Σήμερα είναι μια σημαντική μέρα έτσι κι αλλιώς, θα έχουμε την πρώτη ομιλία του Martin Shultz ο οποίος είναι υποψήφιος για την Commission και νομίζω ότι ξεκινάμε όλοι μαζί για μια προσπάθεια για τη σοσιαλδημοκρατία στην Ευρώπη και στην Ελλάδα.
Είναι σαφές ότι Ευρώπη και Ελλάδα πάνε μαζί. Δε μπορούμε να κάνουμε κάτι εδώ αν δεν ξεκινήσει μια προσπάθεια αναδιοργάνωσης όλης της σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη για να μπορέσουμε κι εμείς να έχουμε λόγο.
Για να γίνει όμως αυτό χρειαζόμαστε πρόταση. Χρειαζόμαστε συγκεκριμένη πρόταση η οποία θα βγάλει από το αδιέξοδο την Ευρώπη που έχουμε τώρα μπροστά μας, την Ευρώπη της κρίσης, της λιτότητας, την Ευρώπη που έχει τους αριθμούς και όχι τους ανθρώπους στο επίκεντρο, ώστε να μπορέσουμε να δώσουμε κι εμείς στους πολίτες, σε όλους γύρω μας, μια συγκεκριμένη λύση για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε.
Ως Γραμματέας του Τομέα Γυναικών ΠΑΣΟΚ πιστεύω πολύ ότι θα πρέπει η Ευρώπη, πέρα από το ανθρώπινο και το ανθρωποκεντρικό μοντέλο ανάπτυξη που θα χρησιμοποιήσει, θα πρέπει να δει πολύ ιδιαίτερα και το ρόλο της ισότητας των φύλων. Όμως δυστυχώς, χθες ήταν η Ημέρα της Γυναίκας, κάθε φορά που ακούμε ότι είναι η Ημέρα της Γυναίκας, έχω την αίσθηση ότι μιλάμε για ευχολόγια πάλι, ότι βγάζουμε τις ανακοινώσεις απ’ το συρτάρι και λέμε ξαφνικά ξανά και ξανά τα ίδια πράγματα.
Αυτό πρέπει ν’ αλλάξει. Πρέπει να μπούμε στην ουσία. Αλλά για ν’ αλλάξει αυτό, πρέπει ν’ αλλάξει και η πρόταση που έχουμε. Και ποια είναι η πρόταση που έχουμε, ποια είναι η πρόταση για τη σοσιαλδημοκρατία: Νομίζω ότι υπάρχουν πολύ σοβαρά θέματα στα οποία δεν έχουμε απαντήσει. Νομίζω ότι η σοσιαλδημοκρατία και οι σοσιαλιστικές κυβερνήσεις λαβώθηκαν πολύ από τις προηγούμενες κυβερνήσεις οι οποίες δεν ήταν έτοιμες ν’ αναλάβουν τη διακυβέρνηση της κρίσης που ερχόταν.
Μας βρήκαν ανέτοιμους, σε όλη την Ευρώπη. Μας βρήκαν με προβλήματα, προσπάθησαν να γίνουν κάποιες αλλαγές της τελευταίας στιγμής, όμως δεν υπήρχαν μεταρρυθμίσεις, δεν υπήρχε η δυνατότητα να δούμε μπροστά κάποιες από τις προβλεπόμενες αλλαγές, μπήκαμε σ’ έναν κύκλο διαφθοράς, είναι σαφές αυτό, μπήκαμε σ’ έναν κύκλο σκανδαλολογίας, μπήκαμε σ’ έναν κύκλο πελατειακό, μικροκομματικό.
Όλα αυτά λοιπόν πρέπει ν’ αλλάξουν. Και πρέπει ν’ αλλάξουν τώρα. Γιατί έχω την αίσθηση ότι τα λέμε και τα ξαναλέμε. Ξέρετε, όταν λέμε κάποια πράγματα γίνονται στο τέλος μια λευκή πετσέτα, που καλύπτει τα πάντα, δε δίνουμε λύσεις και «καίγονται» και αυτά.
