Τη Δεύτερα, το θέατρο «Ακροπόλ», οι εξώστες και το φουαγέ του, αλλά και όλη η Ιπποκράτους μεταξύ Ακαδημίας και Πανεπιστήμιου, πλημμύρισαν κόσμο. Ήταν συμπολίτες μας, κανονικοί άνθρωποι.

Δεν ήταν περίεργα όντα, αψεγάδιαστα και αναμάρτητα, αγνά και παρθένα, γεννημένα δια παρθενογένεσης σε κάποιον άλλο πλανήτη ή γαλαξία.

Ήταν άνθρωποι που κατά καιρούς, ή και σήμερα, είναι στελέχη, μέλη ή ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ και των διαφόρων σχημάτων της Ανανεωτικής Αριστεράς. Που έχουν κάνει πολλά λάθη γιατί έδρασαν και μόνο όποιος κάθεται στην πολυθρόνα του και δεν δρα, δεν κάνει λάθη. Που έχουν και αυτοί, σε διαφορετικό βαθμό ο καθένας, μεγάλες ευθύνες για την κρίση που περνά η χώρα μας. Που όμως διδάχτηκαν από την κρίση, είδαν την αλήθεια κατάματα, έκαναν αυτοκριτική για τα λάθη τους, συνειδητοποίησαν την ανάγκη ενός νέου, διαφορετικού πολιτικού, οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου για τη χώρα.

Και ήταν και πολλοί νέοι. Περισσότεροι από όσους βλέπω σε άλλες πολιτικές εκδηλώσεις. Νέοι που τους πολιτικοποίησε βίαια η κρίση, που αποφάσισαν να πάρουν στα χεριά τους το μέλλον τους, που δεν θέλουν τα πράγματα να γίνονται για εκείνους, χωρίς εκείνους.

Όλους αυτούς τους ένωσε η αγωνία για ένα πολιτικό σκηνικό που συνθλίβεται ανάμεσα σε μια συντηρητική και σε πολλά ζητήματα οπισθοδρομική ΝΔ και έναν τυχοδιωκτικό και καταστροφικό ΣΥΡΙΖΑ.

Η αγωνία γιατί η κρίση και το αδιέξοδο πολιτικό σκηνικό γέννησαν πάλι τον εφιάλτη του ναζισμού. Και τους ένωσε επίσης θετικά το όραμα μιας νέας παραγωγικής και ανταγωνιστικής Ελλάδας, με ένα λειτουργικό, αντικειμενικό και αποτελεσματικό μη ρουσφετολογικό κράτος, με θεσμούς που θα υπηρετούν τον πολίτη, με κοινωνική δικαιοσύνη για τους πραγματικά μη έχοντες, με οικολογική ευαισθησία, με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και το δικαίωμα της πάσης φύσεως διαφορετικότητας. Και το όραμα μιας νέας Ευρώπης, περισσότερο ομοσπονδιακής, με πολιτική, οικονομική και τραπεζική ενοποίηση, με περισσότερη αλληλεγγύη, με θεσμούς κοινωνικής αναδιανομής και μεγαλύτερη δημοκρατική νομιμοποίηση.

Το εγχείρημα για την προοδευτική δημοκρατική παράταξη ξεκίνησε με καλούς οιωνούς. Αυτό βέβαια, ενόχλησε πολλούς. Ενόχλησε τον ΣΥΡΙΖΑ, που θέλει τον χώρο της κεντροαριστεράς να καταλάβει αυτό το επικίνδυνο υβρίδιο γεροντίστικου λαϊκισμού και σταλινικού νεοκομμουνισμού. Ενόχλησε τον στενό ηγετικό πυρήνα της ΔΗΜΑΡ, που ενδιαφέρεται μόνο για την αναπαραγωγή κομματικών αξιωματούχων σε ένα μικρομάγαζο. Ενόχλησε και κάποιους παράγοντες της κεντροαριστεράς, που μη έχοντας καταλάβει τίποτα από το τσουνάμι που περάσαμε, ασχολούνται μόνο με τον προσωπικό τους ρόλο. Ενόχλησε και κάποιους οπαδούς της παρθενογένεσης, που περιμένουν καθισμένοι στις πολυθρόνες τους τα νέα πρόσωπα να πέσουν από τον ουρανό. Που νομίζοντας ότι είναι αναμάρτητες παρθένες, δαιμονοποιούν για τα πάντα το ΠΑΣΟΚ.

Εμείς, είμαστε περήφανοι που ήρθε ο Κώστας Σημίτης, ο αξιολογότερος πρωθυπουργός μετά την μεταπολίτευση. Περήφανοι που ήρθε ο Βαγγέλης Βενιζέλος, ο σημαντικότερος παράγων σταθερότητας στην χώρα τα τελευταία δύο χρόνια. Περήφανοι για τα τόσα στελέχη, μέλη και φίλους της ΔΗΜΑΡ που κατέκλυσαν τον χώρο, για τους ανθρώπους του ΠΑΣΟΚ, των κινήσεων, του φιλελεύθερου κέντρου και της πολιτικής οικολογίας που ήταν μαζί μας.

Το εγχείρημα είναι μια ανοιχτή πρόσκληση για όλες τις δυνάμεις του χώρου. Και γι? αυτές που δεν ήρθαν προχθές.

Πολλοί με ρωτούν αν κτίζεται το νέο με παλιά υλικά. Απαντώ πως, ναι.

Αρκεί από αυτά να βρεις τα υλικά που έχουν αντοχή και ποιότητα. Και να βρεις τη σωστή δοσολογία τους με νέα υλικά. Εξάλλου, το μόνο εντελώς νέο που γεννήθηκε μετά την κρίση, είναι οι ναζιστές της ΧΑ.