Φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, με πανδημία, κυβερνητική οίηση, φίλ-εχθρούς προ των πυλών και φαντομάδες, αξιωματική αντιπολίτευση που εμπεδώνει το έπος Δηλιγιάννη. Το αξιοπρόσεκτο και συγκινητικά αφοπλιστικό ακόμη και στους αιθεροβάμονες είναι η σκόπιμη ή ακούσια υποτίμηση της συζήτησης για την οικονομία, σε πρόσκαιρα, μεσοπρόθεσμα μακροοικονομικά επίπεδα. Κι αν αυτό γίνεται, όταν γίνεται, όπως όπως ή με γρίφους τού Διοικητή τής Τράπεζας τής Ελλάδος παρέρχεται των κεντρικών γραμμών τού επείγοντος για τα δημόσια οικονομικά μας (εύχομαι να μην τρίβει κι ο Στουρνάρας έκπληκτος τα μάτια του από την ανευθυνότητα, την αναβολή, τον εφησυχασμό τού «ες αύριον τα σπουδαία» τών κυβερνητικών και της πλειονότητας των αντιπολιτευομένων).
Κι όταν επί τον τύπον των ήλων αιτούμαστε, ιδού η παρέλκυση! Ο εύκολος και χιλιοειπωμένος δεκάρικος της απειλής διόγκωσης του δημόσιου χρέους που υιοθετούν νοικοκυραίοι και μπαχαλάκηδες. Και πού θα βρεθούν τα λεφτά που δεν υπάρχουν; Θα τα φέρει ο Μπαρουφάκης κι η δραχμή ή ο Νικήτας Κακλαμάνης; Μάλλον θα μας τα δωρίσει ο πρώην Πάκης ή θα μας εφοδιάσουν τα ανύπαρκτα πλεονάσματα τωνν Τσιπραιοτσακαλώτων, ο Πούτιν, ο ορυκτός πλούτος του βυθού (που «μάλλον» μας ανήκει;) και οι φίλοι από τον Περσικό. Μπορεί και το αμερικανικό δημόσιο, το οποίο σέβεται ως φορολογούμενος ο σύντροφος Τραμπ.
Το ζήτημα, ας μου επιτραπεί, είναι φως φανάρι. Αν δεν κλείσουν οι χρηματοδοτικές πληγές και οι αντινομίες, εξοπλιστικές, πανδημικές, ψωροκωσταινικές και άλλες, αν δεν υπάρξει δέσμευση για «ρευστοποίηση», επαναφετηρίαση και «μεταπολίτευση» του δημοσίου καταρχήν (όλου, όλου) δεν έχει δυστυχώς επιστροφή, αναστολή, τέρμα, παύση, διακοπή η βαθμιαία (ή επιταχυνόμενη) οικονομική κατάρρευση (και από κοντά η κοινωνική). Δεν έχει λυτρωμό. Δει δη χρημάτων (δημοσθενίζω τελευταία για να μη βατταρίσω κι άλλο από την αμηχανία της Κασσάνδρας) –και κινήτρων (τραπεζών επίσης).
Χρηματοδοτικό πακέτο δεσμεύσεων και υποχωρήσεων: αμέσως τώρα. Ίσως προλαβαίνουμε, ακόμη. Αυτό χρειάζεται η ελληνική οικονομία. Για δημοθοινίες και διανομές; ΟΧΙ. Για σπουδή εκλογίκευσης συνθηκών και όρων λειτουργίας κάθε τομέα και δράσης ή πτυχής στην γκροτέσκα συνάρτηση δημόσιου και ιδιωτικού. Επειδή προφανώς το ΑΕΠ δε θα αυξάνεται με ρυθμούς 10 ή 12% τα επόμενα χρόνια, δε βλέπω πώς μπορεί να υπάρξει άλλος ωφέλιμος και ομαλός δρόμος (άλλος από δραχμοκαταστροφές ή ευρωκαταρρεύσεις ή ανεξέλεγκτης πτώσης του «ελληνικού τείχους», ενώπιον του οποίου καμιά γκλάσνοστ και περεστρόικα δεν ευδοκίμησε ούτε περιέσωσε τα χρειώδη τόσα χρόνια). Ίσως είμαι αόμματος, ίσως μονήρης, αφελέστατος.
Όσο η πανδημία και η ψευδογεωπολιτική παραλλάσσουν το πιστωτικό κλίμα παγκοσμίως ίσως στη χώρα μας απομένει μια ευκαιρία. Να αιτηθεί, να δεσμευθεί, να λάβει, να ωφεληθεί. Είναι συνταγματικό το χρέος της κυβέρνησης να το κάνει. Είναι συνταγματικό το χρέος των πολιτών να αναζητήσουμε και στηρίξουμε μια τέτοια λύση. Πριν το χαμό.
Πρώτιστο συνταγματικό καθήκον σε αυτή την αναγεννημένη δημοκρατία μας θα ήταν Η ΣΑΦΗΣ, ΣΤΕΡΕΑ ΠΡΟΣΗΛΩΣΗ ΣΤΗΝ ΑΠΟΦΥΓΗ ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΡΥΘΜΙΣΜΕΝΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ. Οι ωραίοι έχουν χρέη κι η δουλειά κάνει τους μάγκες.