Μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου εκδηλώθηκε πολύ σημαντική δυναμική σε διεθνές επίπεδο υπέρ μιας άλλης διαχείρισης της ελληνικής κρίσης. Από  κάποιες πλευρές θεωρήθηκε ότι η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια ευκαιρία για να αλλάξει το δόγμα της αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας στην ευρωζώνη και να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση σε επεκτατικές πολιτικές και αναπτυξιακές προσπάθειες.

Η κυβέρνηση είχε τη δυνατότητα να αξιοποιήσει το θετικό momentum για να διαμορφώσει συμμαχίες ώστε να ενισχυθεί η επιχειρηματολογία της και η διαπραγματευτική θέση της χώρας. Αντί γι αυτό, φτάσαμε σε μια κατάσταση απόλυτης απομόνωσης, με την Γερμανίδα καγκελάριο Α. Μέρκελ να αντιμετωπίζεται πλέον από τον πρωθυπουργό ως μοναδικό του στήριγμα. Πέρα από τις κωμικές πτυχές αυτής της μεταστροφής, η ουσία είναι ότι η κυβέρνηση με τη στάση της διώχνει έναν προς έναν όλους όσοι θα μπορούσαν να βοηθήσουν.

Τελευταίο παράδειγμα είναι ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζ.Κ.Γιούνκερ ο οποίος σταθερά τάσσεται κατά μιας Grexit και σταθερά υποστηρίζει έναν δίκαιο συμβιβασμό. Αναμένοντας, μάταια, την αντιπρόταση της Αθήνας και ακούγοντας τον πρωθυπουργό να του καταλογίζει ευθύνες για το αδιέξοδο από το βήμα της Βουλής απογοητεύτηκε και απομακρύνθηκε. Χάσαμε, δηλαδή, ακόμη και εκείνον που θα γύριζε την πλάτη τελευταίος. Και όχι μόνο αυτό αλλά στον Μέγαρο Μαξίμου δεν αισθάνθηκαν την ανάγκη να κάνουν κάποια προσπάθεια για να αλλάξει η εικόνα. Συνεχίζουν, ακάθεκτοι, μια πορεία περιθωριοποίησης της χώρας που βρίσκεται στα τελευταία μέτρα.