…δίοτι, όσες φορές επιχειρήθηκε σκόνταψε. Και το πιο παράδοξο είναι πως σκοντάφτει πάντα στο ίδιο σημείο. Βλέποντας ή διαισθανόμενοι λοιπόν αρκετοί από τους παραδοσιακούς νουνεχείς της παλιάς αντιδεξιάς λογικής τα αδιέξοδα έκαμαν κατά μόνας και αδιοράτως συντονισμένοι το κόλπο γκρόσσο της στιγμής. Πήγαν – λες και είμασταν στην εποχή των εκλογικών σφαιριδίων – στις προκριματικές του αντίπαλου κόμματος, που όμως κράταγε δυνάμεις και συνετέλεσαν στο να εκλεγεί αρχηγός εκείνος με τις πιο λίγες πιθανότητες και το πιο ανθεκτικό προφίλ. Και μετά; Δικό του θέμα είπαν, εμείς μιαν υποτυπώδη εναλλακτική την εδώσαμε, όχι γιατί μαγευτήκαμε από το αντίπαλο κόμμα αλλά προσπαθώντας να το γειτονέψουμε λίγο με τις δικές μας πραγματικότητες, που είναι άλλες από τις παρούσες.
Έτσι είναι οι πολίτες. Αφού την πατήσουν ή εκουσίως εξαπατηθούν σκαρφίζονται το ο ,τιδήποτε ανορθόδοξο, εντός του λογικού όμως, για να ελπίσουν στην μελλοντική σωτηρία και ανακούφιση.
Στην Ελλάδα – αλλά και αλλού – ίσως δεν προσφέρεται προς εξαγωγή η φόρμουλα Μακρόν, ωστόσο η διαμορφούμενη τριπολικότητα του πολιτικού τοπίου στην Γαλλία δείχνει να έχει κοινά στοιχεία μ΄αυτό που θα φανεί εδώ την επαύριον.
Οι δύο ασύνδετες ψυχές της Γαλλικής Σ/δημοκρατίας υφίστανται κι εδώ, ίσως με λίγο μικρότερη ένταση. Το να επιμένεις να συνενώσεις στην ιδέα της παλιάς δημοκρατικής παράταξης φορείς και κινήσεις που ξεκινούν από 5% και φτάνουν στο 1% ή και στο 0,5% , μια και δύο και τρείς φορές με αποτυχία, είναι σαν την αστοχία στην σωτηρία του γάμου.
Οι λανθάνουσες εθνοποπουλιστικές ομάδες – κατά κανόνα μειοψηφικές – των παλαιών συστημικών κομμάτων με τα τεράστια ποσοστά, όπως η ομάδα Χαραλαμπίδη ή το δίκτυο 21 ως ιδεολογήματα κι όχι ως πρόσωπα εγκατέλειψαν τις μεγάλες στέγες, όπου εγκαταβιούσαν και κατασκεύασαν το κομματοπολιτικό εκμαγείο του εθνοποπουλισμού σε δυό ή τρείς παραλλαγές, κατά βάση σε μία.. κάτι σαν το βαθύτατο μέτωπο Μελανσόν – τωρινής Λεπέν.
Η πτώση και η συνακόλουθη σμικρυνση του κομμουνισμού από το 1989, απαλλάσσει και την Σ/δημοκρατία από το να ετεροκαθορίζεται εννοιολογικά αντιθετικά με τον κομμουνισμό, ίσως και λίγο ενοχικά. Δεν έχει πιά κανένα λόγο να μην φτιάξει το δικό της καινούργιο πρόταγμα, εμβολιασμένο με την δάνεια εμπειρία είτε της Προνοιακής εξισωτικής συστηματοποίησης είτε με αυτήν της κανοναρχούμενης αγοράς και της καινοτομικής ευρεσιτεχνίας. Και δεν μπορεί παρά να εφάπτεται ή να τέμνεται με τα τόξα της λεγόμενης συστημικής συντήρησης.
Άλλωστε κατά δήλωσή τους και ο Μιτεράν – μετά τα πρώτα δύο υβριδιακά χρόνια – και ο Πέπε Γκονζάλεθ και ο Σρέντερ , το εφηρμοσμένο πολιτικό Κέντρο διακόνησαν.
Η ανθεκτική – και για την ώρα προπορευόμενη – πολυτασική ελληνική πολιτική Κ/δεξιά, η διάσπαρτη αλλά και εν πολλοίς ομογενοποιημένη εθνοποπουλιστική παράταξη και ένας – πειραματικός στην αρχή – αμιγής φορέας του Κέντρου, όπως αδρά τον περιέγραψα πιθανολογώ πως θα αποτελέσουν το νέο – ήδη διαμορφούμενο – τριπολικό πολιτικό τοπίο. Το αν το Κέντρο θα ονομάζεται Κέντρο, Καναρίνι , Χελιδόνι, Σ/δημοκρατία κοκ, δεν έχει σημασία παρά μόνον τεταρτεύουσα ως προς την ζοφερή πραγματικότητα.
Χωρίς πολλά – πολλά οι δυνάμεις του εκσυγχρονισμού – και ξέρουν ποιες είναι – ας αφήσουν το χάσιμο χρόνου κι ας σχηματοποιήσουν χωρίς αναμονές τον άλλο πόλο της συστημικής διακυβέρνησης, με εμβρίθεια, αλλά χωρίς πολλά πολλά . Προσοχή….ο τρίτος εθνοποπουλιστικός ήλθε για να μείνει…
ΝΕΟΣ ΦΟΡΕΑΣ ΤΩΡΑ ….ΧΩΡΙΣ ΑΝΑΜΟΝΕΣ, ΜΕ ΕΥΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΞΑΡΧΗΣ ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ….ΟΧΙ ΣΤΑ ΞΕΠΕΡΑΣΜΕΝΑ ΛΙΘΙΝΑ ΣΥΝΕΝΩΤΙΚΑ, ΠΟΥ ΜΑΛΛΟΝ ΚΑΤΑ ΠΛΕΙΟΝΟΨΗΦΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΓΟΥΣΤΟΥ ΤΗΣ ΤΩΡΙΝΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ…