Γράφουμε, διαβάζουμε, ανεβάζουμε και πάλι γράφουμε… Και τι βγαίνει; Η πατρίδα δεν θέλει να αλλάξει, το κοινό δεν θέλει να αλλάξει, η πλειοψηφία δεν … Δεν είναι θέμα πολιτικού συστήματος, συντεχνιών, καστών. Το ακούς, το βλέπεις, το πιάνεις, κυκλοφορεί στο δρόμο, χώνεται στα σπίτια, καπνίζει στα καφενεία. Θα πάμε έτσι, όπως πριν, καμιά καταστροφή, καμιά πραγματικότητα δεν θα μας αλλάξει.

.

Είναι εντυπωσιακό ότι ενώ οι εκλογές τελείωσαν, τα πολιτικά κόμματα συνεχίζουν να κάνουν προεκλογική εκστρατεία, μέσα αλλά και έξω από τη χώρα. Το κάθε κόμμα είχε ένα πακέτο με το οποίο προσπαθούσε να προσελκύσει ψηφοφόρους. Τα πακέτα αυτά έχουν, ξέρετε, μια απέχθεια προς την πραγματικότητα, προς τους αριθμούς. Έχουν και ένα βολονταρισμό, «εμείς το λέμε», «δεσμευόμαστε», «θα το κάνουμε», «δώστε μας την εντολή». Γιατί αντιλαμβανόμαστε την πολιτική ως κάτι το αφηρημένο και υπερβατικό, κάτι που δεν χρήζει εξισώσεων και αποδείξεων. Μετά, σχηματίζεται κυβέρνηση, η οποία αν θέλει να είναι πειστική, πρέπει την επόμενη μέρα να βάλει το πρόγραμμά της σε εφαρμογή. Έλα όμως που, αν δεν έχεις μετρήσει από πριν σωστά, ή καλύτερα δεν έχεις μετρήσει καθόλου, οι προτάσεις σου δεν χωράνε στις συγκεκριμένες διαστάσεις της πραγματικότητας. Εντάξει, υπάρχει πάντοτε η διαπραγμάτευση, αλλά θα πρέπει να γνωρίζεις αν είσαι μέσα στην τάξη μεγέθους, τουλάχιστον.

.

Το κυβερνητικό πακέτο ήταν και είναι καλό. Με βάση πάνω-κάτω αυτό, τα τρία κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση, πήραν το ποσοστό τους και έφτιαξαν κυβέρνηση. Και επιμήκυνση της προσαρμογής και σταθεροποίηση σε μισθούς και συντάξεις και αύξηση του κατώτερου μεροκάματου και περισσότερο ταμείο ανεργίας και να μη γίνουν απολύσεις στο δημόσιο. Είναι καλό, πολύ καλό, αλλά για μας που το ζητάμε. Μόνο που εμείς είμαστε με 360 δις στην πλάτη, με πρωτογενές έλλειμμα ακόμα, με διαλυμένη οικονομία, με στρεβλό και αδηφάγο κράτος, με 1,2 εκατομμύρια ανέργους. Και είμαστε επαίτες, εξαρτόμαστε από τους δανειστές, αν θέλουμε να είμαστε μέσα στην ΕΕ. Ζητάμε χρήμα από ξένους μηχανισμούς, από ξένα κοινοβούλια, από ξένους λαούς που έχουν τα δικά τους προβλήματα, κάνουν τα δικά τους κουμάντα, έχουν τα δικά τους συμφέροντα. Την ίδια στιγμή που τους ζητάμε, τους βρίζουμε, τους απειλούμε, τους ειρωνευόμαστε, ως πλήθος, ως κοινό, ως ατμόσφαιρα. Και την ίδια στιγμή αρνούμαστε να αλλάξουμε το παραμικρό στη δομή, στη βολή, στις συνήθειες που εμπεδώσαμε όλα αυτά τα χρόνια των δανείων. Αλήθεια που το βρίσκουμε τόσο θράσος;

.

Η χώρα έκανε λάθος που δεν έδωσε την πλειοψηφία στο θίασο του Αλέξη. Έκανε λάθος γιατί δεν υπερψήφισε τον εαυτό της. Η θέση της δεν είναι στην Ευρώπη. Δεν έχει ευρωπαϊκό κράτος, ούτε ευρωπαϊκή οικονομία, ούτε ευρωπαϊκή παιδεία. Ούτε θέλει να έχει. Και άλλες ευρωπαϊκές χώρες περνούν κρίση, αλλά έχουν ένα σχέδιο, ένα πρόγραμμα που το τηρούν, διαπραγματεύονται, συνεργάζονται και σύντομα θα βγουν από την κρίση. Δεν είναι Ελλάδα.

.

Μας αξίζει αλλά και μας ταιριάζει η απομόνωση. Αυτό θέλουμε. Δικό μας νόμισμα, πληθωρισμό, φαύλο πολιτικό σύστημα, ρατσισμό, πατριδοκαπηλία, λιμοκτονία, θεοκρατία και κατακερματισμό. Αλλά όλα αυτά μέσα σε κλίμα ανομίας που δίνει τη δυνατότητα της συναλλαγής. Και άφθονη βία, παντός είδους βία, ως καταφύγιο του υπερεγώ μας, ως διέξοδο του θυμικού, αλλά και ως μέσο απόκτησης ισχύος. Το πιο πιθανό είναι να εξαθλιωθούμε πραγματικά. Δεν νομίζω ότι μας απασχολεί. Αρκεί ο κάθε πολίτης να έχει τη δυνατότητα, χάρη στην «καπατσοσύνη» του, χάρη στο «δικό του άνθρωπο», να βρεθεί σε καλύτερη θέση από το διπλανό του. Αρκεί, να μην υπάρχουν κανόνες.