Στην συζήτηση για την προεδρική εκλογή και την επίσπευση της , λείπει το βασικότερο στοιχείο. Το σχέδιο και το όραμα που έχουν Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση για την χώρα. Στην κρισιμότερη ίσως περίοδο της μεταπολιτευτικής εποχής που διανύει η πατρίδα μας , σύσσωμο το πολιτικό μας σύστημα επιλέγει τον εύκολο , αλλά σφόδρα επικίνδυνο, δρόμο του λαικισμού και της ευθυνοφοβίας.
Δεν χωρά αμφιβολία ότι η Κυβέρνηση εγκλωβισμένη ανάμεσα σε έναν μεταρρυθμιστικό αυτισμό και σε μια αντιπολίτευση που αδυνατεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων προσπαθεί να πιέσει για επιτάχυνση των εξελίξεων χωρίς παράλληλα να έχει υπόψιν της το πως θα αντιδράσει αν δεν καταφέρει να συγκεντρώσει τους 180 βουλευτές που απαιτούνται για να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ο Πρωθυπουργός θέλοντας να βάλει ένα τέλος στο σκηνικό παραλησίας που επικρατεί στην κοινωνικό-οικονομική ζωή της χωράς θέτει στην κοινωνία αλλά και στους βουλευτές το δίλλημα όχι τις επικείμενες εκλογές για πρόεδρο από τον εθνικό κοινοβούλιο αλλά το δίλλημα που θα τεθεί στις επόμενες εθνικές εκλογές . Ποιος μπορεί χωρίς να διακινδυνέψει την ίδια την υπόσταση της χώρας να διαπραγματευτεί με τους δανειστές μας και να κερδίσει κάτι παραπάνω από τα αυτονόητα.
Η δε αξιωματική αντιπολίτευση θέλοντας να δημιουργήσει ολόενα και περισσότερα φοβικά σύνδρομα στον Ελληνικό λαό έχει επιδοθεί σε ένα άνευ προηγουμένου κρεσέντο λαικισμού πασπαλισμένο με τις πιο ακραίες πολιτικές ρητορείες που μπορεί να έχει κόμμα που βρίσκεται στον προθάλαμο της εξουσίας.
Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δείχνει ότι με πολύ δυσκολία μπορεί να αποβάλλει από πάνω του το κουστούμι του ηγέτης ενός κόμματος της ριζοσπαστικής αριστεράς. Αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό. Είναι πολύ κακό όταν δεν έχεις συναίσθηση ότι ο ‘’επαναστατικός ‘’ ρόλος δεν ταιριάζει σε έναν ηγέτη δυτικής δημοκρατίας αλλά σε κομαντάτε χώρας της λατινικής Αμερικής.
Η χώρα φτάνει σε 9 ημέρες σε μια Προεδρική Εκλογή που θα γίνει κάτω απο καθεστώς ακραίας πόλωσης που οι φωνές της λογικής και της εθνικής συνενόησης θα χαθούν κάτω απο εκατέρωθεν απειλές για χρηματισμούς , διαπλοκές και για συναλλαγές κάτω από το τραπέζι.
Όλες αυτές οι τελευταίες εξελίξεις δείχνουν ότι η κρίση στην πατρίδα μας είναι κρίση ωρίμανσης του πολιτικού και κοινωνικού μοντέλου που εγκαθιδρύθηκε από την μεταπολίτευση και μετά . Ένα σύστημα που προσέφερε στην κοινωνία μας πολλά. Όπως κοινωνικό-οικονομική μεγέθυνση , διαβατήριο για τους σημαντικότερους θεσμούς της Ευρώπης και του υπόλοιπου κόσμου και κυρίως βοήθησε στην κοινωνική κινητικότητα. Αλλά αυτό το σύστημα δυστηχώς χρεοκόπησε. Το πρόβλημα δεν είναι ότι χρεοκόπησε. Το πρόβλημα είναι ότι κανείς , κοινωνία και πολιτικό σύστημα, δεν κάτσαμε να συζητήσουμε τι θέλουμε από εδώ και στο εξής. Που να πάμε και πως να πορευθούμε. Και αυτό δυστηχώς δεν λύνεται με μνημόνια.