Ήρεμα – για να συνεννοούμαστε…
Οι 143 ξένοι – πρόσφυγες; μετανάστες; τι ακριβώς; – βρίσκονται από το πρωι της Δευτέρας υπό την ευθύνη του ελληνικού κράτους, όπως αυτό εκφράζεται από μια κυβέρνηση που διαθέτει και εκλογική και κοινοβουλευτική νομιμοποίηση και η οποία έχει όχι απλώς δικαίωμα αλλά υποχρέωση να γνωρίζει ποιοί και κάτω από ποιές συνθήκες βρίσκονται στη χώρα. Και η κυβέρνηση αυτή υπόκειται τόσο στον δημοσιογραφικό έλεγχο, όσο και κυρίως τον κοινοβουλευτικό έλεγχο για τις πράξεις της αλλά και για τις προθέσεις της.
Πριν από τη Δευτέρα, αν κάποιος, κάποια, κάποιο παιδί, πάθαινε κάτι στο υπό κατάληψη κτήριο, αυτή η κυβέρνηση θα είχε ευθύνη ακριβώς γιατί δεν είχε φροντίσει να κάνει ό,τι έπρεπε για να περάσει το πρόβλημα στη δική της ευθύνη.
Πού είναι το πρόβλημα;
Δεύτερο, ο Χρυσοχοϊδης, δεν είναι»κάποιοι Χρυσοχοϊδηδες», αλλά ο υπεύθυνος υπουργός Προστασίας του Πολίτη, ο οποίος δεν άρπαξε στα καλά καθούμενα από τα σπίτια τους κάποια γυναικόπαιδα για να τα οδηγήσει άγνωστο που και ο οποίος, επίσης υπόκειται στον δημοσιογραφικό και κοινοβουλευτικό έλεγχο για τις πράξεις και τις προθέσεις του. Δεν έχει παρά να ερωτηθεί από κάθε ενδιαφερόμενο, πολίτη, δημοσιογράφο, βουλευτή, τι σκοπεύει να κάνει με αυτούς τους ανθρώπους, πού σκοπεύει να τους εγκαταστήσει και σε τι συνθήκες…
– Πού είναι το πρόβλημα;
Τρίτο, ως το πρωί της Δευτέρας, οι ξένοι αυτοί βρισκόντουσαν κάτω από άγνωστες συνθήκες υπό την «ευθύνη»(;) αγνώστων, οι οποίοι και δεν υπόκεινται σε κανενός είδους έλεγχο ως προς το πώς διαχειρίζονται τη ζωή και τις τύχες αυτών των ανθρώπων.
Αυτοί οι άγνωστοι, όσο κι αν «καλύπτονται» από διάφορα αόριστα ακρωνύμια και ακόμη πιο αόριστα επίθετα, σε ποιόν έλεγχο και ποίου υπόκεινται; Σε ποιόν δίνουν λογαριασμό για το πώς και κάτω από ποιές συνθήκες ζουν αυτοί οι ξένοι σε συνθήκες παρανομίας μάλιστα;
Πρόβλημα;
Και πολύ μεγάλο μάλιστα, που καθιστά ακόμη μεγαλύτερη την ευθύνη του κράτους, όπως εκφράζεται από την υπεύθυνη κυβέρνηση, να μην αφήσει στα χέρια άγνωστων, ανεύθυνων ατόμων, τη ζωή αυτών που κατέφυγαν με οποιοδήποτε τρόπο και για οποιοδήποτε λόγο στη χώρα μας.
Τέταρτο, ως τώρα ουδείς ενδιαφερόταν για την ύπαρξη αυτών των ανθρώπων, ούτε βέβαια και όσοι ξεσηκωθηκαν από το πρωί της Δευτέρας όταν έγινε γνωστή η «επιχείρηση της αστυνομίας».
Ουδείς γνώριζε για όλους αυτούς τους ανθρώπους, ούτε και μπορούσε να μάθει. Σε ποιόν θα μπορούσε ένας δημοσιογράφος να απευθυνθεί για να επιβεβαιώσει πληροφορίες ότι «σε υπό κατάληψη κτήρια διαμένουν πρόσφυγες, μετανάστες, γυναίκες, παιδιά»; Και πολύ περισσότερο μάλιστα να ζητήσει πληροφορίες γι’ αυτους και για τις συνθήκες διαβίωσης τους…
Τώρα, μπορούμε να πληροφορηθούμε, μέσω της δημοσιογραφικής έρευνας και, κυριως, του κοινοβουλευτικού ελέγχου, όλα όσα ξαφνικά ανακαλύψαμε ότι μας ενδιαφέρουν γι’ αυτούς τους ανθρώπους.
Πριν από τη Δευτέρα, οι άνθρωποι αυτοί ήταν «ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες» ότι υπήρχαν κάπου «ανάμεσα μας», ήταν ένας άοριστος αριθμός, «περίπου 140».
Τώρα, μπορούμε να μάθουμε ποιοί είναι, τι είναι, από που είναι. Και κυρίως, τι θα απογίνουν.
Γιατί τώρα, ξέρουμε την ύπαρξη τους, γιατί τώρα, πολύ απλά, υπάρχουν.

Από ανάρτηση στο FB