Σε ένα εξαιρετικό σημείωμά του ο Θεοχάρης Φιλιππόπουλος, στο ηλεκτρονικό site του «Κεφαλαίου», περιγράφει τον πραγματικό ρόλο και τις τεράστιες ευθύνες της Αριστεράς για τη σημερινή τραγική κατάληξη της χώρας. Αποφεύγει όμως να ακουμπήσει ένα εξίσου κρίσιμο ζήτημα. Ποιος είναι ο ρόλος της Ν.Δ. των Σαμαρά-Στουρνάρα, όπως και της κυβέρνησης Παπαδήμου-Βενιζέλου νωρίτερα, για τα σημερινά αδιέξοδα; Οι πάντες στην Ελλάδα σήμερα, από την άκρα Δεξιά, διαπερνώντας το όποιο Κέντρο, μέχρι και το ΚΚΕ, είναι σκληρά τοποθετημένοι στο στρατόπεδο του κρατισμού. Κι ευαγγελίζονται πολιτικές για έξοδο από την κρίση που στηρίζονται στις ίδιες αντιλήψεις και κοσμοθεωρία με αυτές που μας βύθισαν σε αυτήν. Οι εξοντωτικοί φόροι, η τεράστια γραφειοκρατία και το ατέλειωτο Δημόσιο, οι ελάχιστες ιδιωτικοποιήσεις, η περίπου ασήμαντη συρρίκνωση του Δημοσίου και η επιβολή άνωθεν κανόνων και περιορισμών για όρια μισθών, συντάξεων κ.λπ. μήπως είναι επιλογές που ακουμπούν πάνω στις αρχές της οικονομίας της αγοράς και της ανοιχτής κοινωνίας; Τι περισσότερο «αριστερό» θα μπορούσε κανείς να περιμένει από μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ;

Η τρέχουσα συζήτηση περί Κεντροδεξιάς και Κεντροαριστεράς έχει χάσει τελείως τον πολιτικό της στόχο. Ολοι συμφωνούν στην ανάγκη υπεράσπισης των συντεχνιών του δημόσιου τομέα. Οπως και των κρατικοδίαιτων επιχειρήσεων της δήθεν ιδιωτικής οικονομίας και των εγκατεστημένων φερέφωνων που από κάθε μετερίζι προπαγανδίζουν τις αντιλήψεις αυτές. Η υποτιθέμενη ιδεολογική αντιπαλότητα κατά συνέπεια είναι σήμερα εκ προοιμίου νοθευμένη. Αριστερά και Δεξιά στην Ελλάδα είναι όψεις του ιδίου περίπου νομίσματος. Καλείται ο κόσμος να διαλέξει ανάμεσα στο Κόμμα «Μάλιστα», και στο Κόμμα «Μάλιστα, Κύριε»! Εσφαλμένα έχει πεισθεί η κοινή γνώμη, λόγω συγχορδίας εξαγγελιών και διακηρύξεων, πως η προστασία των αδυνάτων και η όποια προοδευτικότητα εκκινεί από το Δημόσιο και τις «φιλεύσπλαχνες» και «μακρόπνοες» πολιτικές του. Παραμερίζοντας το γεγονός πως πάρα πολλοί αδύνατοι και πάσχοντες συμπολίτες μας είναι ακριβώς παράγωγα αυτής της καταστροφικής παρεμβατικής πολιτικής του κράτους.

Δεν ομιλεί όμως κανείς συγκεκριμένα για πραγματική μείωση του δημόσιου τομέα. Ο αέρας έχει γεμίσει από σχετικά λόγια. Αλλά και τα λόγια δυστυχώς είναι γεμάτα αέρα. Ο Τάκης Μίχας θύμισε σε κείμενό του το αίμα που έχει χυθεί στη διάρκεια της ιστορίας της χώρας σε ξεσηκωμούς ενάντια στους φόρους. Που όμως είναι ξεχασμένοι από την ιστορία που μαθαίνουν τα Ελληνόπουλα. Με αποτέλεσμα να αποτελεί σχεδόν εθνική επιταγή η ανακάλυψη τρόπων πάταξης της φοροδιαφυγής. Και η ανοχή της κατασπατάλησης του εθνικού πλούτου ανεξέλεγκτα από το Δημόσιο για λογής ανάγκες και υποτιθέμενους στόχους και σκοπούς. Για εξαγορά ψήφων δηλαδή και ενίσχυση του πελατειακού συστήματος. Αυτό όμως αποτελεί μια κοινή πορεία προς το αδιέξοδο και την καταστροφή.

