Αν παρακολουθήσει κάποιος πιο προσεκτικά την καμπάνια του Μαξίμου στις ευρωεκλογές και αυτήν συνέχεια στις εθνικές εκλογές, θα διαπιστώσει τις μεταπτώσεις, τις αλλαγές στο μήνυμα, θα μπορούσε κάποιος μάλιστα να μπερδευτεί για τον αποστολέα του μηνύματος, εάν δεν παρακολουθεί προσεκτικά τις υπαναχωρήσεις και τους τακτικισμούς αυτού του πολιτικού χώρου, ανάλογα με το πολιτικό περιβάλλον και τις ανάγκες της στιγμής. Έτσι λοιπόν από το κεντρικό αφήγημα των ευρωεκλογών, οι “πολλοί απέναντι στους λίγους, την ελίτ”, φτάσαμε στο σημερινό, “οι άνθρωποι πάνω από τους αριθμούς”, των εθνικών εκλογών. Βλέπετε οι πολλοί γύρισαν την πλάτη στο Κυβερνητικό κόμμα στις ευρωεκλογές, οπότε ας το γυρίσουμε στον “άνθρωπο πάνω από τους αριθμούς”, για να είμαστε σίγουροι, αφού το έχουμε δοκιμάσει στο παρελθόν και δεν είχαμε πάει και άσχημα, σκέφτηκαν οι εγκέφαλοι της καμπάνιας του κ.Τσίπρα. Δυστυχώς όμως και το νέο αφήγημα φοβάμαι ότι δεν θα του βγει του Μαξίμου, γιατί όπως όλα δείχνουν οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Και εξηγούμαι.
Μας λέει στο μήνυμα του ο κος Τσίπρας, ότι γεννήθηκε απλά σε μια γειτονιά της Αθήνας, αλλά όχι ως πολιτικός και εκεί γνώρισε ότι πρέπει να βάζει τους ανθρώπους πάνω από τους αριθμούς. Κανένας όμως δεν γεννιέται πολιτικός και όλοι σε κάποια γειτονιά γεννιούνται. Το ενδιαφέρον όμως του μηνύματος είναι στους αριθμούς και στους ανθρώπους. Είναι δυνατόν ένας Πρωθυπουργός να μην ενδιαφέρεται για τους αριθμούς ; Είναι δυνατόν μια Κυβέρνηση να μην παρακολουθεί τις δαπάνες του Κράτους που διευθύνει ; Είναι δυνατόν οι αριθμοί να δείχνουν κόκκινο και εσύ να μην τους δίνεις σημασία ; Και πως είναι δυνατόν να ενδιαφέρεσαι για τους ανθρώπους, αδιαφορώντας για τους αριθμούς, όπως μας λέει ο κος Τσίπρας ; Πως θα ασκήσεις πολιτικές υπέρ των ανθρώπων εάν δεν παρακολουθείς και δεν ενδιαφέρεσαι για τους αριθμούς ; Για το δημόσιο χρέος, για το έλλειμμα για το πλεόνασμα ; Γιατί αυτοί είναι οι αριθμοί. Εκφράζουν τα επιτεύγματα ή την κατρακύλα μιας χώρας. Όπως έγινε και την περίοδο 2004-2009 που οι αριθμοί έδειχναν ότι βαδίζουμε στα βράχια, αλλά οι τότε Κυβερνώντες, για τους οποίους ο κος Τσίπρας πέντε χρόνια δεν είπε τίποτα και τελευταία μετά την παρέμβαση Γιούνκερ κάτι πάει να ψελλίσει, σφύριζαν αδιάφοροι. Αυτό μας λέει ότι θα κάνει και ο κος Τσίπρας εάν κυβερνάει το καράβι, μετά την 7η Ιουλίου ; Ότι δεν θα ενδιαφέρεται για τους αριθμούς ; Ευχαριστούμε, δεν θα πάρουμε, μάθαμε.
