Κατά μια δοξασία το ελληνικό πρόβλημα γεννήθηκε το 2010. Έχοντας το μεγαλύτερο δημοσιονομικό έλλειμμα στην Ευρώπη, το δεύτερο μεγαλύτερο δημόσιο χρέος, τις δημόσιες δαπάνες να ?χουν αγγίξει το 52% του ΑΕΠ και τα έσοδα να ?χουν καταρρεύσει στο 39%.
Σε καμία κανονική χώρα δεν συνέβαινε ό,τι στην πατρίδα μας. Με ένα αδηφάγο και υπερδιογκωμένο Δημόσιο. Το έλλειμμα ήταν αδύνατο να μειωθεί χωρίς αντίστοιχη μείωση του μισθολογικού κόστους.
Μονόδρομος, λοιπόν, η επώδυνη δημοσιονομική προσαρμογή. Με όποια λάθη και ακρότητες. Στο όνομα της μητρότητας να συνταξιοδοτούνται εργαζόμενες στα πενήντα τους. Πώς, λοιπόν, δεν θα αλλάξει το ασφαλιστικό σύστημα; Με όποιες, προφανείς, αδικίες. Με όποιες περιορισμένες δυνατότητες βελτίωσης του ελλείμματος ανταγωνιστικότητας σε μια ενιαία νομισματική οντότητα. Με ένα νόμισμα αλλά… διαφορετικά επιτόκια δανεισμού. Πλην, όμως, στην Ελλάδα η κρίση που αποκαλύφθηκε μόλις το 2009, δεν οδήγησε (ευτυχώς) σε ανεξέλεγκτη χρεοκοπία.
Σε αυτή τη χώρα, ωστόσο, εξέλιπε ο κοινός νους και ο ορθός λόγος. Μη κανονική χώρα με μη κανονικά κόμματα. Με τα πρώτα σημάδια έκδηλης αγανάκτησης του κόσμου, αντί να ειπωθούν καθαρές αλήθειες στους πολίτες, υιοθετήθηκαν αριστερές και δεξιές στρατηγικές «γιούρια στον ταβλά με τα κουλούρια». «Κόντρα στο ρεύμα» οι μεν, «με το ρεύμα» οι δε.
Αμέσως παρουσιάσθηκαν οι «μάγοι με τα δώρα». Οραματιστές με νέα παροράματα. Νέα αφηγήματα. Φαντεζί συνθήματα. Οι οραματιστές θα ξετυλίγουν τα οράματά τους. Δεν θα πληρώσουν όμως ποτέ αυτοί.
Υποσχέσεις φρούδες σε όσους σταμάτησε βίαια το άλμα της εισοδηματικής κινητικότητας.
Ένας νέος άνθρωπος με περγαμηνές -ένα εκλογικό ποσοστό από το 4,60% το έφτασε στο 26,89%- διεκδικεί να κυβερνήσει τη χώρα σε μια πλέον κρίσιμη φάση της. Δεν είναι όμως σε θέση να περιμένει. «Όλα του πρέπουνε του νιου, εκτός από κουμάντο», κατά πως έλεγε και ο μπάρμπας μου.
Άκουγα την υποψήφια περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας και βουλευτή Θεσσαλονίκης, Δ. Χαρλαμπίδου, από το βήμα της Βουλής να υπόσχεται την απαγόρευση δια νόμου των απολύσεων από τον ιδιωτικό τομέα.
Και ένας άλλος, υποψήφιος Περιφερειάρχης, ο Οδυσσέας Βουδούρης, είναι αντιμέτωπος με τη χλεύη των νεοφώτιστων του ΣΥΡΙΖΑ επειδή ψήφισε το πρώτο Μνημόνιο, να χαρακτηρίζεται με την ευκολία που διακρίνει φανατικούς κομσομόλους ως πολιτικός γυροκόπος.
Εμείς Αλέξη, σου τα λέγαμε. Αλλά εσύ από προαναγγελία σε νέα αναγγελία ανατροπής. Πέρασαν φθινόπωρα, καλοκαίρια, χειμώνες και ακόμα να δούμε τη χαμένη άνοιξη της Αριστεράς. Και τώρα, άντε να μαζέψεις τα ασυμμάζευτα. Τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς του Γιάννη Δραγασάκη -καθότι ξένοι με κυβέρνηση της Αριστεράς οι ελλειμματικοί- με τον δραπέτη του ευρώ Παναγιώτη Λαφαζάνη.
Ανορθολογισμός με χαρακτηριστικά θρησκοληπτικών εμμονών. Έτσι, όμως, φτιάχνεις αιρέσεις, δεν συγκροτείς κόμματα εξουσίας.