Είδα ότι, προκειμένου να είναι πιο αποτελεσματική η Επιτροπή Ανασυγκρότησης της Σοσιαλδημοκρατίας και του Προοδευτικού Μεταρρυθμιστικού Κέντρου, αυτή απαρτιζόταν από πρωτοκλασάτα στελέχη. Ώστε να μην έχουν περιθώρια αποτυχίας, αλλά να έχουν τη δόξα της επιτυχίας του εγχειρήματος.
Είδα μάλιστα ότι σε αυτήν συμμετέχουν βουλευτές της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και του Ποταμιού, που πιστεύουν στο εγχείρημα, στελέχη του ΠΑΣΟΚ, του Ποταμιού, της ΔΗΜΑΡ, των Κινήσεων Πολιτών για την Σοσιαλδημοκρατία, που δεν προέρχονται από μακρά θητεία στο ΠΑΣΟΚ, προσωπικότητες, όπως η Διαμαντοπούλου, ο Φλωρίδης, ο Γιαννίτσης, ο Ραγκούσης, ο Σαχινίδης, ο Χριστοδουλάκης, ο Μόσσιαλος, ο Μπίστης κ.α.
Θεώρησα μάλιστα φυσιολογική την εν λόγω στελέχωση, έτσι ώστε να αισθάνονται την πίεση της επιτυχούς διεκπεραίωσης του έργου τους. Να καταρτίσουν δηλαδή τον οδικό χάρτη, που θα μας οδηγήσει στο Ενιαίο Ιδρυτικό Συνέδριο της Σοσιαλδημοκρατίας και του Προοδευτικού Μεταρρυθμιστικού Κέντρου. Ονειρεύτηκα, μάλιστα, ότι ζήτησαν να τεθεί επικεφαλής τιμητικά ο Κ. Σημίτης.
Μετά όμως ξύπνησα και είδα την πραγματικότητα κατάματα. Ας είναι. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Θεώρησα βέβαια πολύ θετική την απουσία ατόμων που υπονομεύουν την προσπάθεια, όπως είναι κάποιος κύριος Ξεκαλάκης, ή κάποιοι άλλοι που δεν πιστεύουν στο στόχο, παρά την ομόφωνη απόφαση του πρόσφατου συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ. Που κατέχοντας την ηγεσία του θα έπρεπε να το είχαν ως πρώτιστο στόχο.
Και κάτι τελευταίο. Ελπίζω να μην υπάρχει έστω και ένας στην Επιτροπή, ο οποίος να προτείνει είτε πρόσκληση προς τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως πρότεινε ο Γ. Α. Παπανδρέου, είτε μελλοντική κυβερνητική συνεργασία με αυτό το κόμμα του έσχατου λαϊκισμού και της απέχθειας στη Δημοκρατία, στην Ελευθερία της έκφρασης και στην Αξιοκρατία. Ας θυμούνται ότι μας χωρίζει άβυσσος από τα δυο τέκνα της ίδιας μήτρας, δηλαδή ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ. Της μήτρας, που ακούει στο όνομα «Πλατεία των Αγανακτισμένων 2011», που γέννησε τον ΣΥΡΙΖΑ του 36%, τους Ανεξάρτητους Έλληνες και τη Χρυσή Αυγή.
Εμείς, οφείλουμε αφ’ ενός μεν να δυναμώσουμε τη φωνή μας, να ενώσουμε τις δυνάμεις των διάσπαρτων κομμάτων, ενώσεων και ομίλων, αφ’ ετέρου δε να παραμερίσουμε τις επιμέρους διαφορές μας και να δώσουμε στους πολίτες μία προοπτική ελπίδας.
Το πρώτο θα πραγματοποιηθεί με την εκπόνηση του οδικού χάρτη, που θα μας οδηγήσει στο ιδρυτικό συνέδριο του Κόμματος της Σοσιαλδημοκρατίας και του Προοδευτικού Μεταρρυθμιστικού Κέντρου, με νέο μητρώο μελών, νέο καταστατικό, επίκαιρες θέσεις και νέα ηγεσία.
Το δεύτερο θα πραγματοποιηθεί με το πούμε στους πολίτες την αλήθεια για το χρέος, το ασφαλιστικό, την παιδεία, την υγεία και την ανάπτυξη. Επαναλαμβάνω για πολλοστή φορά αυτό που διατύπωσα δημοσίως από τον Οκτώβριο 2013. Η συνταγή της επινόησης ομπρέλας στέγασης κομματικών μηχανισμών οδηγεί στην πλήρη αποτυχία του εγχειρήματος. Βίωσα αυτές τις μέρες τι σημαίνει κομματικός μηχανισμός, με την ενεργό συμμετοχή μου σε μία επιτροπή της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Οι αγκυλώσεις των κομματικών μηχανισμών, με φωτεινές εξαιρέσεις ατόμων, στα θέματα αλλαγής του άρθρου 16 του Συντάγματος και της υποχρεωτικής χωροταξικής αναδιάρθρωσης των ΑΕΙ, ήσαν παρούσες και απέπνεαν ένα παλαιοκομματικό συντηρητισμό.
Εμείς, ως Κινήσεις Πολιτών για τη Σοσιαλδημοκρατία, πρέπει να παίξουμε το ρόλο του καταλύτη αυτής της νοοτροπίας. Οι θέσεις μας θα πρέπει να δοθούν στη δημοσιότητα, χωρίς να σκεφτούμε το πολιτικό κόστος, αφού η πλειονότητα των πολιτών θέλει, επιτέλους, να ακούσει την αλήθεια όσο ωμή και δυσάρεστη αν είναι αυτή.
«Σε μια εποχή παγκόσμιου ψεύδους, το να λες την αλήθεια είναι μια πράξη επαναστατική (George Orwell).