Κανονικά, το επίδικο μετά από εκλογές είναι ο σχηματισμός κυβέρνησης.

Σήμερα στην Ελλάδα τα κόμματα που μπορούν αριθμητικά να σχηματίσουν κυβέρνηση, δηλαδή η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ δεν το κάνουν απαιτώντας να συμφωνήσει και ο ΣΥΡΙΖΑ στην πλατφόρμα που αποδέχθηκαν και οι τρεις μαζί. Ο Σύριζα όμως δεν συμφωνεί με την πλατφόρμα αυτή και δείχνει προς εκλογές για να ισχυροποιήσει τη θέση του. Είναι δικαίωμά του. Δεν έχει το κοινοβουλευτικό μέγεθος για να κυβερνήσει όπως υποσχέθηκε ούτε μπορεί να βρει συμμάχους.

Οπότε; Αναρωτιέμαι γιατί δεν κάνουν κυβέρνηση ο άλλοι τρεις που είπαν πως συμφωνούν στην πρόταση Κουβέλη. Προφανώς διότι φοβούνται και οι τρεις το πολιτικό κόστος της διακυβέρνησης και την ενίσχυση των δυνάμεων του λαϊκισμού και ειδικά του ΣΥΡΙΖΑ. Φοβούνται ότι θα ασκείται στη συμμαχική κυβέρνηση ισχυρή πίεση απ’ όλους όσοι δεν θα συμμετάσχουν. Αυτό σημαίνει δύο πράγματα: πρώτον, ότι τα τρία κόμματα αντιμετωπίζουν τη διακυβέρνηση ως αγχόνη, σαν να πηγαίνουν στο εκτελεστικό απόσπασμα, και δεύτερον, ότι δεν πιστεύουν πως μπορεί να πείσουν οποιονδήποτε και να μεταστρέψουν κάποια στιγμή την κοινή γνώμη. Θεωρούν δηλαδή πως η διακυβέρνηση αυτή τη στιγμή θα οδηγήσει μόνο σε δική τους φθορά και πως ό,τι και να κάνουν ο κόσμος θα συρρέει στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ. Τρομοκρατημένοι μπροστά στο κόστος ανάληψης της εξουσίας επιχειρούν να το επιμερίσουν.

Τι φαίνεται από τα παραπάνω; Ότι για άλλη μια φορά, μο-νό-το-να, ακόμη κι αυτή την ύστατη ώρα, τα κόμματα σκέφτονται πρώτα (ή ίσως μόνο) το δικό τους κομματικό συμφέρον και ελάχιστα νοιάζονται για το δημόσιο. Γι’ αυτό διστάζουν να αναλάβουν αυτή τη στιγμή την ευθύνη της διακυβέρνησης και δεν λένε τα πράγματα με το όνομά τους, πού πραγματικά συμφωνούν, πού διαφωνούν, τι θέλουν ακριβώς να πράξουν, και κρύβονται πίσω από ανεπαίσθητες λεκτικές παραλλαγές φοβούμενοι μήπως και ξεχωρίσει κάποιος και επωμιστεί το αναλογούν κόστος. Απαγκίστρωση ο ένας, επαναδιαπραγμάτευση ο άλλος, παράταση, κλπ. Όχι τι έχει ανάγκη η χώρα σήμερα αλλά τι πρέπει να πουν για να προφυλάξουν το δικό τους συμφέρον.

Τα τρία κόμματα που συμφωνούν στην πλατφόρμα Κουβέλη και μπορούν να σχηματίσουν κυβέρνηση, θέτουν ως προϋπόθεση τη συμμετοχή σε αυτήν του ΣΥΡΙΖΑ όχι γιατί πιστεύουν ότι η διακυβέρνηση της χώρας θα γίνει έτσι πιο αποτελεσματική. Ξέρουν πολύ καλά ότι οι ανερμάτιστες θέσεις του δεν συμβιβάζονται με τις δικές τους και δεν είναι συμβατές με την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη. Θέλουν τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση για να εξουδετερώσουν την αντιπολίτευσή του την οποία εκτιμούν ότι δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν διαφορετικά. Αναρωτιέμαι, δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη στις προτάσεις τους για τη διακυβέρνηση της χώρας και την έξοδό της από την κρίση; Δεν θέλουν να εκθέσουν αυτές τις προτάσεις, να εξηγήσουν τα διακυβεύματα και να πείσουν τον ελληνικό λαό; Δεν μπορούν να αντικρούσουν τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ; Δεν βλέπουν ότι πρέπει να σταματήσουν τα τερτίπια της μεταπολίτευσης και να μιλήσουν καθαρά στους πολίτες; Να τους πουν καθαρά ότι δεν μπορεί να βγάζει κάποιος το φίδι από την τρύπα και να κάνει ο άλλος τζάμπα αντιπολίτευση; Να αντιπαρατεθούν καθαρά με τις θέσεις της άλλης πλευράς; Ας αναλάβουν την ευθύνη που τους ανέθεσε ο ελληνικός λαός κι ας εργαστούν για να αφήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ στο περιθώριο όπου τον οδηγεί η ανευθυνότητα και η ασυναρτησία της πολιτικής του.

Όμως διστάζουν, φοβούνται και δεν μπορούν να αναμετρηθούν με το μέγεθος του προβλήματος.

Η Βάσω Κιντή είναι Αν. καθηγήτρια φιλοσοφίας Πανεπιστημίου Αθηνών