Η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με δύο αλληλένδετα μεταξύ τους προβλήματα. Το ένα αφορά την προσπάθεια οικονομικής σταθεροποίησης και το άλλο τη σταθεροποίηση της κυβερνητικής συνεργασίας, που δοκιμάζεται τον τελευταίο καιρό. Το πρόβλημα της οικονομίας δεν είναι πλέον τα «λάθη» της συνταγής που μας επέβαλε η τρόικα, η «αυτοκριτική» του ΔΝΤ κλπ. Αυτά, δυστυχώς, δεν «διορθώνονται»… αναδρομικά! Πρέπει όμως να διορθωθούν «από δώ και πέρα». Αυτό θα έχει όντως πρακτική αξία και θα σημάνει ότι το «πάθημα έγινε μάθημα».
Πρακτικά λοιπόν, απαιτούνται ορισμένα συγκεκριμένα πράγματα από τους εταίρους – δανειστές μας: Πρώτον, όχι άλλα μέτρα λιτότητας και χαλάρωση ή διόρθωση μέτρων, που λειτούργησαν αρνητικά, χωρίς κανένα πραγματικό όφελος. Οι σχετικοί δισταγμοί είναι αδικαιολόγητοι…
Δεύτερον, απαιτούνται τρόποι σημαντικής μείωσης του χρέους (υπάρχουν αρκετοί συνδυασμοί) που έτσι κι αλλιώς δεν είναι βιώσιμο και σύνδεση της αποπληρωμής των μνημονιακών δανείων με τους ρυθμούς ανάπτυξης της χώρας.
Και τρίτον, ένα σχέδιο μεταφοράς ευρωπαϊκών επενδυτικών πόρων (λιμναζόντων σε διάφορα προγράμματα και νέων) απευθείας στον ιδιωτικό τομέα, για να δημιουργηθούν οι συνθήκες ενός αναπτυξιακού «προωθητικού σοκ». Χωρίς γρήγορη ρευστότητα (το πρόβλημα των τραπεζών θα εξακολουθήσει να μας βασανίζει και μετά την ανακεφαλαιοποίηση) μέσω ενός απευθείας ευρωπαϊκού «χρηματοδοτικού μπάι – πας» θα χάσουμε πολύτιμο χρόνο και θα ρισκάρουμε μια εξαιρετικά επικίνδυνη πολιτικά και κοινωνικά «μεταβατική φάση».
Οντως, ορισμένοι σημαντικοί δείκτες της οικονομίας έχουν βελτιωθεί (ισοζύγιο, ανταγωνιστικότητα κ.λπ.). Επενδυτικό ενδιαφέρον αρχίζει να υπάρχει. Τα δημοσιονομικά σταθεροποιούνται κάπως, κλπ. Ομως αυτού του τύπου οι βελτιώσεις για να διαχυθούν στην πραγματική οικονομία και να δημιουργήσουν θετικά κοινωνικά αντανακλαστικά θέλουν μεγάλο μεταβατικό χρόνο (μεγάλη πορεία στην έρημο, με τη βεβαιότητα ότι θα… βρεθεί νερό!). Δύσκολα πράγματα…
Γι? αυτό χρειάζεται με παρέμβαση των εταίρων – δανειστών μας -τώρα που πάει κάτι να γίνει στο εσωτερικό της χώρας- ανασκευή του ελληνικού πλαισίου (χρέος – αναπτυξιακοί πόροι) αξιοποιώντας τις εμπειρίες της σχεδόν τετραετούς αυτής πορείας. Υπ? αυτήν την έννοια, υπάρχει «success story». Και στην Ευρώπη, παρά την αντίδραση στην Εκθεση του ΔΝΤ (επειδή μεταφέρει πολιτικές ευθύνες στα άλλα δύο μέρη της τρόικας) υπάρχουν σοβαρές αναθεωρητικές τάσεις.
Σ? αυτό το περιβάλλον, «συγκρατημένης αισιοδοξίας», δοκιμάζονται οι σχέσεις των κυβερνητικών εταίρων. Οι περισσότερες αφορμές βαρύνουν το Μαξίμου, που λειτουργεί με «μονοκομματική αντίληψη», την οποία περίπου ανέχθηκαν εξ αρχής δυστυχώς το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ. Είναι σαφές όμως, ιδίως μετά τη σύγκρουση για το «αντιρατσιστικό νομοσχέδιο» ότι όσο η «εσωτερική κατάσταση ομαλοποιείται» ιδίως για θέματα που δεν ανήκουν στον στενό πυρήνα των «μνημονιακών δεσμεύσεων» η κυβέρνηση οφείλει να είναι πιο… τρικομματική και πιο «πολιτικά ισορροπημένη». Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση δεν «διαλύεται», αλλά εξίσου προφανές είναι ότι τα πράγματα μεταξύ των τριών εταίρων δεν θα είναι από δω και πέρα όπως πριν… Ομως οικονομική σταθεροποίηση χωρίς κυβερνητική σταθερότητα δεν συμβιβάζεται… Ας μετρήσουν, λοιπόν, όλοι τις ευθύνες τους…