Ένα άλλο στοιχείο του μηνύματος του κ. Τσίπρα, είναι ότι δεν πρέπει να επιτρέψουμε την “δεξιά παλινόρθωση”, όπως ονομάζει την πιθανότητα, μάλλον την βεβαιότητα, (όπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις και μάλιστα με μεγάλη διαφορά), νίκης της Νέας Δημοκρατίας και του Κυριάκου Μητσοτάκη. Μιλάει για “δεξιά” ο άνθρωπος, που συγκυβέρνησε για τέσσερα χρόνια με τον κ.Καμμένο, που είχε υπουργούς την κ. Παπακώστα, τον κ. Παπαγγελόπουλο και έχει σήμερα υποψηφίους τον κ. Κουίκ και την κ.Κουντουρά. Προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα με την διεύρυνση των ψηφοδελτίων ενός κόμματος, ιδιαίτερα σε εποχές που η κυρίαρχη αντίθεση δεν είναι η ψεύτικη αντιπαράθεση “δεξιάς – αριστεράς”, αλλά η πραγματική αντίθεση ανάμεσα στις πολιτικές που ασκείς ή υποστηρίζεις. Δηλαδή η επιλογή, ανάμεσα στις πολιτικές που ενισχύουν τον ευρωπαϊσμό και την δημοκρατική κανονικότητα της χώρας, απέναντι στον αντιευρωπαϊσμό και τον ευρωσκεπτικισμό. Ανάμεσα στον αντι-λαϊκισμό και τον λαϊκισμό. Ανάμεσα στην μεταρρύθμιση και την αντι-μεταρρύθμιση. Ανάμεσα στον ορθολογισμό και την κοινή λογική, απέναντι στον κρατισμό χωρίς όρια και τον ανορθολογισμό. Αυτά είναι τα πραγματικά διλήμματα και οι πραγματικές αντιθέσεις που απασχολούν τους πολίτες. Και οι πολίτες έχουν και γνώση και κρίση και θα κρίνουν με την ψήφο τους. Και τα επιτελεία του Μαξίμου πρέπει να δουν ότι πλέον δεν έχουν καμιά αξία και δεν περπατούν επιχειρήματα που προσπαθούν να ψαρέψουν σε θολά νερά, όπως η “επταήμερη εργασία”, ενώ αφορά την επταήμερη λειτουργία, ένα μοντέλο λειτουργίας που ακολουθούν χιλιάδες επιχειρήσεις στην χώρα μας. Και αυτό το τελευταίο που είπε ο κ.Τσίπρας, ότι “οι μεταρρυθμίσεις Μητσοτάκη μυρίζουν ανθρώπινο αίμα”, να ξέρουν οι επιτελείς του, ότι μπορεί να δικαιολογούνται κάποιες υπερβολές στον προεκλογικό αγώνα, αλλά όταν κάποιος ξεπερνά τα όρια με κάποια τάχα εξυπνάδα, τότε γίνεται μπούμερανγκ.
Ναι, στις 7 Ιουλίου αποφασίζουμε για τη ζωή μας, όπως λέει και το μήνυμα. Γι αυτό δεν πρέπει να επιτρέψουμε να συνεχισθούν οι πολιτικές που ασκήθηκαν μέχρι σήμερα και οδήγησαν την χώρα στο χείλος της καταστροφής. Και μάλιστα την στιγμή που ακόμη δεν έχουμε ξεφύγει εντελώς από το σπιράλ της κρίσης, αφού στηριζόμαστε σε πήλινα ποδαράκια, που χωρίς την οικονομική βοήθεια και την συμπαράσταση των ευρωπαίων εταίρων μας, θα είχαμε καταρρεύσει. Άρα χρειάζονται θαρραλέες μεταρρυθμιστικές πολιτικές, που θα αναμορφώσουν το Κράτος και την δημόσια διοίκηση. Πολιτικές που θα απελευθερώσουν την δημιουργικότητα και την επιχειρηματικότητα των ελλήνων και των άλλων ξένων επενδυτών για να επενδύσουν στην χώρα μας, δημιουργώντας χιλιάδες νέες και καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας. Με δραστική μείωση των φορολογικών βαρών και των ασφαλιστικών εισφορών. Με μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος που θα το μετατρέπει σε πιο δίκαιο και πιο ανταποδοτικό για τον πολίτη. Χρειαζόμαστε ένα Κράτος με αξιοκρατία και με συνεχή αξιολόγηση δομών και δημόσιων λειτουργών. Οι οποίοι αξιολογούμενοι με αντικειμενικά επιστημονικά συστήματα αξιολόγησης, θα πρέπει να ανταμείβονται γενναία για την προσφορά τους στο παραγόμενο έργο υπέρ των πολιτών. Για ένα μικρότερο, αλλά επιτελικό κεντρικό Κράτος όσο πραγματικά έχουμε ανάγκη, με ταυτόχρονη ενίσχυση των Περιφερειών και των Δήμων.
Το πραγματικό λοιπόν δίλημμα δεν είναι αυτό που βάζει το μήνυμα του κ. Τσίπρα. Είναι ποια πολιτική δύναμη μπορεί να υπηρετήσει καλύτερα αυτές τις πολιτικές που αναφέραμε προηγούμενα. Και δυστυχώς οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν την προηγούμενη τετραετία ως υπόδειγμα τι μας περιμένει, δεν ευνοεί τον κ. Τσίπρα. Και οι πολίτες ψηφίζουν συνήθως για τις πολιτικές που ασκήθηκαν και στην συνέχεια επιλέγουν εκείνον που είναι πιο κοντά στις προσδοκίες τους. Και η Κυριακή που θα ψηφίσουν οι πολίτες είναι πολύ – πολύ κοντά.