Έχουμε λοιπόν πρόταση η σοσιαλδημοκρατία; Έχουμε να πούμε κάτι τώρα; Πρέπει να το πούμε. Και πρέπει να το πούμε κυρίως για την ανεργία που πλήττει τους νέους ανθρώπους, για την ανεργία που πλήττει τις γυναίκες σε ποσοστό 60%, για την ενδοοικογενειακή βία και τη βία κατά των γυναικών που έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη και στο βορρά και στο νότο και πρέπει να δώσουμε λύσεις για το κοινωνικό κράτος.
Αλλά δεν ξέρω αν οι λύσεις αυτές θα είναι οι λύσεις που έχουμε ήδη πει και είναι παρωχημένες σε πολύ μεγάλο βαθμό. Θα πρέπει να βρούμε νέες προτάσεις ώστε να υπάρχουν Παιδικοί Σταθμοί, ώστε να υπάρχει προστασία στα παιδιά μας, στους Βρεφονηπιακούς μας Σταθμούς, στους υπερήλικες, να δούμε τι θα κάνουμε με το θέμα της υγείας.
Μιλάμε για υγεία, για φάρμακα, ποιες είναι οι προτάσεις μας, τι θα είναι αυτό που θα κάνουμε όταν θα χρειαστεί να πάμε σ’ ένα νοσοκομείο, ποια είναι η πρόταση της Ευρώπης γι’ αυτά.
Δε μ’ αρέσει ν’ ακούω συνέχεια και συνέχεια διάφορες προτάσεις καταγγελτικές, προτάσεις ότι «μα όλα αυτά δε γίνονται, όλα αυτά είναι ανέφικτα». Πολύ ωραία. Μπορούμε να έχουμε μια εθνική στρατηγική σε τρεις βασικούς τομείς; Στην παιδεία, στην υγεία και στην ανεργία; Μπορούμε να καθίσουμε και να δούμε ως σοσιαλδημοκράτες ένα πλαίσιο αρχών που θα μας οδηγήσει σε μια έξοδο από την κρίση;
Ένα τέτοιο σχέδιο θα πρέπει να το βάλουμε κάτω και να το συζητήσουμε, να το διαβουλευθούμε με όλα τα κόμματα στην Ελλάδα. Και νομίζω ότι κανείς από μας, και από τη δική μου τη γενιά και απ’ όλους εσάς που είστε εδώ, αντέχει πάλι όλο αυτό το πράγμα που γίνεται με τους καυγάδες, τις αντιπαραθέσεις χωρίς ουσία, είτε στα παράθυρα των τηλεοράσεων είτε εδώ μέσα, μεταξύ μας όπου ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, το ΠΑΣΟΚ, η Νέα Δημοκρατία αρχίζουν πάλι και λένε τα ίδια και τα ίδια πράγματα που δεν αφορούν κανέναν.
Νομίζω ότι πρέπει να κάνουμε στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος μια κοινή προσπάθεια όπως ξεκινάμε εδώ με την ΕΛΙΑ, ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε πραγματικότητα όλο αυτό το όραμα που θέλουμε να υλοποιήσουμε και που θέλουμε ως σοσιαλδημοκράτες, να το βάλουμε στο κέντρο της συζήτησης και της κουβέντας μας. Μπορούμε; Δεν είμαι σίγουρη. Έχουμε πολλές επιφυλάξεις όλοι μας.
Και ξέρετε, στο πίσω μέρος του μυαλού μας πολλές φορές έχουμε τις προσωπικές μας στρατηγικές. Νομίζω ότι πέρασαν οι εποχές των προσωπικών στρατηγικών. Αν εδώ ο καθένας κάνει ένα κόμμα, αν ο καθένας θέλει να γίνει Υπουργός, θέλει να γίνει Πρωθυπουργός, δεν ξέρω τι άλλο, νομίζω ότι δε θα μπορέσουμε να κάνουμε κάποια βήματα.
Ας δούμε το συλλογικό, ας δούμε πώς θ’ αντιμετωπίσουμε την κρίση ως νέοι, ως γυναίκες, ως Έλληνες, ως Ευρωπαίοι και ας νιώσουμε λιγάκι ότι είμαστε πολίτες της Ευρώπης. Και ας διεκδικήσουμε να έχουμε πρόταση.
