—της Ελένης Κεχαγιόγλου για τη στήλη Παροράματα και ημαρτημένα—

Στα νέα της ημέρας κυριαρχεί το προσφυγικό ζήτημα, η αδυναμία ή, μάλλον, η δυσφορία της Ευρώπης για την υποχρέωσή της να βρει μια λύση για τις ταλαιπωρημένες υπάρξεις που κατά τραγική ειρωνεία επιχειρούν να σωθούν από τον πόλεμο ρισκάροντας (και ενίοτε χάνοντας) τη ζωή τους στην προσπάθειά τους ακριβώς να διασωθούν.

Κι έτσι το Αιγαίο γίνεται μια θάλασσα αφιλόξενη για τους κατατρεγμένους· χθες, μια γυναίκα και δύο παιδιά δύο και επτά ετών έχασαν τη ζωή τους έξω από τη Λέσβο, ενώ το προηγούμενο Σαββατοκύριακο ένα βρέφος, ένας δεκαεξάχρονος και δύο γυναίκες δεν κατάφεραν ποτέ να αποβιβαστούν από το σκάφος που τους έφερνε μακριά από τους βομβαρδισμούς.

Με τα στοιχεία ανθρώπων που έτσι άδικα χάνουν τη ζωή τους να περιορίζονται στο φύλο και στην ηλικία τους, συγκινώντας μας που τα παιδιά ερήμην τους γεννιούνται και πεθαίνουν επί ματαίω, διαβάζουμε ότι υπάρχουν απειλές να κλείσουν τα σύνορα προς Βορράν μας κι έτσι χιλιάδες πρόσφυγες να εγκλωβιστούν στην Ελλάδα, τη στιγμή που ο Ούγγρος πρωθυπουργός δίνει τη μορφή του στο αποκρουστικότερο πρόσωπο της Ευρώπης αυτή τη στιγμή, με τους φράχτες που ύψωσε στα σύνορά του με τη Σερβία και την Κροατία — έξω από τη χώρα του να μείνει το πρόβλημα και δεν τον νοιάζει.

Και ενώ τα ελληνικά νησιά του Βορείου Αιγαίου έχουν γίνει πάρκινγκ ψυχών, σκέφτομαι μέρες τώρα μια φωτογραφία που είδα στην εφημερίδα πριν από περίπου έναν μήνα. Ένα κοριτσάκι που το λένε Γιασμίν, είναι δεν είναι 6-7 χρονών, έχει μόλις αποβιβαστεί σε ελληνικό έδαφος και κλαίει, κλαίει γοερά…

Διαβάστε τη συνέχεια στο dim/art