Την ώρα που γράφονται τα πιο κάτω, εκκρεμεί – υποτίθεται – η οριστικοποίηση της απόφασης των καθηγητών για απεργιακές κινητοποιήσεις μέσα στις πανελλαδικές εξετάσεις, που αρχίζουν στις 17 του μηνός. Το θέμα, όμως, δεν είναι αν τελικά οι καθηγητές θα πραγματοποιήσουν ή όχι την απειλή τους. Το θέμα είναι ότι για μια ακόμη φορά, οι καθηγητές βρήκαν το διαχρονικά σίγουρο θύμα τους, τους μαθητές και τις οικογένειές τους, τους οποίους και αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν ως ομήρους για να εκβιάσουν την πολιτεία στη διεκδίκηση των συντεχνιακών τους αιτημάτων.
.
Ποια είναι αυτά;
.
* Να μην αυξηθεί το ωράριό τους κατά 2 (δύο) ώρες την εβδομάδα, δηλαδή, να μην πάει στις 23 ώρες, από τις 21 που είναι σήμερα, για όσους έχουν έως 6 (έξι) χρόνια υπηρεσίας και στις 20 (από 18) για όσους έχουν πάνω από δώδεκα χρόνια υπηρεσίας…
.
Αυτό είναι το … εξοντωτικό ωράριο που θέλει να τους επιβάλει η «κυβέρνηση του μνημονίου» και για το οποίο δηλώνουν έτοιμοι να τινάξουν στον αέρα τους κόπους, τις θυσίες και τα έξοδα δεκάδων χιλιάδων μαθητών και των οικογενειών τους… Ωστόσο, το ωράριο είναι η κορυφή του παγόβουνου. Στην πραγματικότητα, αυτά που θέλουν να αποφύγουν οι καθηγητές, είναι η αξιολόγηση και οι μετατάξεις… Αυτά είναι που δεν θέλουν με τίποτα και γι’ αυτά, με πρόσχημα το ωράριο, είναι έτοιμοι να τινάξουν τα πάντα στον αέρα. Έχουν βρει μάλιστα και το πρόσχημα για την επιλογή του χρόνου εξαγγελίας των απεργιακών τους κινητοποιήσεων:
.
.
.
- Η κυβέρνηση, λένε, είναι που επέλεξε το χρόνο, προχωρώντας στην απόφαση για αύξηση του ωραρίου διδασκαλίας των καθηγητών και επομένως … αυτή είναι υπεύθυνη για ό,τι θα επακολουθήσει!
.
.
Πρόκειται, βεβαίως, για άθλιο επιχείρημα, γιατί η απόφαση της κυβέρνησης ήταν αναμενόμενη, καθώς είχε εξαγγελθεί εδώ και μήνες, όπως και οι αποφάσεις για την αξιολόγηση και τις μεταθέσεις. Ας πούμε, όμως, με την ευκαιρία που μας δίνουν οι ίδιοι οι καθηγητές με την απόφασή τους για απεργία, για το ωράριο και κάποια πράγματα που δεν πολυσυζητούνται και που θα έπρεπε να μπουν κι αυτά στο τραπέζι των όποιων συζητήσεων με τη συνδικαλιστική ηγεσία των καθηγητών. Γιατί, εν τέλει, δεν είναι οι δύο ώρες που θα αυξηθούν στο χρόνο διδασκαλίας την εβδομάδα – δηλαδή, κάτι λιγότερο από μισή ώρα την ημέρα…
.
.
- Είναι που υπάρχει ο κίνδυνος να μειωθούν και οι διαθέσιμες ώρες για τα ιδιαίτερα – κίνδυνος που αυξάνεται περισσότερο αν προχωρήσει και η απόφαση για τις μεταθέσεις…
.
.
.
Και μιας και ο λόγος για τα ιδιαίτερα, καιρός να θυμίσουμε ότι σ’ αυτά μετέχει η συντριπτική πλειοψηφία των καθηγητών, με αποδοχές που είναι στο σύνολό τους αφορολόγητες. Δεν υπάρχει πλέον οικογένεια που να έχει μαθητή – ακόμη και στο Δημοτικό! – και να μην καταφεύγει σε ιδιαίτερα. Πώς λειτουργεί το «σύστημα»;
.