Θα ήθελα πάρα πολύ από σήμερα, από δω μέσα, με την ολοκλήρωση αυτής της συζήτησης και με το μανιφέστο το οποίο παρουσιάστηκε, να ξεκινήσει μια πολύ συγκεκριμένη δουλειά με 5 στοχευμένες προτάσεις που θα αφορούν συγκεκριμένους τομείς με συγκεκριμένο χρόνο για την υλοποίησή τους και συγκεκριμένα αποτελέσματα μετρήσιμα.
Και λέω ένα παράδειγμα πολύ γρήγορα: Ανεργία: Τι είναι αυτό που θα κάνουμε για τους νέους ανθρώπους ώστε να μείνουν οι νέοι άνθρωποι στην Ελλάδα; Τι είναι αυτό που θα κάνουμε για τις γυναίκες, για τα παιδιά μας; Πώς θα μπορέσουμε να έχουμε ένα πλαίσιο που θα υποστηρίξει τη γυναίκα;
Τι είναι αυτό που θα κάνουμε για τους ανθρώπους που είναι 40, 45 χρόνων κι έχουν μείνει άνεργοι; Και είναι μια πολύ σοβαρή κατηγορία ανθρώπων, οι οποίοι δε μπορούν με τις υποχρεώσεις που ήδη έχουν αναλάβει να σταθούν στα πόδια τους.
Λοιπόν, αν δε βάλουμε γι’ αυτούς τους βασικούς στόχους δύο ή τρεις λύσεις τις οποίες μπορούμε να δουλέψουμε και να υλοποιήσουμε, νομίζω ότι δεν είναι καθόλου εύκολα τα πράγματα για εμάς. Θα συμπιεστούμε ανάμεσα στα δύο άκρα, της Νέας Δημοκρατίας, του ΣΥΡΙΖΑ, της Αριστεράς αν θέλετε και του Λαϊκού Κόμματος στην Ευρώπη και δε θα έχουμε τη λύση την οποία πρέπει να έχουμε ως σοσιαλδημοκράτες.
Αναρωτιέμαι: Η σοσιαλδημοκρατία δε μπορεί να μιλήσει στην Ελλάδα; Δε μπορεί να μιλήσει στην Ευρώπη; Αν δε μπορεί, έχουμε αποτύχει. Κάτι κάνουμε λάθος όλοι μας. Προφανώς έχουν γίνει λάθη στην πορεία, προφανώς έχουν δημιουργηθεί αντίπαλα στρατόπεδα, όπως θέλετε πείτε το, δε θέλω να μπω σ’ αυτή τη λογική, αλλά αυτή χρειάζεται συλλογικότητα. Συλλογικότητα και εντιμότητα σε ορισμένα πράγματα.
Ας μιλήσουμε έντιμα, ας κοιταχτούμε στα μάτια και ας κάνουμε μια σοβαρή, συναινετική, ρεαλιστική πρόταση για τη χώρα και την Ευρώπη. Έτσι και οι γυναίκες και οι νέοι και άνθρωποι οι οποίοι αντιμετωπίζουν ειδικά προβλήματα, και οι επαγγελματίες και ο δημόσιος τομέας, θα μπορέσουν να πάρουν μια ανάσα.
Να γίνουν μεταρρυθμίσεις που όλοι τις συζητάμε μεταξύ μας, αλλά που πρέπει να τις βάλουμε στο τραπέζι με ορθολογισμό και με αξιολόγηση. Ας βάλουμε την αξιολόγηση στη ζωή μας, ας δεχθούμε ένα σχέδιο και ας πάμε ξανά κοντά στην κοινωνία. Δεν είμαστε κοντά στην κοινωνία, τα λέμε μεταξύ μας προς το παρόν, όλοι μας.
Ας ανοίξουμε λοιπόν την πόρτα στην κοινωνία με συγκεκριμένες προτάσεις, με νέα πρόσωπα και με την εμπειρία την παλιά, σε πολλές περιπτώσεις δεν είναι άχρηστη, δεν τα πετάμε όλα. Ισοπεδωτικές λογικές, «οι παλιοί είναι άχρηστοι, οι νέοι είναι έξυπνοι, οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι ανίκανοι» κτλ., δε βοηθούν κανέναν.
Ας βάλουμε ρεαλισμό στη ζωή μας και πιστεύω ότι θα μπορέσουμε να δώσουμε την πρόταση που χρειάζεται και η Ελλάδα και η Ευρώπη. Ευχαριστώ πολύ.