Από τη στιγμή που σκέφτομαι

μακραίνω τη διάρκεια ζωής

Ελ. Συκά – Κοντόζογλου, Από τη γέννηση στο θάνατο

Δεν αμφισβητήθηκε από κανέναν προεκλογικά η ανάγκη την 18η Ιουνίου να έχει η χώρα βιώσιμη kυβέρνηση. Με διαφορετική ίσως πολιτικοϊδεολογική αφετηρία το κάθε κόμμα προσέβλεπε στη δημιουργία ενός κυβερνητικού σχήματος καθώς όλοι εξόρκιζαν τρίτες εκλογές .Η εθνική αυτή ανάγκη επετεύχθη με βάση και τα εκλογικά δεδομένα με την τρικομματική σύμπραξη ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ την οποία οι μεν αυτοαποκαλούμενοι αντιμνημονιακοί την χαρακτηρίζουν «μνημονιακή», οι δε εκπρόσωποι της ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ως διαπραγματευτική. Ο ρόλος της ΔΗΜΑΡ είναι προφανώς διττός καθώς αποτελεί αντιμνημονιακό κόμμα αλλά με το (προαναγγελθέν) αίσθημα χρέους και ευθύνης για τη διακυβέρνηση του τόπου. Είναι άλλωστε υποκριτικό να δηλώνουν αριστερά κόμματα ότι χρειαζόμαστε κυβέρνηση, να μη συμμετέχουν σε οποιαδήποτε σχήμα και μετά να κατηγορούν όσους σχηματίζουν κυβέρνηση ως «υποταγμένους».

Αυτό το σενάριο, αυτός ο μύθος, αυτό το ιδεολόγημα ότι η χώρα αποτελείται από κόμματα εξεγερμένων και κόμματα καθηλωμένων πρέπει να πάψει να προβάλλεται στο δημόσιο λόγο. Ανεξάρτητοι, έντιμοι, αγωνιστές,ιδεολόγοι αλλά και κερδοσκόποι, καιροσκόποι, διπρόσωποι, διαπλεκόμενοι υπάρχουν και κινούνται σε όλα τα κόμματα.

Το κρίσιμο πρόβλημα για τη ΔΗΜΑΡ είναι ότι κυρίως λόγω των εσωτερικών ισορροπιών στο ΠΑΣΟΚ δεν μπόρεσε να δώσει το στίγμα της (με τα δικά της πολιτικά πρόσωπα] αλλά αρκέστηκε στη ψήφο εμπιστοσύνης σε μια κυβέρνηση με έντονο μπλε χρώμα.

Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι η πολιτική ευθύνη για τη διαχείριση της κρίσης δεν μπορεί να ανατίθεται σε πολιτικά ανεύθυνα πρόσωπα (όπως π.χ. τεχνοκράτες, καθηγητές πανεπιστημίου)

Τα σημεία προγραμματικής σύγκλισης έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον γιατί δείχνουν σχεδόν το σύνολο των προβλημάτων που χαρακτηρίζουν την Ελληνική κρίση και προτείνουν διεξόδους με βάση και τις ευρωπα’ι’κές συμμαχίες.

Δεν πρόκειται για ευχολόγια ούτε για κείμενο συμβιβασμού αλλά για τρικομματική συνειδητοποίηση του βάθους της κρίσης και του πλάτους της αναγκαίας λαϊκής συναίνεσης.

Η παρουσία της ΔΗΜΑΡ ως εγγυήτριας δύναμης, ως υπεύθυνης Αριστεράς, ως κυβερνητικού εταίρου ειδικού βάρους και προστιθέμενης αξίας θα εμποδίσει την αλλοίωση των θέσεων κατά την εφαρμογή τους. Οι εκ του πονηρού σκέψεις ότι έτσι παραγράφονται τα αδικήματα των πρώτων υπουργών ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ότι όλα είναι τρικ επικοινωνίας αφού στο τέλος η Δεξιά θα κάνει αυτό που θέλει δεν έχουν θέση στη σημερινή κρίσιμη κατάσταση.

Η φοβία, η δυσπιστία, η αμηχανία, η καχυποψία, η αβουλία δεν συνιστούν αρετές στην πολιτική ζωή, ιδίως σήμερα.

Η χώρα κινδυνεύει όχι μόνον από χρεοκοπία αλλά και από κοινωνική ρήξη. Πρέπει λοιπόν να συμβάλλουμε στην καλύτερη δυνατή διαχείριση και υπέρβαση και όχι να χαιρόμαστε ή να αξιοποιούμε πολιτικά τις αποτυχίες και τις αστοχίες.

Το πολιτικό συμβόλαιο με το λαό που παρουσιάστηκε από τα τρία κόμματα και στο οποίο η ΔΗΜΑΡ είχε πρωταγωνιστικό ρόλο θα πετύχει μόνο αν ο πολιτικός κόσμος, οι δομές του Κράτους,οι θεσμοί και η κοινωνία, οι φορείς, ο κάθε Έλληνας αισθάνεται την ανάγκη να στηρίξει την προσπάθεια (βελτιώνοντας ταυτόχρονα τους όρους). Διαφορετικά ούτε το «το σώζων εαυτώ σωθήτω» θα μας σώσει.