Τον Φεβρουάριο του 1999 κατέφθασε με επεισοδιακό τρόπο στη χώρα μας ο ηγέτης του PKK, Οτσαλάν . Η πλάτη του ήταν φορτωμένη με πολλά καντάρια βία, για άλλους θεμιτή και αναπόφευκτη για άλλους εγκληματική, σίγουρα πάντως «βία από όπου και αν πρόερχεται». Ο Οτσαλάν ήταν τρομοκράτης για το κυρίαρχο κράτος της Τουρκίας και για πολλές κυβερνήσεις της Δύσης και ήρωας για ένα κομμάτι των Κούρδων αλλά και για ένα κομμάτι των Ελλήνων που ταυτίζονταν με κάθε εχθρό των Τούρκων, αδιακρίτως.
Η Ελληνική Πολιτεία, μέσω του Πρωθυπουργού και της Κυβέρνησης είχε κηρύξει τον Οτσαλάν ανεπιθύμητο στη χώρα μας. Μία ομάδα Ελλήνων όμως, μικτής και μάλλον αλλοπρόσαλης πολιτικής σύνθεσης με κοινό χαρακτηριστικό ότι θεωρούσαν τους εαυτούς τους πιο πατριώτες από εμάς τους υπόλοιπους, ανέλαβε την ευγενή πρωτοβουλία να μας τον κουβαλήσουν παράνομα εδώ. ΄Ηταν το μόνο που μας έλειπε εκείνην την εποχή.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Τα επίσημα όργανα του κράτους αντέδρασαν σπασμωδικά, η πατριωτική ιδιωτική πρωτοβουλία ερασιτεχνικά, ο Άπό κατάληξε στο Ναιρόμπι όπου και συνελήφθη με συνοπτικές διαδικασίες από τους Αμερικάνους. Πίσω στη χώρα μας δημιουργήθηκε ένας συνήθης και πολύ ελληνικός τραγέλαφος. Οι παράνομοι έδρεψαν τις δάφνες του αγνού ανιδιοτελούς πατριώτη, η νόμιμη κυβέρνηση της χώρας που διενοήθη ότι μπορεί να ασκήσει πολιτική χωρίς να τους ρωτήσει στιγματίστηκε οριστικά ως προδοτική, για ένα διάστημα γεμίσαμε επαναστάτες συναυλιακούς καλλιτέχνες και αποκτήσαμε για πρώτη φορά λαικό ήρωα έναν ΚΥΠατζή.
Tη δράση του Οτσαλάν είχε στηρίξει τότε επίσημα το Δίκτυο 21, επιφανή στελέχη του οποίου υπήρξαν οι κύριοι Λαζαρίδης και Κρανιδιώτης. Δεν είναι της παρούσης να συζητήσουμε αν η βία που συνόδευε τον Οτσαλάν ήταν κακή ή καλή. Σημασία έχει ότι οι κύριοι αυτοί, που σήμερα δείχνουν να θεωρούν την έννοια βία έναν ομοιόμορφο πολτό που δεν έχει στην κάθε της μορφή ειδικά ιστορικά, καταγωγικά, πολιτικά, κοινωνικά χαρακτηριστικά ούτε βαθμούς έντασης και μορφές εκδήλωσης αλλά απλώς υπάρχει ή δεν υπάρχει, ακολουθώντας τον νόμο «όλον ή ουδέν», δεν το πίστευαν πάντα αυτό. Τότε ήσαν έτοιμοι να δικαιολογήσουν μία μορφή βίας.
Θέλω να πω ότι ο Χρύσανθος Λαζαρίδης δεν αποκηρύσσει τη βία «από όπου και αν προέρχεται» σήμερα ούτε γιατί είναι ένας αγνός πασιφιστής, ούτε γιατί είναι οπαδός του Χριστού ή του Γκάντι. Τον βολεύει η ομογενοποίησή της για λόγους στενής κομματικής σκοπιμότητας και μόνον, αδικώντας την προιστορία του, για κάποιους την ύστερη για άλλους την παλαιότερη.
Υ.Γ. Το Δίκτυο 21 υπερασπίστηκε τον Οτσαλάν και τη δράση του αλλά αρνήθηκε, παρά την εντύπωση που κυριάρχησε τότε, ότι είχε ανάμιξη στην άφιξή του στην Ελλάδα, κάτι για το οποίο δικαιώθηκε δικαστικά