Ας μεταφερθούμε στο κλίμα του Φεβρουαρίου – Μαρτίου 2015. Στις 20 Φεβρουαρίου 2015 διαμορφώνεται συμφωνία στο Eurogroup που η νωπή τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ερμηνεύει κατά το δοκούν ισχυριζόμενη ότι δεν απαιτείται κύρωσή της από τη Βουλή. Στις 19 Μαρτίου 2015 το ζήτημα συζητείται στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στο περιθώριο του οποίου οργανώνεται η, όπως ειπώθηκε τότε, επταμερής συνάντηση για το ελληνικό ζήτημα. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ πανηγύρισε γιατί ο Μ. Ντράγκι δήλωσε τότε έτοιμος να επιστρέψει στην Ελλάδα 1,9 δισ. ευρώ από τα κέρδη της ΕΚΤ και του Ευρωσυστήματος από τόκους ελληνικών ομολόγων που βρίσκονταν στα χέρια τους στο πλαίσιο των προγραμμάτων SMP και ANFA. Ο τότε αναπληρωτής υπουργός εξωτερικών Ν. Χουντής δήλωνε ιδιαίτερη ικανοποίηση για την έκβαση αυτή.
Στις 20 Μαρτίου 2015, μιλώντας στη Βουλή, επεσήμανα την κρισιμότητα της συμφωνίας που είχαμε επιτύχει στις 21 Φεβρουαρίου 2012 για την επιστροφή στην Ελλάδα των κερδών της ΕΚΤ και του Ευρωσυστήματος από ελληνικά ομόλογα – στο πλαίσιο της γενικότερης συμφωνίας για το χρέος – και ζητούσα από την κυβέρνηση να διαφυλάξει και να αξιοποιήσει το κεκτημένο αυτό.
Ο κατήφορος της εθνικής ανευθυνότητας οδήγησε, στις 30 Ιουνίου 2015, στην άδοξη λήξη του δεύτερου προγράμματος, στο «δημοψήφισμα» της 5ης Ιουλίου 2015, στη διεθνώς πια διάσημη κωλοτούμπα, στον απόλυτο ευτελισμό της επιλογής της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού που θεωρήθηκε ανεπίγνωστη από αυτούς που την επιδίωξαν, στη συμφωνία της 12ης Ιουλίου 2015 για το τρίτο μνημόνιο.
Αρκετούς μήνες αργότερα, στις 9 Μαΐου 2016, το Eurogroup εξειδικεύει τα μέτρα για το χρέος. Είναι πλέον σαφές ότι έχει ακυρωθεί η δέσμευση που ανέλαβαν το 2012 η ΕΚΤ και τα κράτη – μέλη της Ευρωζώνης για την επιστροφή στην Ελλάδα των κερδών τους από τα ελληνικά ομόλογα που κατέχουν.
Στις 9 Σεπτεμβρίου 2016 ο κ. Μοσκοβισί απαντά εγγράφως στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ( σε ερώτηση του κ. Χουντή! ) ότι η Ελλάδα έχασε 6 δις ευρώ εξαιτίας αυτού του χειρισμού της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, δηλαδή εξαιτίας της άκαρπης λήξης στις 30 Ιουνίου 2015 του δεύτερου προγράμματος, τμήμα του οποίου ήταν η συμφωνία στο Eurogroup του Φεβρουαρίου 2012 ( που επαναλήφθηκε το Νοέμβριο 2012). Συμφωνία που δεν επαναλήφθηκε μετά την περιβόητη 17ωρη «σκληρή» διαπραγμάτευση που οδήγησε στο τρίτο Μνημόνιο.
Είναι – όπως είχα πει τότε- πολύ ενδιαφέρον το θέαμα παλιών συντρόφων που συγκρούονται γύρω από το ποιος είναι συνεπέστερος οπαδός των παρεμβάσεων που κάναμε στο δημόσιο χρέος το 2011-12.
Πριν λίγες ημέρες, στις 13 Οκτωβρίου 2017 οι κ.κ. Ντράγκι και Μοσκοβισί απαντούν ξανά για το ίδιο θέμα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (πάλι με αφορμή ερώτηση του κ. Χουντή). Η απάντησή τους είναι απλή και ψυχρή. Οι οριστικές απώλειες για την Ελλάδα ξεπερνούν τα 6 δισ. και έπεται συνέχεια έως ότου συμφωνηθεί να επαναληφθεί η επιστροφή των κερδών, δηλαδή έως ότου επανέλθουμε στη συμφωνία του 2012, με τα ποσά όμως της ενδιάμεσης περιόδου να είναι οριστικά χαμένα για την Ελλάδα.
Για πολλά χρόνια ο τόπος θα μετρά τις πληγές όχι μόνο του πρώτου τραγικού εξαμήνου του 2015 αλλά όλης της κυβερνητικής περιόδου ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Πρόκειται για απώλειες δημοσιονομικές, χρηματοοικονομικές, αναπτυξιακές, με βαθιά και μακροπρόθεσμη αρνητική επίδραση. Οι απώλειες από τη μη επιστροφή των κερδών της ΕΚΤ και των κεντρικών τραπεζών των κρατών μελών της Ευρωζώνης είναι ένα μόνο από τα κεφάλαια της ζημίας. Μετρημένο, υπολογισμένο, αναμφισβήτητο, προαναγγελθέν.