Προτροπές στην υπευθυνότητα περιττεύουν. Οι εξηγήσεις των προφανών δημιουργούν αναστολές στην πειθώ, οπότε ας μην επαναληφθούν. Αν δεχθούμε (ελπίσουμε) ότι ο Κυ. Μητσοτάκης (προς Θεού αυτός, όχι η ΝΔ) φέρει τη χώρα σχετικώς αναίμακτα στη σταθερότητα, αν υποκρισία και αυταπάτες για την οικονομική κατάσταση και τις δυνατότητες της χώρας αντικατασταθούν από τη λογική, αν στο ΚΙΝΑλλ οι εξασθενημένες ηττημένες δυνάμεις της μεταρρύθμισης δώσουν τον τόνο σε μια συμπολιτευόμενη ή υπό ανοχή κεντροφέρουσα κυβέρνηση, το επίτευγμα που έχουμε επί θύραις ?χωρίς να είναι αμελητέο? δεν ικανοποεί.
Η ΄Ελλάδα έζησε μέρες τού ΄36. Τα γενεσιουργά αίτια της καταβόθρας που γλιτώσαμε είναι και θα είναι παρόντα τα επόμενα χρόνια. Δεν είναι συνέπεια καμιάς κρίσης. Αποτελούν απότοκο παρακμής τής, νατουραλιζέ, Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας, της οποίας τα πολύτιμα επιτεύγματα στηρίχθηκαν στην επίνευση από άλλοτε υπεύθυνους αλλά και όχι σπάνια ανεύθυνους ηγέτες και ηγετίσκους όλων των επωνύμων. Μια πολιτεία η οποία δημιούργησε συναίνεση με χαϊδολογήματα και με ασφυκτική επέκταση του Κράτους δεν είναι τυχαίο ότι παρά λίγο να καταλυθεί από το φασισμό και το Κράτος το ίδιο. Την ίδια στιγμή απομειώθηκε η αξία των επιτευγμάτων της πρώτης τριακονταετίας της δημοκρατίας μας, όταν εκείνη έχασε το δρόμο του εκσυγχρονισμού και της μετάλλαξης, δρόμος που διανύθηκε επιτυχώς από πολλές από τις χώρες τού πρώην υπαρκτού φασισμού.
Ακριβώς επειδή η Ελλάδα δε γνώρισε ούτε Πορτοκαλί επανάσταση ούτε Οτπόρ, γιατί υπήρξε τυχερή να βρεθεί μακριά από την εξαθλίωση και την παρατεταμένη βία λόγω της συμμετοχής της στην ΟΝΕ, όπως δε γνώρισε το ευρωπαϊκό ’89 δεν αρκεί ως ελπίδα το «μπάλωμα», η «συντήρηση», το φληνάφημα της «ανάκαμψης». Επιβάλλεται, με όλα τα ειρηνικά μέσα, εθνογένεση της Ελλάδας, η μεταβολή της προνύμφης στην ομορφιά, την αντοχή και την αυτονομία της Πεταλούδας.
Δεν πρόκειται για Ριφοντατσιόνε ή Επανίδρυση του Κράτους (φευ!) αλλά για την ανάγκη εγκαινίασης μιας νέας περιόδου. Η Δ’ Δημοκρατία με Ελευθερία Δικαιοσύνη πρέπει να προετοιμαστεί και να αναζητηθεί: στην πρακτική εξίσωση όλων των πολιτών και κατοίκων, στην πριμοδότηση και όχι παρακώλυση της εργασίας και της επιχειρηματικότητας, στην προαγωγή της γνώσης, στην αξιολόγηση και πρόβλεψη, στην εξωδικαστική έντιμη επίλυση των διαφορών, στον έλεγχο της ανταποδοτικότητας ακόμη και του ελάχιστου δημόσιου χρήματος που καταβάλλεται, στην άμεση περικοπή του κράτους, στην απόδοση προσώπου και ρόλου, στην αποκατάσταση των κοινωνικών, εθνικών, σεξουαλικών, θρησκευτικών μειονοτήτων, στην οριστική επίλυση των διαφορών με τους γείτονές μας, στην ενεργή συμμετοχή στους υπερεθνικούς θεσμούς, και τους αμυντικούς, στη μοναδική οικονομική προστασία, δηλ. αυτήν της μειούμενης φορολογίας και των ανοικτών θυρών στην παγκόσμια αγορά, στην εθνική αυτοκριτική, στα ασφαλή, ανοικτά, έγκυρα δίκτυα επικοινωνιών, ενημέρωσης, κατανάλωσης, στην αναγνώριση της Τριπολιτσάς, στην παραγωγή και τις υπηρεσίες, στο ακμαίο τραπεζικό σύστημα, στην απελευθέρωση των αγορών γνώσης, υγείας, πολιτισμού και τη μείωση του κόστους όλων τους, στην αξιοπιστία και τη δημιουργικότητα και πάνω απ’ όλα στην παραδοχή ότι μόνο μέσω της επίμονης ευρωπαϊκής δημοκρατικής ολοκλήρωσης, στην ευρωπαϊκή απορρόφηση των περιφερειών μας, στην ανταλλαγή και συναλλαγή όχι στην κρυβεία βρίσκεται Μέλλον που αξίζει να βιώσουν οι κάτοικοι της χώρας μας. Γιατί δεν είμαστε όλοι/ες μπαλαμοί άνδρες, βαφτισμένοι ορθόδοξοι, ετεροφυλόφιλοι, υγιέστατοι, με πρώτη και δεύτερη κατοικία, σταθερή εργασία, διάγοντες την εικοσαετία που ακολουθεί τη νιότη ώστε να χωρούμε και στην καλύτερη ανακαινισμένη εκδοχή του μοργανατικού κεφαλοχωρίου «η Ελλάς».
Δεν πρόκειται για πίστη, δεν είναι μια ανέλπιδη αγάπη. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