουρκική εισβολή. Αλλά και για κάτι ευρύτερο: Πώς συνέβη και σε τι οφείλεται το ότι μια ομάδα ανθρωπάριων, ανίκανων σε κάθε πεδίο –πλην του συνωμοτικού– με ηγέτη (την περίοδο εκείνη, ειδικά) ένα προφανώς περιορισμένης αντίληψης άτομο, στα όρια της ψυχικής διαταραχής, να κρατάει δέσμιο έναν ολόκληρο λαό και για να οδηγηθεί στην κατάρρευση της χούντας του, να πρέπει να έχει προηγουμένως δημιουργήσει τις συνθήκες για μια εθνική τραγωδία;
Για όσους ζήσαμε εκείνες τις σκοτεινές περιόδους το σκληρό αυτό ερώτημα θα συνεχίζει να πλανάται. Και μέρες σαν αυτές θα οξύνεται. Οφείλεται άραγε σε ένα συνδυασμό τρομοκράτησης και ταυτόχρονα εκμαυλισμού (την πρώτη τουλάχιστον περίοδο της δικτατορίας) μεγάλων κοινωνικών ομάδων; Οφείλεται στην «παράλυση» της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτικών δυνάμεων της χώρας, ως αποτέλεσμα των προηγηθέντων χρόνων της ανωμαλίας με την επέμβαση του Παλατιού, την παραίτηση του Γεωργίου Παπανδρέου, του τότε διχασμού και την ονομαζόμενη «αποστασία»; Πρόκειται, μήπως, ακόμη και για τις ελάχιστες σχετικά –για να είμαστε σοβαροί– δυνάμεις της Αντίστασης, που δεν κατάφεραν να συνεννοηθούν μεταξύ τους, ούτε για τους τρόπους της αντίστασης, ούτε για τους στόχους της αλλά –και πάνω απ’ όλα- για το πώς θα μπορούσαν να διεισδύσουν στην κοινωνία, ή να συνεννοηθούν με πολιτικές δυνάμεις, ακόμη και με τμήματα των Ενόπλων Δυνάμεων –που ήταν ώριμα; Με αποτέλεσμα να περιοριστεί η Αντίσταση σε μεμονωμένες ομάδες με δύο μόνο έντονα συλλογικές μεγάλες εκρήξεις –και γι αυτό, πέρα απ’ τον ηρωισμό τους, σημαντικές: την κατάληψη της Νομικής και, βέβαια, το Πολυτεχνείο; Οφείλεται, άραγε στο συνδυασμό όλων των παραπάνω; Πιθανότατα. Πάντως τα ερωτήματα, όσο δεν ερευνώνται σε βάθος, τόσο θα παραμένουν. Με ένα κάθε άλλο παρά επουσιώδες αποτέλεσμα, που, για κάποια περίοδο, συμπυκνώθηκε στο σύνθημα «Η χούντα δεν τελείωσε το ’73…»
Για να επιστρέψουμε όμως στη σημερινή μέρα και στο «Δεν ξεχνώ». Προς επίρρωση δε των προαναφερθέντων περί «ανθρωπάριων» κλπ, ένα απόσπασμα από το βιβλίο «Ένα Σκοτεινό Δωμάτιο -1967-1974» (εκδ. Μεταίχμιο) του Αλέξη Παπαχελά.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Πηγή: www.athensvoice.gr