Αν πάρουμε στα σοβαρά όσα ακούγονται, θα καταλήξουμε ότι όλοι (ΔΝΤ, ΕΚΤ, Ε.Ε., ελληνική κυβέρνηση…) διακαώς επιθυμούν να κλείσει η αξιολόγηση και επακριβώς να εφαρμοστεί η συμφωνία που υπέγραψε η Ελλάδα με τους (μοναδικούς σε όλο τον κόσμο…) δανειστές της. Νομίζω ότι, στην πραγματικότητα, όλοι δοκιμάζουν να κρυφτούν πίσω από το δάχτυλό τους.

Οι δανειστές δεν έχουν συμφωνήσει για το χρέος, άνευ αυτού δεν μπορεί να υπάρξει συμφωνία για τα πρωτογενή πλεονάσματα, άρα δεν μπορεί να υπάρξει συμφωνία ούτε για το πώς θα κλείσει η αξιολόγηση.

Το ΔΝΤ κρύβεται πίσω από την Ευρώπη – βέβαιο ότι τα χρέη προς αυτό θα πληρωθούν μέχρι κεραίας, με σύνεση ζητεί να κουρευτεί το χρέος προς όλους τους άλλους.

Η Ευρώπη κρύβεται πίσω από το ΔΝΤ – χωρίς αυτό παθαίνει στερητικό σύνδρομο.

Η ελληνική κυβέρνηση κρύβεται πίσω από αυτές τις διαφωνίες, προσθέτει τις δικές της με το ΔΝΤ, καταγγέλλει το ΔΝΤ, στηρίζει ολόκληρη την πολιτική της σε μια διαρροή μιας υποκλαπείσας συνδιάλεξης (αυτό κι αν είναι παγκόσμια πρωτοτυπία!..), αλλά αποσιωπά ότι η ίδια διαφωνεί και με την Ευρώπη σε μια σειρά κρίσιμων θεμάτων.

Ποιον συμφέρει όλο αυτό το κρυφτούλι;

Υποθέτω, η κυβέρνηση επιδιώκει να φιλοτεχνήσει την εικόνα ότι τα βαριά μέτρα, που θα έρθουν έπειτα από «σκληρή διαπραγμάτευση», θα ήταν πολύ βαρύτερα άνευ αυτής. Το αντίθετο αληθεύει. Εξαιτίας ακριβώς της δήθεν-σκληρής-διαπραγμάτευσης, γίνεται πιο ζοφερή η κατάσταση της οικονομίας, πιο σκληρές οι κοινωνικές συνέπειες.

Η αξιολόγηση έπρεπε να είχε κλείσει πέρυσι τον Οκτώβριο – αυτή θα ήταν η θετική εξέλιξη. Η κυβέρνηση θα υπηρετούσε αυτόν το στόχο αν είχε συμφωνήσει με τους Ευρωπαίους αμέσως μετά τις εκλογές – έτσι ίσως πιεζόταν το ΔΝΤ να συμφωνήσει. Αντί, όμως, αυτό να κάνει, δοκίμασε να «εκμεταλλευτεί» τις διαφωνίες ΔΝΤ – Ευρώπης για να κάνει το δικό της – ήτοι, να λειάνει την εφαρμογή όσων είχε συμφωνήσει. Αδυνατώντας να κατανοήσει ότι ο χρόνος δουλεύει σε βάρος της χώρας, επανέλαβε τα ίδια σφάλματα του πρώτου 6μήνου του 2015. Και έτσι, μετά το 2015 χάνεται και το 2016. Η μάχη κατά της ανεργίας αναβάλλεται…

Ολα αυτά δεν συμφέρουν τη χώρα.

Δεν τη συμφέρει να μετρά το μπόι της με τον ίσκιο της και να αναλώνει τις δυνάμεις της επιδιώκοντας στόχους που κατά πολύ την υπερβαίνουν – αν θα μείνει ή θα φύγει το ΔΝΤ (το οποίο θα μείνει…) δεν εξαρτάται από αυτήν, όπως δεν εξαρτάται, καθόλου, από αυτήν αν οι Ευρωπαίοι κάνουν ή δεν κάνουν (που δεν θα κάνουν…) κούρεμα στο ελληνικό δημόσιο χρέος.

Από εμάς εξαρτώνται άλλα. Κυρίως, αν θα εκπονήσουμε ένα εθνικό σχέδιο διατηρήσιμης δημοσιονομικής προσαρμογής, διαρθρωτικών αλλαγών με αναπτυξιακό πρόσημο, μεγέθυνσης του παραγόμενου πλούτου (ΑΕΠ), δημιουργίας βιώσιμων νέων θέσεων εργασίας. Γιατί αυτά είναι δική μας υπόθεση.

Το ενδιαφέρον των δανειστών περιορίζεται κυρίως (α) στη μείωση του ελληνικού κινδύνου για την ευρωπαϊκή οικονομία (όπερ συνδυάζεται και με τη συρρίκνωση της ελληνικής οικονομίας…) και (β) στη διασφάλιση ότι θα εισπράξουν όσα μας δάνεισαν. Η ανάπτυξη της χώρας, αυτή είναι δική μας και μόνο δική μας δουλειά.

Οι κυβερνήσεις την αποφεύγουν. Αναλώνονται σε αποσπασματικά μέτρα ή απλώς έωλες υποσχέσεις, έτσι χωρίς σχέδιο, με στόχο κάθε φορά όπως όπως να περάσουν την αξιολόγηση, με ορίζοντα την επόμενη αξιολόγηση, τότε που θα αποδειχθεί ότι οι υποσχέσεις δεν τηρήθηκαν και ότι τα μέτρα αποδείχθηκαν ατελέσφορα, και θα γίνει υποχρεωτική η λήψη σκληρότερων μέτρων – και πάλι από την αρχή, σε έναν αέναο κύκλο διαρκούς εξασθένισης της οικονομίας και ταλαιπωρίας της κοινωνίας χωρίς αχτίδα ελπίδας. Αυτός ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται και σήμερα. Οι κυβερνήσεις αλλάζουν, η ουσία της ασκούμενης πολιτικής όχι.

Γι’ αυτό δεν αλλάζουν ούτε οι κοινωνικές κατηγορίες των κερδισμένων και των χαμένων από αυτήν την πολιτική. Το μόνο που αλλάζει είναι ότι μεγαλώνει το πλήθος των ηττημένων.