Ένα μήνα ακριβώς μετά τις ευρωεκλογές, η εικόνα της Ευρώπης είναι πολύ διαφορετική από αυτή που εκείνη που προέβλεπαν - και φοβόντουσαν - οι περισσότεροι ευρωπαίοι πολίτες. Κατ’ αρχήν, το ίδιο το αποτέλεσμα της κάλπης της 9ης Ιουνίου ματαίωνε τον στόχο της μαύρης «Ακροδεξιάς διεθνούς» να παίξει μετεκλογικά ρυθμιστικό ρόλο στη διακυβέρνηση της Ευρώπης ανατρέποντας - για πρώτη φορά υπέρ της μεταπολεμικά - τους πολιτικούς συσχετισμούς στις Βρυξέλλες.
Ακολούθησε η μεγάλη και καθαρή νίκη των «Εργατικών» στη Μεγάλη Βρετανία που έβαλε πανηγυρικά τέλος στη διακυβέρνηση των «Συντηρητικών», στην ουσία όμως έβαλε τέλος στην περίοδο του ακραίου λαϊκισμού των Τζόνσον και Φάρατζ που οδήγησε πριν μερικά χρόνια στο Brexit και στην απομάκρυνση του Ηνωμένου Βασιλείου από τις αρχές, τις αξίες και κυρίως το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης. Μια νέα μέρα ξημέρωσε για το «νησί» εγκαινιάζοντας μια εποχή στενότερης συνεργασίας με την Ευρώπη σε πολλούς τομείς.
Ο δεύτερος γύρος των εθνικών εκλογών στη Γαλλία έβαλε οριστικά τέλος στα όνειρα της ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς να καταλάβει τη Βαστίλλη της δημοκρατίας. Το αρραγές, όπως αποδείχτηκε, δημοκρατικό μέτωπο ανέκοψε την πορεία της ΛεΠέν προς την κυβερνητική εξουσία και ίσως, αργότερα, και προς το Μέγαρο των Ηλυσίων. Η δήθεν «απενοχοποίηση της Ακροδεξιάς» στην οποία αναφέρθηκε η Μελόνι σχολιάζοντας το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου διαψεύστηκε πλήρως. Η απόφαση του Προέδρου Μακρόν να προκηρύξει πρόωρες εθνικές εκλογές μετά το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών αποδείχτηκε πολιτικά ευφυής και αποτελεσματική.
Δεν ήταν μια εύκολη απόφαση η διάλυση της Βουλής σε μια στιγμή που το ακροδεξιό τσουνάμι φαινόταν έτοιμο να συμπαρασύρει τα πάντα στο πέρασμά του. Το ρίσκο για τη Γαλλία αλλά και το προσωπικό πολιτικό κόστος για τον ίδιο τον Μακρόν ήταν μεγάλο. Ακόμα και οι αντίπαλοί του από την Αριστερά, που σήμερα πανηγυρίζουν, τον είχαν καταγγείλει γι αυτή του την απόφαση. Ωστόσο ήταν η τρίτη κατά σειρά φορά, μετά τις δύο «προεδρικές» νίκες του επί της Λεπέν το ‘17 και το ‘22, που ο Γάλλος Πρόεδρος φράζει το δρόμο της Ακροδεξιάς προς την εξουσία, αντί να περιμένει παθητικά να της την παραδώσει στις επόμενες προεδρικές εκλογές το ‘27.
Εκτός από τη Γαλλική δημοκρατία, ενισχυμένος από το εκλογικό αποτέλεσμα βγαίνει και ο ίδιος ο Μακρόν. Η τολμηρή του απόφαση να προκηρύξει πρόωρες εκλογές εμπιστευόμενος, για μια ακόμα φορά, τα δημοκρατικά αντανακλαστικά των Γάλλων πολιτών, επιβραβεύτηκε στην κάλπη τόσο με την επίδοση του κόμματός του όσο και της προεδρικής παράταξης συνολικά την οποία πολλοί είχαν σπεύσει να ξεγράψουν από τον πολιτικό χάρτη της Γαλλίας. Η «Αναγέννηση» αναδείχτηκε, με βάση τον αριθμό των εδρών που κέρδισε, το ισχυρότερο ενιαίο κόμμα στη νέα Εθνοσυνέλευση απέναντι την «Εθνική Συσπείρωση» της ΛεΠέν.
Με βάση την ετυμηγορία της κάλπης, ο Πρόεδρος Μακρόν θα έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων για τον σχηματισμό της νέας κυβέρνησης, σεβόμενος, όπως δήλωσε αμέσως μετά τα πρώτα αποτελέσματα τη λαϊκή θέληση όπως αυτή εκφράστηκε συνολικά. Από την παραγωγική συνεργασία των κομμάτων και το έργο της κυβέρνησης που θα σχηματιστεί θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό αν το αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου θα επαληθεύσει την ΛεΠέν που δήλωσε ότι «η νίκη της καθυστέρησε» ή αν θα μπει οριστικά ταφόπλακα στις φιλοδοξίες της Γαλλικής Ακροδεξιάς. Το ‘27 δεν είναι πολύ μακριά κι αυτή τη φορά ο Μακρόν δεν θα μπορεί πια να κάνει κάτι περισσότερο για να την σταματήσει.