Οι δημοσκοπήσεις για τον δεύτερο γύρο των γαλλικών εκλογών μοιάζουν καθησυχαστικές. Όποιος κι αν την αντιμετωπίσει, θα την κερδίσει με άνεση.

Πρόκειται για έναν πολύ επικίνδυνο, για το μέλλον της Γαλλίας και της Ευρώπης εφησυχασμό που προεξοφλεί στη σκέψη και κυρίως στη συνείδηση των ευρωπαίων πολιτών ότι αυτό που θεωρήθηκε σαν έκτρωμα της κάλπης πριν μερικά χρόνια, η είσοδος του πατέρα της στο δεύτερο γύρο, είναι πλέον μια απόλυτα φυσιολογική εξέλιξη.

Κι αν λάβουμε υπ’ όψη μας ότι το ίδιο εκλογικό δίλημμα επεκράτησε πέρυσι στις Αυστριακές προεδρικές εκλογές και φέτος στις Ολλανδικές, παγιώνεται ουσιαστικά η άποψη ότι το αποκλειστικό διακύβευμα πλέον στην Ευρώπη είναι η εκλογική ήττα της ακροδεξιάς και των νεοφασιστικών μορφωμάτων.

Το δίλημμα αυτό θα διαιωνίζεται όσο δεν θα ηττώνται οι πολιτικές που εκτρέφουν την άνοδο της ακροδεξιάς. Δεν θα έχει ουσιαστική σημασία – πέραν της συμβολικής φυσικά – η ήττα της Λεπέν, για παράδειγμα, αν η προεκλογική της ατζέντα σφραγίσει το μέλλον της Γαλλίας. Τη στιγμή που ο συντηρητικός Φιγιόν έχει υιοθετήσει πλήρως την ρατσιστική της ρητορική προκειμένου να διασωθεί ή που ο αριστερός Μελανσόν την συναγωνίζεται σε ιδεοληπτικές αντιευρωπαϊκές κορώνες.

Δεν φτάνει να ηττηθεί η ακροδεξιά Λεπέν στις γαλλικές εκλογές.

Πρέπει η ηττηθεί η ακροδεξιά πολιτική, η πολιτική του ευρωσκεπτικισμού, του εθνικισμού, του ρατσισμού, η πολιτική του λαϊκισμού.

Πρέπει να θριαμβεύσει η «άλλη» πολιτική της Ευρωπαϊκής πορείας προς την ολοκλήρωση, μέσα από την οικονομική ανάπτυξη και την πολυπολιτισμικότητα. Πρέπει να νικήσει ο Μακρόν!