Την επομένη της μηνύσεως Σαμαρά ο κύριος της επικεφαλίδας είπε : «…μόνο το FBI δεν μήνυσε ο κ.Σαμαράς ..» καθώς και άλλα εξόχως ειρωνικά . Το παράδοξο είναι πως αυτή η καλυμμένη αργκώ χρησιμοποιήθηκε από πρώην Δικαστικό , κατ΄εξοχήν δημιούργημα αστικών θεσμών και με πρότερες πολιτικές προτιμήσεις που έδειχναν κατάταξη στον συντηρητικό πόλο του αστισμού.
Τι έκανε ο κ.Σαμαράς; Θεώρησε πως θίγεται από τα γραφόμενα στην γνωστή δικογραφία, σχηματοποίησε μέσα του την αλληλουχία των πολιτικών και δικονομικών πράξεων που – εκτίμησε πως – τον θίγουν και ενήργησε κατά τον Νόμο, όπως μπορεί να ενεργήσει κάθε πολίτης του πολιτισμένου κόσμου κατά όσων διασύρουν – πάντα κατ΄εκτίμηση – την τιμή και την υπόληψή του. Έκρινε τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς και έδρασε σύννομα.
Δυσκολεύομαι να αντιληφθώ τον ξαφνικό εστετισμό , που κατέλαβε μερικούς /ες εξαιτίας – λένε οι μερικοί – της επιθετικότητος των εισαγωγικών σκεπτικών αλλά και της χρήσης λέξεων – που λένε αυτοί και άλλοι – πως παραπέμπουν σε διχαστικές περιόδους ανώμαλης καθήλωσης της χώρας.
Έχουμε λοιπόν το φαινόμενο όπου μια πολιτική διακυβέρνηση υιοθετεί εντελώς το κατηγορητήριο της δικαστικής εξουσίας με έρπουσες φήμες , με σχόλια εμπαιγμού και με προφανή επιλεκτικότητα όσον αφορά στους κατασταλτικούς ιδεολογικούς μηχανισμούς ενός υπενοικιασμένου και ημι-ψοφοδεούς Κράτους Δικαίου.
Με όπλο άλλοτε σκαιούς προπαγανδιστικούς σχολιασμούς και άλλοτε ταπεινωτικούς εμπαικτικούς χειρισμούς , διακωμωδείται η ενασχόληση ενός ή πιο πολλών εναγομένων με την προβολή του τεκμηρίου αθωότητος.
Κι έτσι σε μια μεγάλη στέρνα με νερόφιδα κλωτσιέται η ευθυγραμμία της αθωότητας ως ότου να τελεσιδικήσει – αν τελεσιδικήσει – η ενοχή.
Ξερνάς όταν ακούς πρώην ανώτατο δικαστή και νύν υπουργό να ειρωνεύεται το αυτονόητο της υπεράσπισης εαυτού σε χώρο Κράτους Δικαίου.
Απορείς όταν βλέπεις τον υπουργό Εξωτερικών, να καλεί τους αναφερόμενους να αποδείξουν πως δεν είναι ένοχοι.
Αποσβολώνεσαι όταν βλέπεις πανεπόπτες παρουσιαστές να φέρνουν σε δύσκολη θέση πολιτικούς , ρωτώντας τους τι σκοπεύουν να κάνουν με την αθωότητά τους.
Τραβάς να σχίσεις τα ημισφαίρια του εγκεφάλου σου , όταν βλέπεις δημοσιολόγους να παραδοξολογούν λέγοντας …μα πως ο Βενιζέλος ή ο Σαμαράς κάνουν μηνύσεις , όταν τα κόμματά τους δέχονται την Προανακριτική. Σάμπως να μην καταλαβαίνουν πως η ευθύνη , η αθωότητα , η ενοχή είναι αυστηρώς προσωπικόν και η Προανακριτική αυστηρώς πολιτικόν – κοινοβουλευτικό.
Η χώρα αρέσκεται σε αρένες με αιμοδιψείς ψυχαγωγίες, όπου καταλήγουν οι διάφοροι τραπεζικοί της ΔΙΚΗΣ του Κάφκα. Αρέσκεται να έχει πολίτες που κομπάζουν πως είναι οι τίμιοι ενώ έχουν το φακελλάκι για τον γιατρό ή την Πολεοδομία στην τσέπη .Κι αν τους πείς πως είναι το άλλο μισό της δωροδοκίας – δωροληψίας σε πλακώνουν.
Μα το χείριστο όλων είναι το :«έλα μωρέ , μου τόπαν γι ΄αυτόν». Αν σου τόπαν – μπορεί και ορθά – βρες τα στοιχεία και τα κίνητρα , χρησιμοποίησε ο, τι μπορείς και πολέμα. Αλλιώς σκάσε.
Δεν μιλάμε για ενοχές ή αθωότητες – άλλωστε ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω- αλλά για τα περιγράμματα του διαχωρισμού των εξουσιών, όπως καθορίστηκαν χρόνια –αιώνες πριν.
Όμως τι λέμε .Στην χώρα του μακαριστού Χριστόδουλου και των παλιών τηλεοπτικών σκευωρών –εισαγγελέων του αζημιώτου , στην χώρα όπου κάποιος στέλνει στην γκιγιοτίνα αυτόν της εξωχώριας ως ότου να ανακαλυφθεί πως κι ο ίδιος είναι εκεί , στην χώρα που η πιο συχνή λέξη είναι δωσίλογος χωρίς να ξέρουν πολλοί τι πάει να πεί , σ΄αυτή την χώρα η αθωότητα δεν υπάρχει από την γέννησή της. Είναι η χώρα ενός δειλού φωνασκούντος λαού , που αν τον καλέσουν σε επιστράτευση για τα Ίμια θα τηλεφωνεί για βύσματα στο ΓΕΕΘΑ .Είναι η χώρα όπου το άσυλο στα ΑΕΙ είναι δημοκρατική κατάκτηση των κακοποιών.
Και κάπως έτσι φτάνουμε στο ο, τι ο κατάλληλος επιτελικός της επίθεσης στο πνεύμα του Μοντεσκιέ είναι κάποιος πρώην κουκουλοφόρος , μιας και καλύπτονταν αρχικά με τον Θεσμό της Δικαιοσύνης μετά με την τήββενο του τυφεκίου κατά του τεκμηρίου αθωότητος στο ΓΟΥΔΗ της δυστοπίας 2015-2018.
ΜΗΝ ΟΜΙΛΕΙΤΕ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟΝ , λέει από το 1938 ο Ν.Εγγονόπουλος …ο κύριος της επικεφαλίδας -ένας δεξιοτέχνης οδηγός πολλών ικανοτήτων – είναι , και το πούλμαν που τιμονεύει είναι ο επάρατος εθνολαϊκισμός , που φανερώνει που είναι η Παιδεία και που η Απαιδευσία , που η Δικαιοσύνη με Δ κεφαλαίον και που με δ μικρόν. Και στην γαλαρία του πούλμαν ο νεαρός αμαθής του συμπλέγματος του Λαοκόοντος επαίρεται για τις επιλογές και τους υπαλλήλους –οδηγούς…Ως ότου αρχίσει κι ο ίδιος να ασφυκτιά μέσα σ΄αυτό το πλέγμα , και να εκλιπαρεί.