Κάποιες φωνές έχουν βέβαια αρχίσει επιτέλους να ακούγονται προς την κατεύθυνση της μείωσης του δημόσιου τομέα και της πραγματικής απελευθέρωσης των οικονομικών συναλλαγών και της ατομικής επιχειρηματικότητας. Αλλά είναι διστακτικές και ουδέποτε ολοκληρωμένες. Βρίσκονται κάτω από τη σκιά πάντα της υποστήριξης της λεγόμενης φιλελεύθερης παράταξης, εθελοτυφλώντας απέναντι στα εγκλήματα που αυτή κάνει σε βάρος λογής ατομικών δικαιωμάτων, της ανοιχτής κοινωνίας και της ελεύθερης οικονομίας αλλά και κατά της ίδιας της δημοκρατίας. Ακούω φωνές να υπεραμύνονται του αποπεμφθέντος γ.γ. Δημοσίων Εσόδων. Διότι έκανε τάχα καλά τη δουλειά του. Παραβιάζοντας όμως κάθε αρχή απορρήτου των συναλλαγών και βγάζοντας σε δημόσια θέα τις καταναλωτικές συνήθειες των πολιτών. Ελέγχθηκε ποτέ πώς βγήκαν στη δημοσιότητα οι φορολογικές δηλώσεις επώνυμων Ελλήνων και τι σχετικές κυρώσεις επιβλήθηκαν;

Εξίσου προβληματικές είναι και οι απόψεις στήριξης των αρχιτεκτόνων της σημερινής οικονομικής πολιτικής. Με εμμονή στους φόρους και στην εξαθλίωση της μεσαίας τάξης όπως και στην ολοκληρωτική υπονόμευση των αγορών και της ατομικής ιδιοκτησίας – σε εφαρμογή δήθεν μνημονιακών υποχρεώσεων, που όμως οι ίδιοι συνομολόγησαν και συνυπέγραψαν– εμφανίζονται από υποτιθέμενους φιλελεύθερους κύκλους σαν πετυχημένοι. Με αποτέλεσμα η μετακίνηση του αρμόδιου υπουργού στην Τράπεζα της Ελλάδος – σαν επιβράβευση της μέχρι τώρα πολιτικής του– να φαίνεται φυσιολογική. Επιτεύγματα τελικά κρατιστών με υποτιθέμενη φιλελεύθερη λεοντή. Με τη στήριξη όμως και των θυμάτων τους!

Είναι ολοφάνερο πως γίνεται παντελώς αδιάφορη η επιβίωση ενός τέτοιου πολιτικού μορφώματος. Και ο ανασχηματισμός μια αδιάφορη συνέχεια από τα ίδια σηματοδοτεί. Ο νέος υπουργός Οικονομικών, με σωστές θέσεις κατά το παρελθόν (θα τις διατηρήσει όμως;), δεν παύει να ενστερνίζεται πολιτικές σοσιαλδημοκρατίας και να είναι στέλεχος του κλίματος Σημίτη–Παπαδήμου. Κρίσιμα επίσης πόστα κατέλαβε το υπό εκλογική συντριβή ΠΑΣΟΚ. Και η λεγόμενη λαϊκή Δεξιά, βέβαια… Ουσιαστικά τίποτε δεν άλλαξε.

Αναρωτιέται κανείς ποιος μπορεί να είναι πραγματικά ο κίνδυνος από μια ενδεχόμενη άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία…