Υπάρχει ένας διάχυτος μύθος ότι η γενιά του Πολυτεχνείου είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνη για τα σημερινά δεινά της Ελλάδας. Πέρα από την ισοπεδωτική κριτική που αδικεί και τους αφανείς αλλά και τους «επώνυμους» αγωνιστές ή συνοδοιπόρους αυτής της γενιάς – που ας μην το ξεχνάμε, μια μειοψηφία ήταν απέναντι στη χούντα… – ας ρίξουμε μια ματιά γύρω μας και ας αναρωτηθούμε για το ποιόν των όψιμων νεοαντιστασιακών που κραυγάζουν στα κάγκελα και τα τηλεπαράθυρα. Και ας κοιταχτούμε και λίγο στον καθρέφτη μήπως και αναρωτηθούμε ποιος έστειλε όλα αυτά τα άνθη να μας εκπροσωπούν στη Βουλή προτού αρχίσουμε τις καταδίκες και τους αφορισμούς. Οι εκ του ασφαλούς κραυγάζοντες σήμερα ότι «η χούντα δεν τελείωσε το ?73» ας σκεφτούν λίγο, αν μπορούν βέβαια, ποιος έστειλε στη Βουλή τους ψεκασμένους, τους χρυσαυγίτες και διάφορα άλλα φαιδρά πρόσωπα που κινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε… σεξιστές αν τα κατονομάσουμε. Ας ρωτήσει η κυρία Κωνσταντοπούλου, που ανακάλυψε ότι κινδυνεύει η ζωή της από την πίεση των ΜΑΤ, τον πατέρα της και τη μητέρα της τι σημαίνει χούντα προτού αρχίσει να μας κατακεραυνώνει με το μικρόφωνο στο χέρι. Μήπως και αποκτήσει λίγη αυτογνωσία…
Να μας συγχωρούν οι διάφοροι νεόκοποι κήνσορες και τιμητές των πάντων, αλλά και οι πολίτες που σήμερα ασφυκτιούν και απαξιώνουν την πολιτική, αλλά κανείς δεν μπορεί να παριστάνει τον ανεύθυνο, ούτε για αυτό που ζούμε ούτε για αυτό που βλέπουμε. Ας αφήσουμε λίγο στην άκρη την οργή και την αγανάκτηση και ας σκεφτούμε πώς φτάσαμε να έχουμε μια Βουλή με το μακράν χειρότερο επίπεδο πολιτικού προσωπικού από τη μεταπολίτευση και μετά.
Προφανώς έχουν τις δικές τους ευθύνες για αυτή την κατάντια και οι πολιτικές ηγεσίες. Αλλά, φευ, δεν είναι οι μόνες υπεύθυνες. Επενδύσαμε πολιτικά σε κάθε λογής λαϊκιστές, σε συνωμοσιολόγους, ακόμη και σε γελωτοποιούς, σε όσους μας έταζαν λαγούς με πετραχήλια, σε διαβρωμένους συνδικαλισταράδες και απαξιώσαμε όποιον τολμούσε να πάει κόντρα στο ρεύμα, όποιον έκανε την αποκοτιά να μας πει μερικές αλήθειες, βλέπε π.χ. Γιαννίτση.
Ας μην παριστάνουμε λοιπόν σήμερα τις μωρές παρθένες. Δυστυχώς το επίπεδο της πολιτικής μας ζωής, όσο και να μη μας αρέσει, όσο και να μας ενοχλεί, αντανακλά σε σημαντικό βαθμό και το πολιτικό και πολιτιστικό επίπεδο της κοινωνίας μας. Η πολιτική ούτε παράγεται ούτε ασκείται εν κενώ. Ιδιαίτερα όταν δεν υπάρχουν προσωπικότητες που τολμούν να βάλουν υπεράνω του κομματικού και προσωπικού συμφέροντος το γενικότερο εθνικό συμφέρον. Και εμείς ως κοινωνία κάναμε ό,τι περνούσε από το χέρι μας για να απαλλαγούμε ακόμη και από τους λίγους που προσπάθησαν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων…