Είχαν καλλιεργηθεί μεγάλες προσδοκίες γύρω από τη στήριξη της Ουάσιγκτον, έγιναν μεγάλες προσπάθειες το πρώτο διάστημα προκειμένου να ενισχυθούν οι ελληνοαμερικανικοί δεσμοί και όλα κατέρρευσαν λόγω της υπόθεσης Ξηρού. Ασφαλώς και οι ΗΠΑ δεν θα μας έλυναν το χρηματοδοτικό πρόβλημα, ούτε θα αποστασιοποιούνταν από τους πιστωτές μας ως προς την πίεση να γίνουν εδώ μεταρρυθμίσεις, αλλά οπωσδήποτε έχει πολιτική σημασία η θετική διάθεση της διοίκησης Ομπάμα, που έτσι κι αλλιώς δεν θέλει αναζωπύρωση της κρίσης στην ευρωζώνη. Αντί γι αυτό, η σκιά της τρομοκρατίας πέφτει βαριά πάνω στις σχέσεις Αθήνας-Ουάσιγκτον και δημιουργεί σοβαρές δυσκολίες συνεννόησης.
Ο Αυστριακός καγκελάριος Φάιμαν είχε τοποθετηθεί μετά τις εκλογές πολύ θετικά για το ελληνικό ζήτημα, ακολούθησε την ελληνική διπλωματία στο ουκρανικό για να φτάσουμε τώρα στον δημόσιο καβγά του κ. Βαρουφάκη με τον Αυστριακό ομόλογό του. Και αυτό ενώ δεν μας περισσεύουν οι συμμαχίες στο εσωτερικό της ευρωζώνης – το αντίθετο συμβαίνει.
Καλλιεργείται μια μυθολογία γύρω από την προσέγγιση με τη Μόσχα, γίνονται διαρροές για προκαταβολή 5 δισ από τον αγωγό Turkish Stream που μετά διαψεύδονται και τελικά μένουν οι εντυπώσεις μιας πολυσχιδούς εξωτερικής πολιτικής που, όμως, δεν παράγει -μέχρι στιγμής- κάτι άλλο από εντυπώσεις. Και αυτό συμβαίνει πρωτίστως επειδή η διπλωματία υποτάσσεται στην εσωτερική πολιτική και στην επικοινωνία, με αποτέλεσμα ο υπουργός Δικαιοσύνης να παίρνει αποφάσεις που προκαλούν κλυδωνισμούς στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις, ο υπουργός Οικονομικών να κινείται αγνοώντας τη μεγάλη εικόνα, ο υπουργός Αμυνας να προωθεί εξοπλιστικά προγράμματα επίσης αγνοώντας την μεγάλη εικόνα.
Το αποτέλεσμα είναι ότι εκτός από χρόνο και οικονομικές δυνάμεις χάνουμε και συμμαχίες.