Ένας καθηγητής «διαπιστώνει» ότι ένας μαθητής έχει «κάποιες αδυναμίες» στο μάθημά του, συστήνει στους γονείς ότι «χρειάζεται κάποια ενίσχυση» και τους παραπέμπει σ’ έναν «καλό συνάδελφο», ο οποίος, βέβαια, με τη σειρά του, θα τον συστήσει σε άλλους γονείς, το παιδί των οποίων επίσης θα έχει «κάποιες αδυναμίες»!
.
Έτσι λειτουργεί το σύστημα σε δημόσια και ιδιωτικά σχολεία και όποιος ισχυρίζεται ότι δεν το ξέρει, απλώς ψεύδεται. Αλλά και χωρίς τις «συστάσεις» των καθηγητών, η ύλη που υποχρεώνονται να καλύψουν οι μαθητές, κυρίως στις δύο τελευταίες χρονιές του Λυκείου, είναι τέτοια και τόση που δεν βγαίνει χωρίς φροντιστήριο και ιδιαίτερα. Στην Γ΄ Λυκείου, σε ιδιωτικό σχολείο που θεωρείται – και είναι – από τα καλά, ΟΛΑ τα παιδιά της τάξης (περίπου 60 σε τρία τμήματα) κάνουν ιδιαίτερα! Και βέβαια, όλα αυτά τα ιδιαίτερα γίνονται χωρίς απόδειξη, «μαύρα»! Ακόμη και στα φροντιστήρια, οι αποδείξεις που κόβονται δεν αφορούν όλο το ποσόν, αλλά μικρότερο, ακόμη και το μισό! Και για να ξέρουμε για τι ποσά μιλάμε, το μίνιμουμ για ένα ιδιαίτερο είναι 30 ευρώ την ώρα – γιατί υπάρχουν με 40 και 50 και 60!
.
Κι αν υπολογίσουμε ότι ένας μαθητής της Γ΄ Λυκείου χρειάζεται 10 – 12 ώρες ιδιαίτερα μαθήματα την εβδομάδα, αυτό μας κάνει 300 – 360 ευρώ την εβδομάδα, 1.200 – 1.440 ευρώ αφορολόγητα το μήνα, μόνο από έναν μαθητή! Ας τα πολλαπλασιάσουμε αυτά με 40 ή και 50 ευρώ, επί τρεις ή και τέσσερις μαθητές που έχει ένας καθηγητής, για να έχουμε μια εικόνα του τι συμβαίνει στην πραγματικότητα…
.
Φυσικά, ο ΣΥΡΙΖΑ, δια του κ. Λαφαζάνη, έσπευσε να μιλήσει για «πογκρόμ» που εξαπολύει η κυβέρνηση εναντίον των καθηγητών και για … «αίσχος»! Δεν λέει όμως λέξη για το γεγονός ότι ακόμη και οι συνελεύσεις των καθηγητών – και όχι μία το χρόνο – γίνονται εις βάρος των ωρών διδασκαλίας και όχι σε κάποια από τις άφθονες αργίες που έχουν στη διάθεσή τους όλο το χρόνο… Για να μη μιλήσουμε και για τις ώρες που χάνονται με τις απεργίες και τις στάσεις εργασίας που πραγματοποιούν οι καθηγητές στη διάρκεια κάθε σχολικής χρονιάς… Οι δύο επιπλέον ώρες την εβδομάδα είναι το … «αίσχος»!
.
.
Αλλά, δεν είναι μόνο το θέμα των ωρών διδασκαλίας που ο ΣΥΡΙΖΑ έσπευσε να καλύψει τη συνδικαλιστική ηγεσία των καθηγητών. Από την πρώτη στιγμή που τέθηκε το θέμα της αξιολόγησης – όχι μόνο για τους καθηγητές, αλλά σε όλο το Δημόσιο – ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν που βγήκε να «καταγγείλει» ότι η αξιολόγηση αποσκοπεί στην … «υποταγή», τη «διάσπαση», τη «χειραγώγηση», τη «μισθολογική καθήλωση», την «άρση της μονιμότητας» και μύρια όσα δεινά που δήθεν απειλούν (και) τους καθηγητές, αν επιχειρηθεί να αξιολογηθεί η διδακτική ικανότητα και μεθοδολογία τους, η απόδοσή τους στην τάξη, αλλά και η εργασία τους εκτός σχολείου, με δημοσιεύσεις, επιμόρφωση κ.λπ.
