Η σκηνή συγκλονιστική. Ο Αιθίοπας μαραθωνοδρόμος Λιλέσα τερματίζει υψώνοντας τα χέρια σε σχήμα «Χ» πάνω από το κεφάλι του. Μια συμβολική κίνηση διαμαρτυρίας κατά των βασανιστηρίων και των εκκαθαρίσεων που υφίσταται η φυλή των Ορόμο από την κυβέρνηση της χώρας του, σε παγκόσμια ζωντανή μετάδοση. Μια κίνηση που, όπως ο ίδιος ο αθλητής δήλωσε στη συνέντευξή του, μπορεί να του στοιχίσει την ελευθερία του ή ακόμα και τη ζωή του. Μια κίνηση όμως που μας υπενθυμίζει πως οι Ολυμπιακοί Αγώνες, όπως και ο αθλητισμός γενικότερα, αποτελούν και διεθνές βήμα υπεράσπισης για τα Ολυμπιακά ιδεώδη, την ειρήνη και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Η Ελλάδα δεν έχει καμιά σχέση – ακόμα τουλάχιστον – με την Αιθιοπία. Οι Ολυμπιονίκες επέστρεψαν δικαιωμένοι για τις πολυετείς και σκληρές προσπάθειές τους. Κάποιοι ωστόσο προτίμησαν αντί να τους υποδεχθούν «ρίχνοντας τα τείχη» να τους καλωσορίσουν ρίχνοντας τους λάσπη, σε μερικούς και αναδρομικά. Ανακάλυψαν ότι ο Πύρρος Δήμας – τέτοιος υπεραθλητής ήταν – έπαιρνε τα χρυσά μετάλλια αγωνιζόμενος μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια. Όχι πως μετρήσαν ποτέ τους αγώνες του. Μετρήσαν μόνο το ότι δεν μιμήθηκε την ισχυρή πλειοψηφία των «ομοϊδεατών» του για να σπεύσει να στριμωχτεί στην εξουσία τους και το ότι τόλμησε να στηρίξει στο δημοψήφισμα την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας.
Ταυτόχρονα την πλήρωσε και η Κατερίνα Στεφανίδη, με νουθεσία για μελέτη και απλή επίπληξη, ως… πρώτη φορά. Οι ολυμπιονίκες μας ευτυχώς δεν διατρέχουν τους κινδύνους του Αιθίοπα ολυμπιονίκη της φυλής Ορόμο. Το πολύ-πολύ να μην βρεθεί γι αυτούς κάποια θέση στο Μαξίμου ή να μην «κερδίσουν» κάποια εργολαβία του προγράμματος σίτισης προσφύγων.
Δεν είναι πάντως η πρώτη φορά που οι κυβερνώντες δείχνουν ιδιαίτερη «ευαισθησία» σε θέματα «αντιφρονούντων». Ούτε βέβαια η ευαισθησία αυτή περιορίζεται στο χώρο του αθλητισμού. Ας μην ξεχνάμε την απροσχημάτιστη παρέμβαση – αποδοκιμασία των στίχων γνωστού καλλιτέχνη αλλά και των σκίτσων ενός πραγματικά εύστοχου σκιτσογράφου που αντιμετωπίζεται περίπου ως ο σκιτσογράφος του Μωάμεθ.
Η «πρώτη φορά αριστερά» αποδεικνύει κάθε μέρα ότι ο σταλινισμός δεν ήταν μια απλή «παραμόρφωση» εκείνου του «σοσιαλισμού», αλλά η διαχρονική ουσία της φιλοσοφίας της. Επιβεβαιώνεται έτσι στην πράξη ολοένα και περισσότερο το σύνθημα των κνιτών της μεταπολίτευσης. Παρά τις μεγάλες και φωτεινές εξαιρέσεις, ένα ήταν τελικά το ΚΚΕ!
Δημοσιεύεται και στο «Έθνος»