Κάθε φορά που προκηρύσσονται εκλογές σε χώρα της Ένωσης ανησυχία καταλαμβάνει τους ευρωπαϊστές και ανείπωτη χαρά τους αντιπάλους της εντός και εκτός του μπλοκ.
Όχι άδικα. Το μεταπολεμικό εγχείρημα παγίωσης της Ειρήνης, των αξιών της φιλελεύθερης δημοκρατίας και των πολυμερών σχέσεων μέσω εμπορίου-τελωνειακή ένωση και εσωτερική αγορά- υπήρξε εξ αρχής εύθραυστο. Κι αυτό γιατί η εποχή των εθνικών κρατών είναι πάντα εδώ. Εύκολο λοιπόν να γίνεται στόχος μια υβριδική ένωση που απέχει πολύ από την Ομοσπονδία.
Με την υιοθέτηση του Ευρώ, η Ευρωζώνη απέκτησε το δεύτερο ισχυρότερο αποθετικό νόμισμα με ότι συνεπάγεται αυτό σε οικονομικούς και γεωστρατηγικούς όρους. Οι επιτυχίες της όμως να προσφέρει στους πολίτες της ευημερία, σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και το καλύτερο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης, έστω και αν είναι διαφορετικής ποιότητας ανά κράτος μέλος, κατέστησε την Ένωση ελκυστική σε μετανάστες και πρόσφυγες, που προκάλεσε και προκαλεί την αντίδραση πολλών δυνάμεων στο εσωτερικό της.
Φυσικά οι κρίσεις και οι προκλήσεις στη διάρκεια της μεταπολεμικής εποχής υπήρξαν πολλές, αλλά κάθε κρίση ήταν αφορμή να προχωρήσει ένα βήμα.
Παρ΄όλ? αυτά και παρά τις αδυναμίες της που εστιάζονται στην έλλειψη κοινής πολιτικής σε μια σειρά κρίσιμους τομείς, όπως η Άμυνα ή η πολιτική Υγείας, όλες οι εκλογές δεν έδωσαν την αφορμή για ξήλωμα του πουλόβερ, με εξαίρεση την αποχώρηση της Μ. Βρετανίας.
Η φετινή χρονιά, είναι όπως είπαμε κρίσιμη. Τρεις εκλογές, Γερμανία, Ολλανδία και Ιταλία, έδειξαν τι επιπτώσεις είχε η υγειονομική κρίση και οι χειρισμοί της Επιτροπής, του εκτελεστικού βραχίονα της Ε.Ε. , στο θέμα των εμβολίων. Φυσικά έχουν προγραμματιστεί και άλλες εκλογές που όμως δεν θα αλλάξουν ριζικά τις ισορροπίες εντός της ΄Ένωσης.
Στην Ιταλία οι εκλογές τελείωσαν χωρίς να διεξαχθούν. Η απρόσμενη συναίνεση των αντιευρωπαϊστών της Λίγκας του Βορά στο να σχηματιστεί κυβέρνηση υπό τον Μάριο Ντράγκι ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Η προηγούμενη γενναία απόφαση για την δημιουργία Ταμείου ανάκαμψης ανέτρεψε ριζικά την πολιτική λιτότητας της Ένωσης σε “κευνσιανή στήριξη” που έπαιξε τον ρόλο της στην “Ιταλική έκπληξη”.
Στην Ολλανδία, ο φιλελεύθερος και ευρωπαΐστης Ρούτε θα είναι και πάλι πρωθυπουργός. Εξ άλλου η Ολλανδία είναι η χώρα που έχει ευνοηθεί οικονομικά από το Brexit όσο καμία άλλη, ο δε αντίπαλός του Βίλντερς, ηγέτης του αντιμεταναστευτικού κινήματος, απαξιώθηκε από την θέση του για την αντιμετώπιση της πανδημίας.
Στην Γερμανία το σούπερ εκλογικό έτος σε κρατίδια και Ομοσπονδία δείχνει ότι τις πρόσφατες απώλειες του κυρίαρχου Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος δεν τις καρπούνται οι ευρωσκεπτικιστές του ακροδεξιού Afd, αλλά τα φιλοευρωπαϊκά κόμματα και κυρίως οι “Πράσινοι”.
Ωστόσο θα πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί. Οι εκκρεμότητες και οι μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν στην Ένωση είναι πολλές και καθυστερούν. Η ολοκλήρωση της Τραπεζικής Ένωσης, η έλλειψη κοινής εξωτερικής πολιτικής και άμυνας και η υγειονομική κρίση που συνεχίζεται ακάθεκτη, απαιτούν γρήγορες αποφάσεις και ανάληψη ρίσκο.
Μπορεί η Ένωση να αντέξει την πίεση με την σημερινή της μορφή; Στην ουσία το ερώτημα τίθεται γενικότερα. Μπορεί η Δημοκρατία να αντέξει; Και βέβαια οι ΗΠΑ άντεξαν. Αλλά οι ΗΠΑ είναι Ομοσπονδία με κοινή γλώσσα. Μήπως λοιπόν ήρθε η ώρα και για την Ευρώπη να προχωρήσει στο επόμενο μεγάλο βήμα και να μετασχηματιστεί; Είναι φανερό ότι η Ευρώπη άνοιξε έναν διάλογο για τον μετασχηματισμό της και μάλιστα με στόχο την αλλαγή των Συνθηκών, διαδικασία μακροχρόνια και επισφαλής. Ο χρόνος όμως δεν είναι με το μέρος της, αν προσθέσουμε και τις σεισμικές γεωπολιτικές αλλαγές στον πλανήτη.
Πηγή: www.tanea.gr