Ο Ράιχενμπαχ φεύγει, μία ακόμη ευκαιρία για την Ελλάδα στο ευρώ ανατέλλει
Κάποια Χριστούγεννα πριν από χρόνια βρεθήκαμε στη μαρτυρική Κύπρο. Ζήτησα από τη ρεσεψιόν να μας αφυπνίσει εγκαίρως, ώστε να κάνουμε μια εκδρομή στο χιονισμένο Τρόοδος. Πράγματι, πρωί πρωί χτύπησε το τηλέφωνο και μια χαρούμενη φωνή με ξύπνησε, λέγοντας «Ηρθεν η ώρα σας». Πάγωσε το αίμα μου μέχρι να καταλάβω τι εννοούσε.
Θυμήθηκα την ιστοριούλα όταν άκουσα την κοινή ανακοίνωση της μαντάμ Μέρκελ και του Ολάντ ή Ολαντρέου, με την οποία μας καθησύχαζαν για το μέλλον της άτακτης αλλά περήφανης πατρίδας μας. Οι υπόνοιες ότι τελικά μία ευκαιρία ακόμη δίνεται στη χώρα μας από τους δανειστές επιβεβαιώθηκαν με τις δηλώσεις του Μοσχοβισί. Μια νέα επιτήρηση αναγγέλθηκε, λιγότερο ασφυκτική. Μια επιτήρηση αναπόφευκτη, εφόσον μια γραμμή στήριξης προβλέπεται να υπάρχει για ώρα ανάγκης για τη χώρα μας από την Ενωση. Ετσι η πρόταση για επιτήρηση ανά εξάμηνο αντί για κάθε μήνα και ο περιορισμός της σε δέκα κεφάλαια θα χαλαρώσει την ασφυκτική πίεση από τους δανειστές, που στο παρελθόν προκάλεσε νευρικές κρίσεις σε πολιτικούς, στο κράτος και στην κοινή γνώμη.
Φαίνεται ότι η πολιτική αυτή αλλάζει. Και αυτό επιβεβαιώνεται και από τη μετάθεση του επικεφαλής της Task Force στο Λονδίνο, όπως διάβασα στο δελτίου Τύπου της Επιτροπής, ως απόφασή της τη 18/12. Ο ρόλος λοιπόν της Task Force υποβαθμίζεται μέχρι τον Ιούνιο που λήγει η θητεία της. Η τεχνική βοήθεια από την Επιτροπή θα δίνεται από μια Γενική Διεύθυνση, χωρίς πολιτικά χαρακτηριστικά και προς όλες της χώρες που το επιθυμούν. Βέβαια ο ρόλος της ήταν και είναι διαφορετικός από τον ρόλο της τρόικας. Και η προσφορά του Ράιχενμπαχ και της ομάδας του ήταν ανεκτίμητη για όσες δημόσιες υπηρεσίες ζήτησαν τη βελτίωση της λειτουργίας τους. Αλλά ο ίδιος ο επικεφαλής της είχε επισημάνει από καιρό την ανάγκη αποπολιτικοποίησης τόσο της τρόικας όσο και της Task Force.
Απ’ ό,τι φαίνεται και το ΔΝΤ, που έτσι κι αλλιώς παραμένει στην Ελλάδα, θα πρέπει να αλλάξει πολιτική στην Ευρώπη, και διαπραγματεύσεις με πρωτοβουλία της ΕΕ γίνονται στην Ουάσιγκτον.
Ολες αυτές οι κινήσεις είχαν προαναγγελθεί από τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, όταν άφηνε να διαρρεύσει η φράση «Η Ελλάδα δεν θα σκάσει στα χέρια μου». Και διαψεύδουν όσους φοβόντουσαν, επιθυμούσαν ή διαπίστωναν ότι η ΕΕ ετοιμάζεται να ωθήσει την Ελλάδα στη μεγάλη και καταστροφική έξοδο. Καταστροφική κυρίως για τη χώρα μας, αλλά και για την ευρωζώνη όπως την ξέρουμε.
Αρα, λοιπόν, αν όλα αυτά είναι σωστά «δεν ήρθεν η ώρα μας».
Αυτό δεν σημαίνει ότι η Ελλάδα μπορεί να εφησυχάζει. Εχει πολύ μαλλί να ξάσει ακόμη. Στην αναδιάρθρωση του χρέους αλλά και του κράτους. Στην εξυγίανση τη δημοσιονομική. Στην επιχειρηματικότητα και στην προσέλκυση ξένων επενδύσεων για τη μείωση της καταστροφικής ανεργίας. Στην Παιδεία. Στη δημόσια υγεία και στην καταπολέμηση της διαφθοράς, της γραφειοκρατίας, της υπερφορολόγησης κ.λπ. Αυτά όλα είναι δομικές και μακροχρόνιες ασθένειες της ελληνικής οικονομίας και πολιτικής. Που πρέπει να αντιμετωπισθούν από ένα συναινετικό αντί διχαστικό πολιτικό κλίμα και ψυχραιμία. Μόνο έτσι θα έρθει η ώρα η Ελλάδα να γίνει μια «κανονική» ευρωπαϊκή χώρα. Μια χώρα που δικαιούνται οι νέες γενιές.