.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει προτάσεις για το πώς θα διασφαλιστεί ένα αντικειμενικό σύστημα αξιολόγησης, με διαφανείς διαδικασίες διεξαγωγής και ελέγχου. Απλώς, όπως κάνει άλλωστε συστηματικά για τα πάντα, αρνείται την αξιολόγηση και καλύπτει πλήρως τις κινητοποιήσεις της συνδικαλιστικής ηγεσίας των καθηγητών, για τη διατήρηση του κλίματος αυθαιρεσίας, ατιμωρησίας, ανυπαρξίας ελέγχου που κυριαρχεί στα ελληνικά σχολεία – ακόμη και στα ιδιωτικά, όπου βέβαια, ακόμη και την ώρα του μαθήματος, δεν λείπει η πολιτικολογία και η προπαγάνδα από καθηγητές, γεγονός που συχνά τους έχει φέρει αντιμέτωπους με μαθητές που αντιδρούν. Κι αυτά είναι γεγονότα και όχι αόριστες φήμες και ανεύθυνες πληροφορίες. Απλώς, δεν μπορούν να έρθουν στο φως της δημοσιότητας για ευνόητους λόγους…
.
Υπάρχει όμως και το θέμα των μεταθέσεων που εκκρεμεί, καθώς έχει διαπιστωθεί – το λένε, άλλωστε και οι ίδιοι οι καθηγητές – ότι τη στιγμή που υπάρχουν πολλά κενά σε σχολεία, σε άλλα έχουν καταγραφεί υπεράριθμοι καθηγητές. Και για την αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος, έχει ήδη ζητηθεί από τους περιφερειακούς διευθυντές εκπαίδευσης να καταθέσουν τις απόψεις τους τόσο για τα κενά που τυχόν υπάρχουν στην περιφέρειά τους, όσο και για την ύπαρξη υπεράριθμων καθηγητών…
.
Είναι άγνωστο μέχρι στιγμής ποιοι και πώς ανταποκρίθηκαν στο αίτημα του υπουργείου Παιδείας. Αν κρίνουμε, όμως, από το πώς τα τελευταία χρόνια αντιμετωπίστηκαν ανάλογα αιτήματα από όλους τους προϊσταμένους των δημόσιων οργανισμών, με αποτέλεσμα ουδείς ακόμη να γνωρίζει πόσοι υπηρετούν και πού, πόσοι περισσεύουν και πόσοι, αντίστοιχα, χρειάζονται αλλού, μπορούμε εύλογα να υποθέσουμε και για την τύχη του αιτήματος του υπουργείου Παιδείας….
.
Άλλωστε, η συνδικαλιστική ηγεσία των καθηγητών είναι «σαφής»:
.
*«Ως συνδικαλιστικό κίνημα θα αντισταθούμε για να μην περάσει η αξιολόγηση – χειραγώγηση των εκπαιδευτικών, που φέρνει την υποταγή, τη διάσπαση του κλάδου, τη μισθολογική καθήλωση, την εργασιακή ζούγκλα, την άρση της μονιμότητας και τις απολύσεις»!
.
Και βέβαια, για όλα αυτά υπάρχει και η επίκληση του «μνημονίου». Αυτό ευθύνεται για τα πάντα. Όχι, το εκπαιδευτικό σύστημα, που με τη συμμετοχή και των καθηγητών στηρίζει όλη τη λειτουργία του στην παραπαιδεία των ιδιαίτερων, δεν χρειάζεται να εκσυγχρονιστεί, ούτε και καμία αναμόρφωση…
.
Όχι, η μορφωτική, εκπαιδευτική, διδακτική επάρκεια των καθηγητών είναι σε τόσο υψηλό επίπεδο, που δεν χρειάζεται να αξιολογηθεί, ακόμη κι αν πρόκειται να λειτουργήσει υπέρ εκείνων που αδικούνται από το εξισωτικό σύστημα «πέριξ του μετρίου» που κυριαρχεί σήμερα στο ελληνικό σχολείο…
.
Όλα βαίνουν καλώς ΚΑΙ στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα και δεν χρειάζεται να γίνει απολύτως τίποτα… Άλλωστε, γι’ αυτό και οι καθηγητές δεν κάνουν προτάσεις, για να μη διαταραχτεί η σημερινή πλήρης ακινησία…
.
Αγνοούν, όμως, ότι … πιο ακίνητος, πεθαίνεις!