Ανασχημάτισε λοιπόν ο πρωθυπουργός το κυβερνητικό σχήμα κι από πολύγωνο το ΄κανε σφαίρα. Για ν΄ αποφύγει τις αιχμές της δυσαρέσκειας λόγω λιτότητας και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και γιατί, όπως και να το κάνουμε, μια στρογγυλεμένη αντιευρωπαϊκή λαϊκή εθνικοφροσύνη τσουλάει ευκολότερα στην αντιμνημονιακή κατηφόρα προς τις εκλογές.
Μα, θα μου πεις τώρα εσύ ο αριστερός, είσαι αντίθετος με όσα υποσχέθηκε ο Πρωθυπουργός, τη χαλάρωση της λιτότητας και την αποκατάσταση των αδικιών της κρίσης; Αντίθετος δεν είμαι αλλά ούτε εύπιστος. Γιατί όποιος – αριστερός, δεξιός, κεντρώος – εκτός από ιδεολογικό φρόνημα διαθέτει και μνήμη και κρίση, καταλαβαίνει ότι η κυβέρνηση μετά τον ανασχηματισμό ανεβάζει μια παράσταση, στη μαρκίζα της οποίας φιγουράρουν οι αδύναμοι αλλά στο ταμείο κάθονται άλλοι, οι γνωστοί από τα παλιά.
Γι? αυτό 4 χρόνια τώρα κάνουμε επιτόπιο τροχαδάκι αντί αγώνα δρόμου στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που θα εξασφάλιζαν όχι μόνο μείωση δαπανών αλλά και αύξηση του ΑΕΠ και ορθολογικότερη χρήση των πόρων (δημοσιονομικών και ανθρώπινων) και παραγωγικότερες διαδικασίες στο δημόσιο, την επιχειρηματικότητα, την αγροτική οικονομία κ.α.
Γι? αυτό 4 χρόνια τώρα υπό την πίεση των δανειστών ψηφίζουμε στη Βουλή μεταρρυθμίσεις, οι οποίες ή μένουν στα χαρτιά ή εφαρμόζονται ελλιπώς και αναποτελεσματικά ή αλλάζουν αργότερα με διαπαραταξιακές υπογραφές.
Καταφέραμε βέβαια το πρωτογενές πλεόνασμα και μοιράζουμε μερικά ψίχουλα στους ολότελα ανήμπορους. Αλλά η μερίδα του λέοντος του δημόσιου ταμείου είναι αυτή που δεν εισπράχτηκε ποτέ λόγω πολιτικών παραλείψεων και κυβερνητικών παλινωδιών. Κι αυτήν τη μερίδα, την καρπούνται πάλι οι ίδιοι, οι παλαιοί προνομιούχοι.
Γιατί το πλεόνασμα το επιτύχαμε συμπιέζοντας το τμήμα της μεσαίας τάξης που δεν μπορούσε να κρύψει εισοδήματα κι όσους εξαρτώνταν απ? αυτήν, το καταφέραμε μειώνοντας οριζοντίως μισθούς-συντάξεις στο δημόσιο, απολύοντας οριζοντίως καθαρίστριες αντί επιλεκτικά επίορκους και δημιουργώντας μια νέα κατηγορία εργαζομένων με μισθό πείνας, τους νεόπτωχους. Το καταφέραμε κι επειδή ο τουρισμός ανθεί, καθώς η υπόλοιπη ανατολική Μεσόγειος αλλού λιγότερο αλλού περισσότερο είναι ζώνη πυρός. Από τύχη δηλαδή, από τεχνικούς αυτοματισμούς κι από την πίεση των δανειστών. Δεν το πετύχαμε επειδή αναδιαρθρώσαμε τον πρωτογενή τομέα, επειδή εκπονήσαμε και υλοποιούμε μια σοβαρή βιομηχανική ή τουριστική πολιτική, επειδή απελευθερώσαμε τα κλειστά επαγγέλματα και εξασφαλίσαμε αύξηση της ρευστότητας για να ρισκάρουν οι νέοι να στήσουν μια δουλειά, επειδή αυξήσαμε τα δημόσια έσοδα μειώνοντας τη φοροδιαφυγή και τη μαύρη οικονομία.
Κι όσα λίγα πετύχαμε έγιναν κατόπιν αφόρητων πιέσεων της τρόικας. Ναι, είναι ντροπή μας αλλά και παραλογισμός. Σκεφτείτε μόνο ότι αυτοί, οι τρισκατάρατοι τροϊκανοί που ενδιαφέρονται μόνο για την επιστροφή των δανεικών, που δε ζουν ούτε θα ζήσουν τα παιδιά τους στην Ελλάδα, θέλουν να φτιάξουμε ένα σύγχρονο λειτουργικό κράτος, να ελέγξουμε τη φοροδιαφυγή, να πολεμήσουμε την ακραία φτώχεια δίνοντας ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα σε όλους τους πολίτες, να ΄χουμε ένα σταθερό και δίκαιο φορολογικό σύστημα και μηχανισμούς για να μαζεύουμε τους φόρους, να ελέγξουμε το λαθρεμπόριο καυσίμων βάζοντας GPS στα βυτιοφόρα, και να βρούμε τρόπους, όπως η σύνδεση των ταμειακών μηχανών με τις εφορείες, ώστε να μην μπορεί ο έμπορος να κλέψει και να ενθαρρύνονται όλοι, πολίτες και επιχειρηματίες, να είναι νόμιμοι.
