Πριν αναπτύξουμε τις σκέψεις μας θα μας επιτρέψετε να ζητήσουμε συγγνώμη για τον… τσιτάτο και χιλιοπαιγμένο τίτλο στον οποίο καταφεύγουμε. Ωστόσο, νομίζουμε ότι είναι από τις ελάχιστες φορές που ο στίχος του Μανώλη Αναγνωστάκη ταιριάζει απολύτως με την ουσία των όσων θα μας απασχολήσουν παρακάτω. Στο θέμα μας λοιπόν…
Ιστορική βραδιά
Τη Δευτέρα 6 Νοεμβρίου, το ηλεκτρονικό περιοδικό που μας φιλοξενεί, η “Μεταρρύθμιση”, το Δίκτυο για τη Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη, το Ινστιτούτο Ζακ Ντελόρ και το Οικονομικό Φόρουμ Δελφών πραγματοποίησαν εκδήλωση τιμής για τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη. Το παρών έδωσαν κορυφαίες προσωπικότητες της πολιτικής, της οικονομίας και της κοινωνίας των πολιτών, καθώς και χιλιάδες κόσμου που αναγνωρίζει το σημαντικό έργο της οκταετίας 1996-2004, της οκταετίας του εκσυγχρονισμού.
Η άδεια καρέκλα
Προσκεκλημένος, μεταξύ άλλων, ήταν ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανος Κασσελάκης. Μέχρι το απόγευμα της Δευτέρας οι πληροφορίες ήθελαν τον επικεφαλής του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης να παρευρίσκεται στην εν λόγω εκδήλωση. Μάλιστα, το καλό κλίμα στη συνάντησή του με τον Νίκο Ανδρουλάκη, το μεσημέρι της ίδιας μέρας, ενίσχυε το σενάριο. Βεβαίως δεν θα πήγαινε επειδή όντως ήθελε να τιμήσει τον Κώστα Σημίτη, αλλά για να “ψαρέψει” στο ποτάμι της μεταρρυθμιστικής κεντροαριστεράς. Εξάλλου, το κόμμα του οποίου είναι επικεφαλής, τα τελευταία χρόνια, έχει δεχθεί ανθρώπους που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο υπήρξαν συνεργάτες του πρώην πρωθυπουργού (π.χ. Μυρσίνη Ζορμπά, Αντώνης Λιάκος, Νίκος Μπίστης κ.α.). Φευ… Η καρέκλα τελικά έμεινε επιδεικτικά άδεια.
Μόνο ψέμματα
Το παρόν κείμενο δεν θα είχε κανέναν λόγο να γραφεί αν το θέμα μας ήταν ότι ο Κασσελάκης αποφάσισε να μην πάει σε μια εκδήλωση. Έστω και αν δεν ενημέρωσε ποτέ τους διοργανωτές για την απόφασή του. Μέσα σε ένα life style πλαίσιο και μια πολιτική που παράγεται στα πρωινάδικα της τηλεόρασης -όπως δηλαδή το συνηθίζει- ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο προσέβαλε εκείνους που τον κάλεσαν, αλλά επιπλέον επιτέθηκε στην περίοδο της διακυβέρνησης Σημίτη, υιοθετώντας κάθε λαϊκίστικο και εμπαθές επιχείρημα που έχει χρησιμοποιηθεί κατά το παρελθόν από την κολλημένη με το χθες αριστερά και τη νεοκαραμανλική λαϊκή δεξιά της καταστροφικής εξαετίας που ακολούθησε. Ελλείψει πολιτικών θέσεων και επιχειρημάτων, ο Κασσελάκης κατέφυγε σε αναμάσημα ψεμμάτων, για να αποδείξει ακόμα μία φορά πως πρόκειται -επιμένουμε ποιητικά- για “ένα πουκάμισο αδειανό”.
Θετικό ισοζύγιο
Ήταν όλα καλώς καμωμένα κατά την οκταετία του εκσυγχρονισμού; Προφανώς και όχι. Αλλά εκείνο που τελικά μετράει είναι το ισοζύγιο και για τη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο το ισοζύγιο είναι θετικό. Και θα είχαν αλλάξει περισσότερα αν η πολιτική Σημίτη, η πολιτική της εξωστρεφούς Ελλάδας, των ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων, της πρωταγωνιστικής εξωτερικής πολιτικής και των μικρών αλλά σταθερών βημάτων προς το αύριο, είχε συνέχεια. Δυστυχώς οι ολετήρες που ακολούθησαν επέστρεψαν σε μια μίζερη και μικροπρεπής πολιτική αντίληψη. Και τώρα, ο Κασσελάκης και οι σύμβουλοί του, δειλοί μοιραίοι και άβουλοι -και με τον Πολάκη- αντάμα, προσμένουν ίσως κάποιο θαύμα.