Προφανώς για ιδιοτελείς λόγους δύο βουλευτές της Χ.Α. αποχώρησαν ήδη, ενώ πέρα από τις φημολογούμενες κι άλλες αποσκιρτήσεις , εμφανίζεται δημοσκοπική της στασιμότητα με αργές καθοδικές τάσεις.
Ο Πάξτον στο κλασσικό του βιβλίο «Η ανατομία του φασισμού», ανάμεσα στ’άλλα γράφει για το καλοκάγαθο πρόσωπο των στελεχών αυτών των φασιστικών σχηματισμών, που κρύβει πίσω από το δάχτυλο, το άλλο πρόσωπο το τραχύ. Η διαλυμένη και εν πολλοίς κατακερματισμένη – για ποικίλους λόγους – κοινωνία, που οδηγείται στην συνέχεια σε μια περιχαρακωμένη εξατομίκευση και μόνον, αποτελεί το μαλακό υπογάστριο επί του οποίου αναπτύσσονται αυτά τα τερατογεννήματα. Η τωρινή σταδιακή αποσύνθεσή της ΧΑ, ίσως να σημαίνει και την εμφάνιση των πρώτων ισχυρών ερεισμάτων κοινωνικής συνοχής. Τα ερείσματα αυτά, παραμένουν ρηγματωμένα μιας και η οργή, που αργότερα μετουσιώθηκε σε απελπισία, κάπου παραμένει με τα ισχυρά ίχνη που άφησε.
Η σταδιακή επανάκαμψη του Πολιτικού, με ενσωματωμένες κάποιες από τις αναζητήσεις των επαναδιαμορφούμενων κοινωνικών στρωμάτων βοηθήθηκε στιβαρά από την ορθή λειτουργία των αστικών θεσμών, όπως η Δικαιοσύνη , η οποία δεν δίστασε, αν και με καθυστέρηση , να επέμβει τόσο στην εγκληματική υπόσταση της ΧΑ , όσο και σε λογής σκάνδαλα που έμμεσα τροφοδοτούσαν τον λόγο και το μεγάλωμά της.
Τα σχήματα του Χίτλερ και του Μουσολίνι , για τις εποχές τους αποτέλεσαν αρνητικό ριζοσπαστισμό με διαχρονική την ισχυρή αυτοαναφορικότητα του Αρχηγού, κάτι που δεν συνέβη με την ΧΑ. Βέβαια στη θέση τους αυτοπλασσάρονται κάποια σχήματα εθνικιστικά επίγονοι της ΕΠΕΝ και του ΕΝΕΚ, αλλά για την ώρα η αρχική δυναμική του χώρου είναι καθηλωμένη. Η αλήθεια είναι πως πολιτικές εναλλακτικότητες, που παρουσιάζονται είτε για πρώτη φορά, όπως το ΠΟΤΑΜΙ, είτε αποτελούν αρχόμενες μετεξελίξεις προς την μεριά της ένωσης και της διεύρυνσης υπαρκτών πόλων κινούνται εντός του συστημικού κύκλου έχοντας ως ελάχιστο τόπο τις βασικές μεταπολιτευτικές κατακτήσεις. Με την σειρά τους όλα τούτα οδηγούν και σε κάποια υποχώρηση της δημαγωγίας και του λαϊκισμού, όπως φαίνεται και από τις ατελείς προσπάθειες του ΣΥΡΙΖΑ να στρογγυλοποιήσει τον λόγο του και να τον εντάξει – ανεπιτυχώς κατά την άποψή μου – εντός του αντίστοιχου Ευρωπαϊκού, έστω και στα όριά του. Είναι ίσως κι αυτό το τελευταίο μια αιτία της δημοσκοπικής στασιμότητας του ΣΥΡΙΖΑ, μιας και τα ποσοστά ετροφοδοτούντο από τους ανέξοδους παλιομοδίτικους ποπουλισμούς.
Από δω και πέρα, σε μια πολιτικά μεταβατική εποχή, ίσως αρχίσει και η αργή ρότα προς την μεριά της συγκρότησης μιας κανονικής χώρας με πολιτικό προσωπικό κύρους, χωρίς τα ανεδαφικά συνθήματα των νέων, που μαγεύουν και των παλιών που απογοητεύουν, τα οποία νοθεύουν και αποπροσανατολίζουν αυτό καθαυτό το ουσιαστικό της ανανέωσης, συνδέοντάς το απολίτικα με ηλικιακές διχαστικές λογικές .
Πρόσφατα στην Ιταλία ο Ρέντσι αναφέρθηκε στα βασικά χαρακτηριστικά μιας άλλης πολιτικής από την συνήθη λιτότητα. Δεν γνωρίζω όπως οι περισσότεροι περισσότερα στοιχεία, ούτε τον βαθμό επεξεργασίας της εξαγγελλίας. Την βλέπω ανακουφιστικά για όλη την Ευρώπη, αρκεί να θυμόμαστε πως τις υποδομές της εξαγγελλίας τις έβαλαν αφενός ό Πρόεδρος Ναπολιτάνο κι αφετέρου ο αποδιοπομπαίος Μ. Μόντι, που ανέκοψαν την δημαγωγική καταιγίδα , οικονομική και πολιτισμική, του Μπερλουσκόνι. Κι αυτό είναι πανευρωπαϊκό δίδαγμα, που μας λέει καθαρά πως ο μόνος τρόπος εξόδου από τις κρίσεις , που γεννούν κι ακρότητες σαν κι αυτή του τίτλου, είναι το σχέδιο και η διαρκής διπλωματική και οικονομική εμπλοκή στους Ευρωπαϊκούς θεσμούς. Η παραμονή του Πολιτικού στην αλληλουχία των απλοϊκοτήτων και στην διαχρονική πελατειακή θέσμιση, νομοτελειακά οδηγεί σε εγκληματικές ακρότητες ( κι ο Θ. Ζαρέτος, πρόσφατα εδώ, προσφυώς έγραψε και για τις εγκληματικές ομοιότητες με την 17Ν ), θεσμικές εκτροπές και απουσία κάθε δημιουργικής επιχειρηματικής καινοτομίας.