Κι εμείς, που ζούμε εδώ, και θέλουμε εδώ να ζήσουν και τα παιδιά μας, τι κάνουμε; Ψηφίσαμε τους σχετικούς νόμους! Αλλά τα βυτιοφόρα δεν έχουν ακόμη GPS, με την εξίσωση πετρελαίου κίνησης – θέρμανσης καταφέραμε να κρυώνει ο κόσμος και να επιβαρύνουμε την ατμοσφαιρική ρύπανση αλλά ούτε το λαθρεμπόριο του ναυτιλιακού πετρελαίου ελέγξαμε ούτε περισσότερα έσοδα βάλαμε στα κρατικά ταμεία. Και το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, μνημονιακή υποχρέωση 3 χρόνια τώρα, θα, θα, θα υλοποιηθεί, εάν και εφόσον … όποτε…. πιλοτικά ……σε μια δυο περιφέρειες.
Ποιοι την πλήρωσαν δηλαδή πάλι; Οι φτωχοί. Και ποιοι ωφελήθηκαν; Μη βιαστείτε να πείτε απλώς οι πλούσιοι. Διότι η σωστή απάντηση είναι οι πλούσιοι παρανομούντες διαπλεκόμενοι.
Ακόμη πιο ξεκάθαρη πολιτικά, σχεδόν ομιλούσα, είναι η εικόνα των πεπραγμένων μας στα 4 χρόνια στον τομέα της φορολογικής διοίκησης. Οι τρισκατάρατοι τροϊκανοί πάλι ήθελαν να φτιάξουμε φορολογικά δικαστήρια για να τελεσιδικούν γρήγορα οι υποθέσεις, ήθελαν και αποτελεσματικούς φορολογικούς θεσμούς και μηχανισμούς και διοίκηση ανεξάρτητη από το πελατειακό σύστημα και το λαϊκισμό.
Κι εμείς τι θέλαμε; Καταρχάς και συνοπτικά αποφασίσαμε ότι προτιμούμε να κρατά μια 20ετία η εκδίκαση κάθε υπόθεσης στα δικαστήρια. Μετά όμως, σε 2 χρόνια πετύχαμε στον τομέα των μηχανισμών είσπραξης εσόδων, όσα δεν είχαμε πετύχει 40 χρόνια σε υποδομές, συστήματα και διαδικασίες (TAXIS, υποχρεωτική ηλεκτρονική υποβολή δηλώσεων, μια πρώτη μαγιά δεδομένων που αύριο θα ήταν η βάση του Περιουσιολογίου, δυνατότητα επικοινωνίας διαφόρων συστημάτων, ώστε να είναι εφικτοί και εύκολοι οι έλεγχοι και οι διασταυρώσεις κ.α.). Και τα καταφέραμε, χάρις στον Χ. Θεοχάρη, τις γνώσεις του ανθρώπου και την ανεξαρτησία του θεσμού. Και μόλις το συνειδητοποιήσαμε, τρέξαμε να πετάξουμε στον κάλαθο των αχρήστων και την ανεξαρτησία της αρχής και την παραγωγικότητα του προσώπου.
Δεν πιστεύω λοιπόν ότι η νέα κυβέρνηση θα εργαστεί για την αποκατάσταση των αδικιών. Αν ενδιαφερόταν, θα το είχε ήδη κάνει. Οι μεγάλες αδικίες είναι εδώ παρούσες, παραμένουν ίδιες και πριν και καθ? όλη τη διάρκεια της κρίσης. Μεγαλύτερη απ? όλες είναι η πτώχευση της χώρας, η ανεργία και η ακραία φτώχεια. Για να τις αντιμετωπίσεις χρειάζεσαι αίσθημα δικαιοσύνης και αποφασιστικότητα. Και πόρους, δηλαδή ανάπτυξη, αύξηση ΑΕΠ και εσόδων. Και για να τα καταφέρεις αυτά, ένας δρόμος μόνο υπάρχει, ο συναινετικός σχεδιασμός της οικονομικής μεγέθυνσης. Τον οποίο όμως ούτε η κυβέρνηση ούτε η αντιπολίτευση επιδιώκουν. Μονόδρομος είναι και η σταθερότητα, η συνέχεια στην υλοποίηση και εμπέδωση των ενοχλητικών μεταρρυθμίσεων. Όμως ο Πρωθυπουργός αντικατέστησε τους περισσότερους υπουργούς που τόλμησαν να δυσαρεστήσουν ομάδες συμφερόντων. Από πού λοιπόν και πώς θα βρούμε χρήματα για αν αποκαταστήσουμε τις αδικίες, χωρίς να δημιουργήσουμε άλλες; Ανεξέλεγκτα δανεικά δεν υπάρχουν πια…
Οπότε ποιος τρόπος μένει, να πείσουμε αυτόν τον ταλαίπωρο λαό να ελπίζει πως αγωνιζόμαστε προς όφελός του και προς αποκατάσταση των αδικιών;
Μας μένει το θέατρο, ο λαϊκισμός του πολιτικού συστήματος που καλλιεργήσει φρούδες ελπίδες, η εθνικοφροσύνη που θα διεκδικήσει τη συνέχεια της ελληνικής ιδιαιτερότητας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το αντιμνημονιακό χρηματιστήριο του φόβου. Εκεί λοιπόν θα παιχτεί το έργο προσεχώς. Η πλειονότητα των προσώπων που ορκίστηκαν προχθές έχουν ήδη μακρύ δημόσιο βίο, άρα ξέρουμε πια τι να προσδοκούμε.
Το ερώτημα είναι τι κάνουμε όλοι εμείς, οι υπόλοιποι, που διαθέτουμε μνήμη, κρίση και κοινή λογική, για να μην δικαιώσουμε τον ακροτελεύτιο στίχο απ? τους Μοιραίους του Βάρναλη.