Η παρουσία στην κοινοβουλευτική ζωή μιας δημοκρατίας ενός νεοναζιστικού μορφώματος δεν είναι άνευ σημασίας για την οικονομία. Οι ανοικτές εκδηλώσεις βίας που περιορίζουν την ελεύθερη βούληση και δράση πολιτών που θέλουν να ελέγξουν περιοχές ή παραγωγικές δραστηριότητες, ενώ μακροπρόθεσμα διεκδικούν την επιβολή ολοκληρωτικού καθεστώτος με την έξοδο από το ευρώ, την απομόνωση της ελληνικής οικονομίας στο πλαίσιο της ίδιας της απομόνωσης της χώρας από τη διεθνή κοινότητα, δεν διαμορφώνουν τις καλύτερες συνθήκες για τη λειτουργία των αγορών, την ανάπτυξη επενδυτικών δραστηριοτήτων τόσο από την Ελλάδα ή το εξωτερικό ή την ανεμπόδιστη διακίνηση κεφαλαίων και εμπορευμάτων ή υπηρεσιών.

Ακόμα και ως οριακή μειοψηφία η Χρυσή Αυγή συνιστά μέσο εκβίασης της ομαλής λειτουργίας της οικονομίας, καθώς η εικόνα επιβαρύνεται από την πολιτική αστάθεια που προκαλεί η κοινοβουλευτική της παρουσία και κυρίως η δραστηριοποίησή της με τις πολλαπλές εκφάνσεις ακραίας βίας. Και αυτό καθώς εγείρει ερωτήματα για τη δυνατότητα της κυβέρνησης να κυβερνά στα πλαίσια του ευρωπαϊκού προτύπου δημοκρατίας.

Πέρα από τις αμφισβητήσεις της διοικητικής ικανότητας της δημοκρατίας και τη συνεπαγόμενη οικονομική αστάθεια που δημιουργεί η δραστηριότητα του νεοναζιστικού μορφώματος υπάρχει και ένα ακόμα ιδιαίτερα σημαντικό θέμα. Η ανοχή της χώρας στην ελεύθερη δράση της Χρυσής Αυγής και συνεπαγόμενα σε θέματα παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η ανεκτικότητα έναντι του ρατσισμού στιγματίζει αρνητικά τη χώρα σε κράτη, επιχειρηματικούς και επενδυτικούς φορείς όσο και κοινωνίες και καταναλωτικές ενώσεις ανά τον κόσμο, που θεωρούν τον απόλυτο σεβασμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων ως ακρογωνιαίο λίθο κάθε συνεργασίας.

Πολύ περισσότερο εάν ληφθεί υπόψη η ιδιαίτερα ισχυρή οικονομική και πολιτική δύναμη αυτών των φορέων στο διεθνές στερέωμα. Ουσιαστικά η μη απομόνωση και ο μη έλεγχος της δράσης του νεοναζιστικού μορφώματος αποτελούν θρυαλλίδα στην προσπάθεια της χώρας να ενταχθεί στις διεθνείς αγορές όσο και διαταράσσουν τη δυνατότητά της να συγκροτεί πολιτικές συμμαχίες με χώρες με ισχυρή δημοκρατική παράδοση. Ας είναι αυτά όλα η διαρκής αγωνία του κυβερνητικού συνασπισμού και η πυξίδα προσαρμογής της πολιτικής του στον μακρύ αγώνα για την ιδεολογική, πολιτική και διοικητική απομόνωση του ρατσισμού και κάθε αμφισβήτησης των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Η αρχή έγινε. Το τέλος θέλει ακόμα πολλή δουλειά…