Οι γκρίνιες άρχισαν πριν ακόμη ολοκληρωθεί η μεγάλη συγκέντρωση των 58 στην Αθήνα. Και αποτυπώνουν τόσο την αμηχανία του παλαιού πολιτικού προσωπικού για την απήχηση που δείχνει να έχει η πρωτοβουλία για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς όσο και τα εμπόδια που θα ορθωθούν αναμφίβολα στη συνέχεια στον δρόμο της.

Υπάρχουν αυτοί που γκρινιάζουν για συγκεκριμένα πρόσωπα που παρέστησαν στην εκδήλωση – λες και μπορούσε να υπάρχει face control. Τι γύρευε εκεί ο Σκανδαλίδης; Γιατί έπρεπε να πάει στο Ακροπόλ ο Βενιζέλος και να θυμίσει μάλιστα ότι το ΠΑΣΟΚ είναι μέλος του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, υπό τη σκέπη του οποίου πρέπει να κατεβεί η κίνηση στις ευρωεκλογές; Η κορυφαία ατάκα ανήκει, όπως πάντα, στον Πάγκαλο: «Στηρίζω την πρωτοβουλία, αλλά δεν μπορώ το σημιταριό». Η λέξη είναι το πολιτικό ισοδύναμο του «κατιναριού». Πέρα όμως από την απρέπεια του χαρακτηρισμού, που στο κάτω κάτω απευθύνεται στον πιο επιτυχημένο πρωθυπουργό της μεταπολίτευσης, αναρωτιέται κανείς αν ο πρώην υπουργός πιστεύει πραγματικά ότι οι 58 θέλουν τη στήριξή του. Ή, για να γίνω πιο κυνικός, αν δίνει κανείς οποιαδήποτε σημασία στη γνώμη του Πάγκαλου για οποιοδήποτε θέμα της πολιτικής επικαιρότητας.

Υπάρχουν πάλι εκείνοι – κυρίως από τη μεριά της πλειοψηφούσας τάσης της ΔΗΜΑΡ – που αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν να επιδιώκεται η συνεργασία στις ευρωεκλογές ανάμεσα σε ένα κόμμα που συμμετέχει στην κυβέρνηση και ένα κόμμα που αναγκάστηκε να αποχωρήσει από αυτήν. Πρώτα απ? όλα, ποτέ δεν είναι αργά για το κόμμα του κ. Κουβέλη να επιστρέψει. Ο μοναχικός δρόμος δεν του έκανε καλό. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν όμως κυρίως οι «κομματικοί» είναι ότι ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας παθαίνει αλλεργία και μόνο που ακούει τη λέξη «κόμμα». Αυτό που χρειάζεται είναι μια επανεκκίνηση, με άλλους όρους, με άλλο λεξιλόγιο, με άλλους πρωταγωνιστές. Και χωρίς αποκλεισμούς.

Η τρίτη κριτική αφορά το πρόσωπο του «αρχηγού». Ετσι έχουμε συνηθίσει, με αρχηγοκεντρικά κόμματα, τα πρόσωπα μάς ενδιαφέρουν περισσότερο από την ουσία, όπως οι διακηρύξεις πιάνουν μεγαλύτερο τόπο από το περιεχόμενο. Η ύπαρξη ενός ηγέτη είναι βέβαια αναγκαία. Κι όσο πιο δημοκρατικός αυτός ο ηγέτης, τόσο το καλύτερο. Αλλά δεν είναι αυτό το κυρίαρχο ζήτημα. Αυτό που επείγει είναι να διαπιστωθεί αν συντρέχουν οι προϋποθέσεις για να λάβει μέρος αυτή η κίνηση στις ευρωεκλογές. Το ποιος θα ηγηθεί του ψηφοδελτίου θα αποφασιστεί στη συνέχεια.

Η πιο ουσιώδης, η πιο καίρια επιφύλαξη είναι αν αυτή η κίνηση, και γενικότερα η προσπάθεια να ανασυγκροτηθεί η Κεντροαριστερά, αφορά καθ? οιονδήποτε τρόπο τους νέους. Με ποιον τρόπο, με ποια εργαλεία, με ποια γλώσσα, θα μπορέσει μια πολιτική πρωτοβουλία να «μιλήσει» σε ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονται για την πολιτική, δεν διαβάζουν εφημερίδες, δεν πηγαίνουν σε συγκεντρώσεις και – το κυριότερο – δεν πιστεύουν ότι η κατάσταση μπορεί να βελτιωθεί;