Από τότε που ξέσπασε η κρίση διαρκές ζητούμενο από την πλευρά των εταίρων μας ήταν η πολιτική συναίνεση για τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις και η «ιδιοκτησία» του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής και των διαρθρωτικών αλλαγών. Αντί γι αυτό είχαμε διχασμό και σταθερή καταφυγή στο αντιμνημόνιο κάθε φορά που τα πράγματα γίνονταν δύσκολα.

Η ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ, ως αξιωματική αντιπολίτευση και ως κυβέρνηση, είναι τεράστια σχετικά με αυτή τη νοσηρή κατάσταση. Ακόμη και σήμερα, μετά το τρίτο μνημόνιο που έφερε ως αποτέλεσμα μιας καταστροφικής διαπραγμάτευσης, επιμένει στην κατασκευή εσωτερικού εχθρού (ΔΝΤ, Σόιμπλε), και στη διαφήμιση κόκκινων γραμμών που αντιβαίνουν σε όσα έχει ήδη ψηφίσει. Δεν πιστεύουν στην πολιτική που δεσμεύτηκαν να εφαρμόσουν και δεν έχουν το παράλληλο πρόγραμμα που υποσχέθηκαν ούτε κάποια ιδέα για το πώς μπορ