Είναι σαφές ότι έχουμε ήδη μπει σε έναν κύκλο μεγάλης αβεβαιότητας που μπορεί να σηματοδοτήσει σοβαρούς κινδύνους. Το πρόβλημα δεν είναι αυτό καθαυτό το ενδεχόμενο να γίνουν πρόωρες εκλογές σύντομα, αλλά όσα προηγήθηκαν και όσα πιστεύεται από πολλές πλευρές ότι θα ακολουθήσουν.
Οι αγορές, παράγοντες του διεθνούς οικονομικού συστήματος, ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και ευρωπαϊκοί λαοί αμφισβητούν την ικανότητα της χώρας να προσαρμοστεί σε κανόνες που ισχύουν έναντι όλων στην ευρωζώνη. Το πλέον προσφιλές επιχείρημα είναι ότι η Ελλάδα μπήκε πρώτη στο μνημόνιο και θα βγει τελευταία χωρίς να είναι καν βέβαιο ότι θα βγει ομαλά και με ασφάλεια.
Αντί να φτιάχνουμε εξωτερικούς εχθρούς και να μετράμε τις ευθύνες των εταίρων μας, που είναι πολύ μεγάλες, θα ήταν πιο επωφελές για το εθνικό συμφέρον να δούμε πώς θα σπάσουμε αυτόν τον κύκλο της αμφισβήτησης και θα αποκαταστήσουμε μια σχέση εμπιστοσύνης με τους πιστωτές στο πλαίσιο της οποίας μπορεί να γίνουν συνεννοήσεις και να επιτευχθούν συγκλίσεις.
Και για να γίνει αυτό χρειάζεται ένα αρραγές εσωτερικό μέτωπο που θα συμφωνήσει στα βασικά, σε μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, ώστε να διεκδικήσει αποτελεσματικά τη διασφάλιση της βιωσιμότητας του δημόσιου χρέους, στήριξη για την έξοδο στις αγορές και αναπτυξιακή βοήθεια.
Είναι τόσο αυτονόητο που καταλήγει εξοργιστική η προσήλωση στο μικροκομματικό ή και προσωπικό συμφέρον.